Editors

Η χαμένη ευκαιρία του Λάνθιμου

Όσο κι αν αφήνει μια πικρία η απώλεια του Χρυσού Φοίνικα για τον Γιώργο Λάνθιμο σε μια ιδανική από πολλές απόψεις χρονιά, η ουσία είναι μία: ο έλληνας σκηνοθέτης έχει καθιερωθεί με το σπαθί του στο διεθνές κινηματογραφικό σύμπαν και το βραβείο σεναρίου στις Κάννες είναι άλλη μια αναγνώριση της ιδιαίτερης αξίας του.

29.05.2017

Προσπερνώντας τις προβοκατόρικες επισημάνσεις περί γιουχαίσματος ή όχι της ταινίας στο 70ο φεστιβάλ των Καννών, αξίζει να πούμε δυο τρία λόγια για τη σχέση του Λάνθιμου με το φεστιβάλ.

Το 2009, ο «Κυνόδοντας» του άγνωστου τότε Λάνθιμου βραβεύτηκε στο «Ένα κάποιο βλέμμα» ως μια αληθινά πρωτοποριακή δουλειά που εφτασε μάλιστα ως την πεντάδα του ξενόγλωσσου Όσκαρ την επόμενη χρονιά. Έξι χρόνια αργότερα, το δίδυμο της επιτυχίας (Λάνθιμος- Φιλίππου) επιστρέφει στις Κάννες, ύστερα από το πετυχημένο διάλειμμα των «Άλπεων» στη Βενετία που απέσπασαν το βραβείο σεναρίου, για την πρώτη τους φορά στο επίσημο διαγωνιστικό με τον «Αστακό». Τότε έχασαν τον Χρυσό Φοίνικα από το «Djeepan» του Ζακ Οντιάρ αλλά ανταμείφθηκαν με το Βραβείο της επιτροπής, (τρίτο σε αξία βραβείο, μετά κι από το «Γιο του Σαούλ» που κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της επιτροπής), ενώ έφτασαν ξανά στα όσκαρ στην κατηγορία του πρωτότυπου σεναρίου.

_{Ο Γιώργος Λάνθιμος παραλαμβάνει το βραβείο σεναρίου, που μοιράστηκε με την Λιν Ράμσεϊ για την ταινία «You Were Never Really Here»}

Φέτος στη δεύτερη συμμετοχή των Λάνθιμου- Φιλίππου στο επίσημο διαγωνιστικό των Κανών όλα έδειχναν ότι μπορεί να επιτευχθεί ο μεγάλος στόχος. Η ταινία άρεσε πολύ στους ξένους κριτικούς (αφήστε τα ελάχιστα γιουχαίσματα που σχεδόν πάντα ακούγονται από μερικούς γραφικούς για την πλειοψηφία των ταινιών που προβάλλονται στο χαοτικό Λιμιέρ), ενώ η παρουσία του Πέδρο Αλμοδοβάρ, ως ο πρόεδρος της επιτροπής που σε τελική ανάλυση είναι εκείνος που αποφασίζει για το που θα πάει ο Φοίνικας, δημιουργούσε θετικούς συνειρμούς καθώς ο ισπανός έχει εκφραστεί στο παρελθόν με θετικά λόγια για τις ταινίες του Λάνθιμου. Επίσης η παρουσία του δις νικητή Χάνεκε μάλλον θετική ήταν για τον έλληνα δημιουργό καθώς ουσιαστικά μείωνε τους ανταγωνιστές του σε 16.

Ο αυστριακός μόνο αν είχε φτιάξει ένα ατόφιο αριστούργημα θα κατακτούσε τον Φοίνικα για τρίτη φορά -κάτι που θα ήταν ρεκόρ στην ιστορία των Καννών- και το «Happy end» δεν ήταν κάτι τέτοιο όπως φάνηκε και στις πρώτες κριτικές αλλά και στη βραδιά των βραβείων που έφυγε χωρίς διάκριση. Το μέτριο επίσης επίπεδο των περισσοτέρων ταινιών του Διαγωνιστικού που προβάλλονταν στη διάρκεια του φεστιβάλ, όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε την αίσθηση ότι ο Λάνθιμος μπορεί να πετύχει τη μεγάλη νίκη. Μετά κι από την ολοκλήρωση και της τελευταίας μέρας, όλοι συμφωνούσαν ότι τα τρία φαβορί ήταν «Η θυσία του ιερού ελαφιού», το ρωσικό «Loveless» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ και το «Square» του Σουηδού Ρούμπεν Όστλουντ που πριν από 2 χρόνια μάς είχε εντυπωσιάσει με την «Ανωτέρα βία».

_{Ο Χρυσός Φοίνικας στη σουηδική ταινία «The Square»}

Αυτά τα τρία φιλμ, μαζί με το γαλλικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, απέσπασαν τελικά και τα μεγάλα βραβεία του φεστιβάλ. Ο Χρυσός Φοίνικας απονεμήθηκε στην ταινία του Οστλουντ, οι Λάνθιμος και Φιλίππου μοιράστηκαν το βραβείο σεναρίου με την Λιν Ράμσεϊ για την ταινία «You Were Never Really Here» («ευχαριστώ την κριτική επιτροπή γι’ αυτό το ωραίο δώρο» είπε ο Έλληνας σκηνοθέτης παραλαμβάνοντας το βραβείο του) ενώ ο Ζβιαγκίντσεφ απέσπασε το βραβείο της κριτικής επιτροπής – η τρίτη φορά που ο Ρώσος δημιουργός βραβεύεται στο Φεστιβάλ.

Στα υπόλοιπα βραβεία, εκείνο της κορυφαίας σκηνοθεσίας πήγε στην Σοφία Κόπολα για την ταινία «The Beguiled», ένα ριμέικ του αριστουργηματικού “Ο προδότης” (φιλμ του 1971 σε σκηνοθεσία Ντον Σίγκελ και πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ), το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας κέρδισε η Νταϊάν Κρούγκερ, πρωταγωνίστρια της ταινίας του Φατίχ Ακίν «In the fade» ενώ το αντίστοιχο βραβείο ανδρικής ερμηνείας απονεμήθηκε στον Χοακίν Φίνιξ για την ταινία «You were never really here» της Ράμσεϊ.