Πήγαμε στην Ταράτσα του Φοίβου

Επισκεπτόμενος κανείς την ταράτσα του Φοίβου, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, το πρώτο που του κάνει εντύπωση είναι ο απρόσμενος χώρος: μεγάλος, χωρίς να είναι αχανής, φροντισμένος (με τους μυρωδάτους βασιλικούς στις γωνιές), με θέα – φιλέτο τη φωτισμένη Ακρόπολη, είναι το πρώτο παρασύνθημα ότι εδώ θα περάσει καλά, υπάρχουν τουλάχιστον οι προϋποθέσεις.

Και πράγματι δε διαψεύδεται, με ένα θέαμα που παραπέμπει απευθείας σε αναψυκτήριο παλιών εποχών, καθώς φαίνονται να χωρούν όλα εκείνα που συνθέτουν τη πολυμορφία μιας χαλαρής διασκέδασης, χωρίς την αίσθηση στημένου, και ξέγνοιαστων στιγμών. Με νοσταλγική διάθεση λοιπόν -καθόλου επίπλαστη- αλλοτινών και πιο αυθεντικών εποχών, στη νυχτερινή τουλάχιστον διασκέδαση, με μια παρατεταμένη εφηβεία θαρρείς, όπου χωρούν όλοι και όλα, στήνεται ένα καλοκουρδισμένο, χαρούμενο θέαμα, συντονισμένο, χωρίς ωστόσο να χάνει τον αυθόρμητο χαρακτήρα του: μάγοι, χορεύτριες, ωραίες φωνές που διαγωνίζονται, μια ζωντανή ορχήστρα, καλεσμένοι από τον χώρο του θεάτρου, του stand up comedy και ασφαλώς της μουσικής μας παρουσιάζουν -προεξάρχοντος του Φοίβου που δεν “ηγείται” όμως καθώς όλα λειτουργούν παρεΐστικα- κάτι πέρα από ό,τι (τους) έχουμε συνηθίσει. Σημαντική αρωγή βέβαια για ένα τέτοιο σύνθετο και σίγουρα πρωτότυπο εγχείρημα είναι η σκηνοθετική υπόδειξη του Άγγελου Τριανταφύλλου.

Ένα θέαμα για όλους και για λογής ηλικιών όπου ο καθένας θα φύγει ευχαριστημένος είτε για το σύνολο, είτε περισσότερο για τους προσκεκλημένους του Φοίβου. Τα τραγούδια που επιλέγει ο ίδιος (δικά του αλλά και άλλων σπουδαίων, παλιά και νεότερα) ερμηνεύονται με παιχνιδιάρικη διάθεση, δημιουργούν την allegro διάθεση, ταυτόσημη με τις στιγμές της θερινής ραστώνης και του καλοκαιρινού πάρτι.

Τύχαμε στη βραδιά των guest Τσανακλίδου-Κιτσοπούλου, η κάθε μια στο είδος της ξεχωριστή και με την αυτοσαρκαστική -θεατράλε- τους είσοδο που σίγουρα θα θυμόμαστε για καιρό, καθώς απεδείχθη άλλο ένα απρόσμενο και πέρα από τετριμμένα γεγονός. Και στη συνέχεια, η μια στα ρεμπέτικα, με τη μάγκικη, λαϊκή της φωνή, και η άλλη να σκορπάει ρίγη συγκίνησης, όπως τόσα χρόνια τώρα.

Αν μπορούσε κανείς να επισημάνει κάτι όχι απαραίτητα ως αδυναμία αλλά ως διαφορετική προτίμηση, θα ήταν ο περισσότερος χρόνος στα τραγούδια. Ασφαλώς σε ένα αυτοπροσδιοριζόμενο ως πολυθέαμα, που και στην πράξη ως τέτοιο αποδεικνύεται, χωρούν όλα, πρωτεύοντα και δευτερεύοντα, αλλά σίγουρα πολλοί ήταν εκείνοι που ήθελαν να ακούσουν πέρα του μισάωρου την Τσανακλίδου, όταν λόγου χάρη το stand up συγκριτικά (είναι αλήθεια πως και αυτό καλόγουστο, χωρίς τις συνήθεις φτηνές βωμολοχίες) συμπληρώνει τη μονόωρη σχεδόν διάρκεια.

Όπως και να χει, ο Φοίβος και η παρέα του αποτελούν εγγύηση ότι θα περάσει κανείς καλά, σίγουρα με κάτι αλλιώτικο και εναλλακτικό.