Flâneur#30: Λεωνίδας Λιακόπουλος – Επίδαυρος, θέατρο, ιστορία

Το ραντεβού μετά την παράσταση ήταν πάντα στον «Λεωνίδα». Στην ταβέρνα που ξεκίνησε από καφενείο, που σιγά σιγά έφτιαχνε κανένα μεζέ και μέχρι σήμερα έχει την αρτιότερη και την πιο γρήγορη εξυπηρέτηση όλου αυτού του πλήθους που φτάνει όλο μαζί μετά την παράσταση. 

Εκτός περιόδου παραστάσεων τον είχα επισκεφτεί πριν από πέντε χρόνια. Για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ για την «Καθημερινή». Με υποδέχτηκε ο ίδιος, η γλυκύτατη κυρία Κάκια, η σύντροφος της ζωής του και διαρκής σεφ του εστιατορίου και ο ένας από τους γιους του, ο Νίκος. Είχα την ευκαιρία μακριά από τον θόρυβο των Παρασκευοσάββατων και του καλοκαιριού, να περιηγηθώ στο χώρο, να χαζέψω ένα άλλο «θεατρικό μουσείο», με τις δεκάδες φωτογραφίες των σταρ, των παραστάσεων, των σκηνικών, των στιγμών που καλύπτουν όλους τους τοίχους του μαγαζιού. Και είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του (μαζί τους) για τις απαρχές αυτού του χώρου. «Από το 1953 λειτουργεί ο χώρος. Ενα μικρό καφενεδάκι ήταν τότε, της πλάκας. Το 1954 ήρθε για πρώτη φορά το Εθνικό Θεάτρο. Πώς ήταν τα καφενεδάκια που βλέπεις στις ελληνικές ταινίες; Ετσι. Λίγο απ’ όλα σέρβιρε», μου εξηγεί ο Νίκος Λιακόπουλος, ο γιος του, που τον χειμώνα είναι καθηγητής Σωματικής Αγωγής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και τα καλοκαίρια συνεχίζει μια μακρά ιστορία. Συν γυναιξί και τέκνοις. Και ο αδελφός του, ο Γιώργος, έρχεται από την Αθήνα, με τα δικά του παιδιά. Και όλοι σερβίρουν. Ολοι τους ξέρουν. Τον μικρό Λεωνίδα, τον μικρότερο, τους πάντες. Και η κυρία Κάκια, η σύντροφος της ζωής του Λεωνίδα, πάντα αρχόντισσα στην κουζίνα. Και γίνεται ψηφοφορία κάθε φορά: ποιοι προτιμούν τους κεφτέδες; Ποιοι το μοσχάρι λαδολέμονο (εγώ φανατικά). Ποιοι το κοτόπουλο στο φούρνο; Ξέρετε τι μου είχε πει τότε ο Λεωνίδας Λιακόπουλος; «Ολοι λένε για τον Λεωνίδα, αλλά πρωταγωνιστής ήταν αυτή η κυρία»! Μια φράση ευγένειας, σεβασμού, μεγαλοσύνης, από έναν άνθρωπο που η γενιά του δεν συνήθιζε κάτι τέτοια.

Είχα ακούσει πολλές ιστορίες εκείνο το μεσημέρι στο Λυγουριό, εκτός περιόδου παραστάσεων. Για τις μαγειρικές συμβουλές της Κατίνας Παξινού στην κυρία Κάκια, για το νονό του Λεωνίδα, τον Θάνο Κωτσόπουλο. Για τον Νίκο Λιακόπουλο που μεγάλωσε μέσα σ’ ένα καλάθι στην κουζίνα, για το πώς τον αγάπησαν οι μεγάλες θεατρίνες της εποχής, για το πώς αγάπησαν αυτοί οι άνθρωποι το θέατρο. 

Δεν ήταν ποτέ καλλιτέχνης, έγραψα στην πρώτη ανάρτηση στο facebook. Αναθεωρώ. Ηταν καλλιτέχνης ο Λεωνίδας στη σχέση του με τους ανθρώπους, με τους καλλιτέχνες, με τους δημοσιογράφους (περίεργες ράτσες όλοι τους). Τα κατάφερε μια χαρά, με μερικά φαγητά που παραπέμπουν στην κλασική ελληνική κουζίνα, και που μέσα από τα αυτά τα ταψιά, αυτά τα πιάτα, αυτές τις φέτες το καρπούζι που έρχεται κέρασμα στο τέλος, γαληνεύουν οι εντάσεις από την παράσταση κάθε φορά, από τις διαφωνίες, από τις απογοητεύσεις, από τα άγχη.

 _{Σκίτσο του Λεωνίδα Λιακόπουλου από τον Α. Φασιανό}

Στις 4 το μεσημέρι της Τρίτης 18 Ιουλίου, το Λυγουριό, η Παλιά Επίδαυρος, οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του Αρχαίου Θεάτρου, θα βρίσκονται στον Αγιο Βασίλειο του Λυγουριού για να αποχαιρετίσουν έναν άνθρωπο καλοσυνάτο, υπεύθυνο, σταθερό, παρόντα. Κι όσοι δεν μπορούμε να φτάσουμε, εκεί θα είμαστε. Γιατί ο Λεωνίδας είναι πάντα κομμάτι της Επιδαύρου. Είναι ψηφίδα της. Είναι κομμάτι της ιστορίας και της μνήμης πολλών. Θα είναι πάντα. Καλό ταξίδι.