70th Φεστιβάλ Καννών: Θα κάνει το ρεκόρ ο Χάνεκε;

Εδώ και μια εικοσαετία τις Κάννες δεν μπορεί να τις ανταγωνιστεί κανείς. Ούτε η Βενετία που θεωρείται πιο παλιά – και μεταξύ μας κάπως σιτεμένη-, ούτε το Βερολίνο που έκανε κάποιες αρπαχτές με δυνατές σεζόν αλλά χωρίς συνέχεια, ούτε το Λοκάρνο, ούτε το Σαν Σεμπαστιάν, ούτε το Τορόντο, ούτε το Σάντανς και πάει λέγοντας.

Με ένα συνδυασμό σελεμπριτιάς, καλλιτεχνικού σνομπισμού και πιπεράτων σκανδάλων, οι Κάνες συγκεντρώνουν κάθε Μάη τα φλας όλου του πλανήτη. Από την πρώτη μέρα οπότε κι ο καθαριστής της πόλης παραδίδει στους διοργανωτές το φυλαγμένο όλο το χειμώνα περίφημο κόκκινο χαλί, για να το πατήσουν εν είδει παρέλασης τα μεγάλα ονόματα της σόου μπιζ…

 

Φέτος προεδρεύει ο Αλμοδοβάρ και για παρέα του στην κριτική επιτροπή που καλείται να δώσει το Χρυσό Φοίνικα είναι οι αμερικανοί Τζέσικα Τσαστέιν και Γουίλ Σμιθ, ο μόνιμος επισκέπτης του φεστιβάλ Πάολο Σορεντίνο, η γερμανίδα Μάρεν Αντε που κέρδισε πέρσι τις εντυπώσεις με το «Toni Erdmann», η κινεζούλα ηθοποιός Φαν Μπινγκμπινγκ, οι σκηνοθέτες Παρκ Τσαν-γουκ και Ανιές Ζαουί και ο συνθέτης Γκαμπριέλ Γιαρέντ. Η γιορτή ξεκίνησε χλιαρά όπως αναμενόταν με την γαλλική ταινία που επιλέχτηκε (ο σοβινισμός των γάλλων αμφισβητείται από ελάχιστους) για την τελετή έναρξης.

Και μια που είπαμε Φοίνικα ας πάμε κατευθείαν στο ψητό. Πού θα πάει φέτος το γκράαλ της κινηματογραφικής αγοράς;

Πέρυσι το πήρε για δεύτερη φορά στην καριέρα του ο 80χρονος βρετανός Κεν Λόουτς με το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» μπαίνοντας στην κλειστή ελίτ των σκηνοθετών που το έχουν κερδίσει δύο φορές, πρόπερσι ο γάλλος Ζακ Οντιάρ («Djeepan»), πριν από τρία χρόνια ο τούρκος Τσεϊλάν με τη «Χειμερία νάρκη». Τελευταία φορά που νίκησε αμερικανός ήταν το 2011 (ο Μάλικ με το «Δέντρο της ζωής»), ασιάτης το 2010 (ο ταϊλανδός Απιτσατπόνγκ με τον «Θείο Μπούνμι») και έλληνας το 1998 (το αγγελοπουλικό «Μια αιωνιότητα και μια μέρα»).

Όλοι κοιτούν με δέος την έβδομη εμφάνιση του 75χρονου Χάνεκε στο διαγωνιστικό και αναρωτιούνται αν θα γράψει ιστορία όντας ο πρώτος δημιουργός που θα φτάσει τις τρεις νίκες. Δύσκολο θεωρούμε κάτι τέτοιο για δύο λόγους: το εγκεφαλικό και δύσκολο σινεμά του αυστριακού δεν ταιριάζει στον αλέγκρο φετινό πρόεδρο (πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις ο Φοίνικας στο παρελθόν δόθηκε στην ταινία που άρεσε περισσότερο στον εκάστοτε ηγέτη της κριτικής επιτροπής), ενώ το θέμα του φιλμ του «Happy end», ένα δράμα χτισμένο γύρω από τις σχέσεις των μελών μιας οικογένειας στο Καλέ με αφορμή το προσφυγικό, δεν το λες και πρωτότυπο αφού οι 8 στις 10 ταινίες που γυρίζονται σήμερα έχουν ως φόντο την τραγική μοίρα των άτυχων προσφύγων που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον με κόστος πολλές φορές την ίδια τους τη ζωή. Αν φυσικά ο δημιουργός των «Λευκή κορδέλα» και «Amour» μεγαλουργήσει και πάλι, κανείς δεν θα μπορέσει να του στερήσει τον τρίτο Φοίνικα, που στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να το πάρει μόνιμα στο σπίτι του όπως συνέβη με τη Βραζιλία στο μουντιάλ του 1970.

Αν πάντως ο Χάνεκε δεν το… κάνει, μια καλή επιλογή είναι οι παλιοί γνώριμοι του φεστιβάλ. Ο ρώσος Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ βρίσκεται στην Κυανή Ακτή με το «Loveless» (το φάσμα του διαζυγίου για ένα ζευγάρι που ψάχνει τον εαφανισμένο παιδί του), ο ουκρανός Σεργκέι Λόζνιτσα που φτιάχνει ένα δυνατό γυναικείο πορτρέτο στο «Ευγενικό πλάσμα» γύρω από τον αγώνα της πρωταγωνίστριας να στείλει ένα δέμα στο φυλακισμένο σύζυγό της, η σκοτσέζα Λιν Ράμσεϊ («Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν») αφηγείται μια δυνατή ιστορία sex trafficking με πρωταγωνιστή τον Γιοακίν Φίνιξ και ο Γιώργος Λάνθιμος που συνεργάζεται ξανά στο σενάριο με τον Ευθύμη Φιλίππου στο ιρλανδοβρετανικό δράμα «Ο φόνος ενός ιερού ελαφιού» και με πρωταγωνιστές τους Νικόλ Κίντμαν, Κόλιν Φάρελ, έχουν σοβαρές πιθανότητες να είναι εκείνοι που θα χαμογελάσουν με νόημα στο τέλος της γιορτής.