Στην Κουζίνα του συγγραφέα: Κοσμάς Χαρπαντίδης

Ζει πάντα στην περιφέρεια ο Κοσμάς Χαρπαντίδης και δεν βιοπορίζεται από τη λογοτεχνία. Δικηγορεί στην Καβάλα όπου ζει εδώ και χρόνια και σπάνια απασχολεί τα ΜΜΕ του κέντρου, όπως συνήθως συμβαίνει με τους περισσότερους συγγραφείς που ζουν στην περιφέρεια. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1993 και από τότε δίνει σταθερές αλλά αραιές παρουσίες, συνήθως με αφηγήματα μικρής φόρμας.

Το νέο του βιβλίο, «Το άκυρο αύριο» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πόλις», είναι ένα βιβλίο για τη μετάβαση ανθρώπων σε μια νέα γη, για την προσπάθεια διαφυγής τους από χώρες όπου στενάζουν σε χώρες όπου ελπίζουν να βρουν τον πολιτισμό και τις ευκαιρίες. Πάντα αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονταν με φοβία, που εμπλουτίζεται και ενισχύεται από εθνικιστικές αντιλήψεις.

Ο Κοσμάς Χαρπαντίδης επιλέγει να στήσει την ιστορία του στο παρελθόν, έχοντας, ασφαλώς, το βλέμμα του στραμμένο στο σήμερα και στις ίδιες αντιλήψεις που διακατέχουν τους ανθρώπους. Και εκείνους που αναζητούν και εκείνους που τους υποδέχονται. Και γράφει μυθιστόρημα αυτή τη φορά. Και συνδέει τη διαχρονία των αντιλήψεων, τη μεμψιμοιρία τους, τους φανατισμούς τους, τη βία που τελικά κυριαρχεί. Τότε. Οπως και σήμερα.

«Ηθελα πάντα να γράψω ένα μυθιστόρημα έξω από εμένα που να μην είναι ιστορικό, αλλά να είναι πολιτικό, που να μην αφορά το χτες μόνο, αλλά να αφορά το σήμερα κυρίως, που να μην απαντάει σε διερωτήσεις που βρήκαν την λύση τους, αλλά να θέτει καυτά ζητήματα που συσκοτίζουμε και κρύβουμε κάτω από το χαλί. Που να μην αφορά πρωταγωνιστές, αλλά κυρίως δεύτερους, που δεν έγραψε η ιστορία και λανθάνουν σαν περιπτώσεις. Που διαβάζοντάς το ο μέσος αναγνώστης να θεωρεί ότι περιηγείται σε αχαρτογράφητα, άγνωστα νερά, που ωστόσο θα πρέπει εξ’ άπαντος να γνωρίσει, για να απαντήσει στο ερώτημα εάν χτίζουμε ένα αύριο άκυρο ή σταθερό και ευοίωνο. Ένα μυθιστόρημα που να διερευνά πως βιώνει το παρελθόν του ο έλληνας, πως το προσλαμβάνει και πόσο το αγνοεί, αλλά και την τάση του να χτίζει νέα μνημεία, για να μην ξεχαστεί. Και στη συνέχεια πως αυτά ξεχνιούνται και απαξιώνονται μέσα στη φύση και το δαιμονικό περιβάλλον.

Τέλος ήθελα να γράψω μια ελεγεία για την πράσινη, οργιαστική φύση του βορρά, που βγαίνει μέσα από νερά κι απάτητα δάση, σαν πλάνα του Ταρκόφσκι και του Σοκούροφ, για το χιόνι και τα αγρίμια της. Για τις μικρές ανθρώπινες κοινότητες που πνίγουν και πνίγονται και ίσως σώζονται από το χαμό, επειδή η φύση τις παρηγορεί με το αιώνιο τραγούδι της. Για τα σύνορα και τη μεθόριο, το δικό μας και το δικό τους, την καθαρότητα της φυλής και του χώρου και την προστακτική, που καταπιέζει και εξοντώνει-«Φύγε»-«Φύγετε»,δεν είναι δικό σου αυτό.

Παράλληλα ήθελα να ανασύρω έναν κόσμο που φαινόταν να είχε βυθισθεί στην ανυπαρξία, να μιλήσω για τη βία που ποτέ δεν χάνεται. Για τον άνθρωπο λύκο-θηρίο. Για τις νεοναζί οργανώσεις και πως ανακαλύπτουν και χρησιμοποιούν την ιστορία, για το παρελθόν που είναι στο στόχαστρό τους, είτε σαν ξεθεμελίωμα, είτε σαν προγονικό κλέος. Για τη βία που εκδηλώνεται εναντίον του διαφορετικού.
Επίσης ήθελα να αναφερθώ στους ριζιμιούς μύθους της γης μας, όπως για κρυμμένο χρυσάφι, αρχαία αγάλματα, μη συλημένους τάφους. Για τα φαντάσματα του παρελθόντος και πως επανέρχονται.

Τέλος αναρωτιέμαι τι σημαίνει πατρίδα, εθνική καθαρότητα, σωβινισμός (είμαι βενιζελική και σωβίν, το θυμάστε;) και σύνορα σε μια εποχή προχωρημένης παγκοσμιοποίησης. Κυρίως όμως πως όλα αυτά θα συνομιλήσουν μεταξύ τους και σε ποια γλώσσα. Ποια γλώσσα επιλέγεις, για να τα εξιστορήσεις μάγκα μου; Και πόσο εναργής μπορεί να είναι;».