Status Update: Χριστίνα Μαξούρη, ηθοποιός – τραγουδίστρια

Από το ξεκίνημά μου στο θέατρο, θυμάμαι τον εθισμό μου σ’ αυτό, τις ατελείωτες ώρες δοκιμών και την τεράστια ευχαρίστηση που μου προκαλούσε. Και βέβαια, το ότι ήμουν ατρόμητη. Όπως μάλλον κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στην βαθιά νεότητα του και νομίζει πως ζει το όνειρό του. Σ’ αυτήν την περιπέτεια, μπήκα ακολουθώντας, σχεδόν κυριολεκτικά, την καρδιά μου. Ένα ωραίο χειμωνιάτικο απόγευμα που επέστρεφα από το φροντιστήριο, απαλλάχτηκα από τα πλοκάμια της Β’ δέσμης και αφέθηκα σ’ αυτό που μου έδινε τη μεγαλύτερη χαρά του κόσμου. Έτσι απλά, σε μια στιγμή. Εφηβικά, απερίσκεπτα κι αθώα.

Θέλω να πιστεύω πως όσοι κάνουμε αυτήν τη δουλειά, προσπαθούμε να έχουμε ανοιχτή και ευέλικτη σκέψη, έτσι ώστε η όποια μετακίνηση να είναι εφικτή, για να μην πω αναπόφευκτη. Αυτό που έχει αλλάξει σημαντικά από τότε που πρωτοβγήκα στο θέατρο, μέχρι σήμερα, είναι ότι η τότε λαχτάρα, τόλμη και παρόρμηση, μετουσιώθηκαν σε ψυχραιμία, εγκράτεια, πολλή δουλειά και ενίοτε δισταγμό και αμφιβολία. Σήμερα, προσπαθώ να παραμένω πιστή στις επιθυμίες μου και τις όποιες δυνάμεις κι αντοχές έχω κάθε φορά, απαλλαγμένη όσο γίνεται από δαίμονες εγωισμού και φιλοδοξίας, να σωπαίνω και να αισιοδοξώ.

Αν έπρεπε να επιλέξω μια εμπειρία που με καθόρισε καλλιτεχνικά θα έλεγα αναμφισβήτητα τη συμμετοχή μου στην παράσταση «Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες» του Γιάννη Καλαβριανού, που πρωτοπαρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 2010 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Και στην «Γκόλφω» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο το 2013.

Και το θέατρο και το τραγούδι είναι θάλασσες βαθιές και πλατιές που θέλω να βουτάω άφοβα και να κολυμπάω, όσο είμαι γερή κι όσο έχω κάτι να ανακαλύψω. Αν επέλεγα το ένα μόνο από τα δύο, θα ήμουν λειψή.

Και τα δύο απελευθερώνουν και καλλιεργούν ταυτοχρόνως την έκφραση σκέψης και συναισθημάτων. Και την επικοινωνία αφενός με τον εαυτό μου, αφετέρου με τους θεατές/ακροατές. Κατ’ επέκταση την επικοινωνία μου με τους ανθρώπους. Εξασκούν και τα δύο την φαντασία και απαλλάσσουν το μυαλό μου, συνεπώς και την ψυχή μου, από διάφορα περιοριστικά και μικρά κουτάκια που κατασκευάζει κατά καιρούς.

Και ως ηθοποιός και ως τραγουδίστρια είμαι εργατική. Και χρήσιμη -θέλω να πιστεύω.

Το ρεμπέτικο μέσα από τον, υψηλής αισθητικής, κόσμο της μπαρόκ μουσικής, μοιάζει να αλλάζει διαστάσεις. Αποκτά πλάτος και ύψος, χωρίς όμως να χάνει την απλότητα και την αμεσότητά του και η μπαρόκ μουσική, υιοθετεί πιο αδρές και ευθείς γραμμές, χάρη στα λόγια και τις μελωδικές γραμμές των ρεμπέτικων τραγουδιών.

Στα αγαπημένα μου ακούσματα βρίσκονται τα περισσότερα έργα του Μάνου Χατζιδάκι, τα «Σαμποτάζ» και «Καρυωτάκης: 13 τραγούδια» της Λένας Πλάτωνος, «Τα Τραγούδια της Χαρούλας» των Λοϊζου-Ρασούλη, πολλά έργα των Bach, Chopin, Schubert, Purcell, Handel. Tα μεταπολεμικά ρεμπέτικα. Και πολλά άλλα.

Τελευταία μέσα στο κεφάλι μου “παίζουν” αυτά τα λόγια του Κώστα Βίρβου: «Ο καθένας άνθρωπος μοιάζει με καράβι που θαλασσοδέρνεται βράδυ και πρωί κι ο βαρύς ο πόνος του το κορμί του σκάβει, ώσπου το λιμάνι κάποτε θα βρει». Από ένα ζεϊμπέκικο του Βασίλη Τσιτσάνη, γραμμένο το 1959.

Η ζωή μου και η σκέψη μου ήταν μοναχικές την περίοδο που άρχισε να χαράσσεται ο δρόμος αυτός, όχι η σύστασή μου. Κι αυτό αναπόφευκτα αποτυπώθηκε και δημιουργικά. Ήταν μια συνειδητή απόφαση να επαναπροσδιορίσω και να συμφιλιώσω εαυτό και πραγματικότητα που βρίσκονταν τότε σε κατάσταση εμπόλεμη και στείρα. Άκουγα γύρω μου παράσιτα ηχητικά, αισθητικά, ηθικά και θέλησα να τους αντισταθώ. Προσπάθησα να φτιάξω μια συνθήκη εγγύτητας, ησυχίας και καρτερικότητας, μαζεύοντας τα ακριβότερα κομμάτια από νεότερες και παλιότερες μου αναμνήσεις κι εκφράζοντας τα με -ήδη υπάρχοντα- τραγούδια, ποιήματα και κείμενα. Έτσι δημιουργήθηκαν τα «Δανεικά Παπούτσια» μία σχεδόν solo a cappella μουσική παράσταση. Οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προσωπικός δρόμος, είναι απόρροια της συνθήκης αυτής.

Ευτυχισμένη με κάνουν όσα και όσοι συνεχίζουν μέσα σ’ αυτό τον μαρασμό, να αναζητούν πεισματικά, με κάθε τρόπο, την ομορφιά και την άνθιση στα μικρά και καθημερινά. Είτε αυτό παίρνει την μορφή της δημιουργίας, είτε του έρωτα, είτε του μοναχισμού, είτε της επανάστασης.