Φεστιβαλικά notes #12: Χριστίνα Μαξούρη, «20+1 Μεταπολεμικά τραγούδια»

Ριψοκίνδυνο το εγχείρημα της Χριστίνας Μαξούρη να ανασυγκροτήσει δύο παράτερους κόσμους και εκ διαμέτρου -φαινομενικά τουλάχιστον- αντίθετους. Από τη μια τα ρεμπέτικα διαμάντια της μεταπολεμικής περιόδου και από την άλλη η μπαρόκ μουσική εκδοχή. Η κιθάρα και τα μπουζούκια των καταγωγίων δίνουν τη θέση τους στα ευπρεπή βιολιά, τις βιόλες και τα μπάσα και όλα αυτά μέσα σε έναν ναό (Αγγλικανική Εκκλησία). Οι πενιές γίνονται συνώνυμες με ασυνήθιστους και επιβλητικούς ήχους, χωρίς όμως να χάνουν τη χάρη τους ή την αυθεντικότητά τους. Με μια ολότελα νέα προσέγγιση, πιο επιβλητική και υποβλητική ταυτόχρονα (εξαιρετική η δουλειά της ενορχήστρωσης από τον Μιχάλη Παπαπέτρου και τους μουσικούς του) επανασυστήνονται κλασικές δημιουργίες του Τσιτσάνη κυρίως, του Χιώτη, του Βαμβακάρη, του Μητσάκη κ.ά. σε ατμόσφαιρα μυσταγωγίας (αξιόλογοι ο Γιάννης Καλαβριανός και η Ευαγγελία Θεριανού για την σκηνοθετική και σκηνογραφική επιμέλεια αντιστοίχως), συντείνει σε αυτό ο χώρος αλλά και ο φωτισμός. Εστιάζοντας στη Μαξούρη εντοπίζει κανείς μια φωνή σταθερή και καθάρια με πυγμή και εύρος. Με ξεκάθαρη την ερμηνευτική δεινότητα, είναι αποφασισμένη να υπηρετήσει το εγχείρημά της. Σωστά τοποθετημένη, εκφράζει τη δύναμη των στίχων όχι με εφετζίδικα τεχνάσματα ή περίσσειες κινήσεις αλλά με το σφρίγος του λόγου, το βλέμμα της.

Κάπου στη μέση, σε ένα διαλογικό παιχνίδισμα με την ευκαιρία του «Τι παράξενη κοπέλα» του Χιώτη, εντάσσεται στο όλο σκηνικό η Λένα Κιτσοπούλου, απροσδόκητα ασυνήθιστη: “τιθασευμένη” στα μουσικά όρια, με εμφάνιση κυρίας του Μεσοπολέμου -παρομοίως και η Μαξούρη- διαθέτει και σε αυτήν την επιλογή το σκηνικό εκτόπισμα, ως ωραιότατη ύπαρξη μάλιστα αυτήν τη φορά. Συμπληρώνει το concept αποδίδοντας κυρίως το νόημα των στίχων, με την ευδιάκριτη συναισθηματική απεικόνιση των τραγουδιών -ενδεικτικά η έμφυτη μαγκιά με την οποία ερμήνευσε τον «Απόκληρο» του Τσιτσάνη.

Ήταν σίγουρα μια ξεχωριστή βραδιά για το Φεστιβάλ Αθηνών. Μια αθόρυβη αλλά ταυτόχρονα αβανταδόρικη, όπως αποδείχθηκε, δουλειά, άρτια και θαυμαστή, που προκάλεσε δικαίως το πηγαίο και ένθερμο χειροκρότημα των ακροατών. Το πρωτότυπο αυτό ταξίδι στη μπαρόκ εποχή έκανε πολλούς να μιλάνε στην έξοδο για έκπληξη μεγατόνων, από τα καλύτερα που έχει να επιδείξει μέχρι στιγμής το φετινό Φεστιβάλ.