Φεστιβαλικά notes #2: Χρήστος Θεοδωρίδης – Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων «Η σφαγή των Παρισίων»
Σκέψεις, στιγμιότυπα, εντυπώσεις από την παράσταση «Η σφαγή των Παρισίων» του Χρήστου Θεοδωρίδη, που είδαμε τη δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, την Παρασκευή 2 Ιουνίου.
Είδαμε…
Στη μέση του Π υπήρχε ένα μεγάλο μοναστηριακού στυλ τραπέζι με χλιδή και πολλά αγαθά στις πιατέλες. Για δεύτερη χρονιά φιλοξενείται η ίδια παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών (και για τέσσερις παραστάσεις φέτος) και συνοδευόταν με εγκωμιαστικά σχόλια από τους περυσινούς θεατές της. Πήγαμε με μεγάλες προσδοκίες λοιπόν, οι οποίες δεν ευοδώθηκαν.
Είδαμε δηλαδή θαυμάσιες εικαστικές εικόνες σε πολλές στιγμές της παράστασης, είδαμε μια διαρκή κίνηση σε όλο το Χώρο Δ που υπηρέτησαν με θαυμαστή αυταπάρνηση όλοι οι ηθοποιοί, ακούσαμε ωραία μουσική, διακρίναμε τον υπονομευτικό σαρκασμό στη βία των ηγεμόνων, αλλά (και παρότι ήταν η δεύτερη χρονιά) έμοιαζε σαν κάποια πράγματα να μην είχαν δουλευτεί επαρκώς. Πάντως το βάθος του έργου του Μάρλοου χανόταν μέσα στις κραυγές και στα ποδοβολητά των ηθοποιών αρκετές στιγμές. Στιγμές όασης μεταξύ σκηνής και πλατείας υπήρξαν, αλλά δεν ήταν αρκετές.
Η επίγευση…
Κάποιες λίγες αποχωρήσεις θεατών υπήρξαν, αλλά αυτό είναι και αναμενόμενο και θεμιτό σε κάθε παράσταση. Πάντως θερμό χειροκρότημα και αυλαίες δεν υπήρξαν στο τέλος της παράστασης, παρά μόνο ίσως για τον κόπο και τις ερμηνείες των ηθοποιών.
Ακούσαμε στο φουαγιέ
Ανταλλαγές απόψεων με θεατές που έμειναν περισσότερο ικανοποιημένοι από την παράσταση με άλλους (τους περισσότερους) που είχαν αντίθετη άποψη, μερικές συναντήσεις ακόμα με γνωστούς στην αντίστροφη διαδρομή από το Χώρο Δ προς την έξοδο. Ανάμεσα στις συζητήσεις πάντως, για δεύτερη μέρα ακούστηκε η απορία πώς γεμίζουν οι θέσεις του πάρκινγκ τόσο γρήγορα και όλοι αναγκάζονται να παρκάρουν έξω από τον περίβολο της Πειραιώς 260 τα αυτοκίνητά τους.
