Σαν σήμερα, 17 Ιουλίου του 1967, έφυγε από την ζωή ο Τζον Γουίλιαμ Κολτρέιν
Σαν σήμερα, 17 Ιουλίου του 1967, έφυγε από την ζωή ο Τζον Γουίλιαμ Κολτρέιν, ένας σπουδαίος συνθέτης και οργανοπαίχτης ο οποίος σημάδεψε με το ιδιαίτερο τρόπο παιξίματος του την μουσική της Τζαζ.
Ο Κολτρέιν γεννήθηκε στη Βόρεια Καρολίνα, σε μια εποχή έντονων φυλετικών διακρίσεων στην Αμερική. Στο περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Τζον Κολτρέιν κυριαρχούσαν δύο στοιχεία: η μουσική και η θρησκεία.
Την πρώτη του ηχογράφηση την έκανε το 1946, στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, ενώ στις αρχές του επόμενου χρόνου, συμμετείχε στα μουσικά σχήματα The Joe Webb Band και The King Kolax Band. Σταδιακά στράφηκε από το άλτο στο τενόρο σαξόφωνο. Η σημαντική αυτή επιλογή αποδίδεται σύμφωνα με ορισμένους σε μια συνάντηση που λέγεται ότι είχε με τον Τσάρλι Πάρκερ, κατά την οποία διαπίστωσε ότι το άλτο σαξόφωνο είχε εξαντλήσει τα όριά του και έτσι αποφάσισε την εξερεύνηση του τενόρο. Για τα επόμενα χρόνια ο Κολτρέιν πέρασε από πολλά σχήματα, όπως η μπάντα του Τζίμι Χιθ στα μέσα του 1948, η οποία την εποχή εκείνη εξελίχθηκε στη θρυλική The Howard McGhee All Stars. Το 1949 επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια, και στα τέλη του χρόνου έγινε μέλος της μεγάλης ορχήστρας του Ντίζι Γκιλέσπι, όπου έμεινε μέχρι την διάλυση της το 1950. Ο Κολτρέιν συνέχιζε όμως να παίζει δίπλα στον Γκιλέσπι μέχρι την άνοιξη του 1951, εποχή κατά την οποία καταγράφεται δισκογραφημένο και το πρώτο του σόλο στη σύνθεση «We Love to Boogie» με τον Γκιλέσπι.
Μετά από ένα τηλεφώνημα από τον ίδιο τον Μάιλς Ντέιβις, γίνεται μέλος στο μουσικό σχήμα του θρύλου της cool jazz, και καθιερώνεται ως μεγάλος μουσικός. Η συνεργασία τους αποτέλεσε έντονα επιτυχείς δίνοντας στο κοινό τραγούδια όπως το Round About Midnight, The New Miles Davis Quintet (1955),Relaxin (1957), Workin (1958). Το 1956 οι σχέσεις του με τον Ντέιβις κλονίστηκαν, λόγω της αδυναμίας του Κολτρέιν να απεξαρτηθεί από την ηρωίνη, με αποτέλεσμα την απόλυση του. Ο Κολτρέιν επέστρεψε στο σχήμα του Μάιλς Ντέιβις το φθινόπωρο του 1957. Το μεσοδιάστημα της απουσίας του καταγράφεται η συνεργασία του με τον Τελόνιους Μονκ στο κλαμπ Five Spot, ενώ ο Κολτρέιν ανέπτυξε παράλληλα μια διαφορετική τεχνική, «φυσώντας» ταυτόχρονα περισσότερες από μία νότες. Στην εποχή αυτή ανήκουν πολλοί προσωπικοί του δίσκοι, όπως τα Coltrane, Lush Life — The Last Trane και John Coltrane With the Red Garland Trio.
Σταθμός στην δισκογραφία του Κολτρέιν θεωρείται η ηχογράφηση του Blue Train, το οποίο κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1957. Δυο χρόνια αργότερα ο Κολτρέιν συμμετείχε στην ηχογράφηση του δίσκου του Μάιλς Ντέιβις Kind of Blue. Το έργο αυτό θεμελίωσε τη modal jazz, στην οποία οι αυτοσχεδιασμοί βασίζονται στις κλίμακες και όχι στις συγχορδίες. Tον Απρίλιο του 1960 εγκατέλειψε την μπάντα του Ντέιβις δημιουργώντας το ιστορικό κουαρτέτο με τον πιανίστα Μακόι Τάινερ, τον μπασίστα Στιβ Ντέιβις και τον ντράμερ Έλβιν Τζόουνς.
Μια ακόμα σημαντική στιγμή στη δημιουργική πορεία του Κολτρέιν ήρθε το χειμώνα του 1960, με την διασκευή της σύνθεσης «My Favorite Things», από το μιούζικαλ Η μελωδία της ευτυχίας, των Ρίτσαρντ Ρότζερς και Όσκαρ Χάμερσταϊν Β’. Η εκτέλεση του Κολτρέιν, πέρα από την τεράστια εμπορική επιτυχία, δημιούργησε το πρότυπο της σύνθεσης-εισαγωγής στην τζαζ μουσική. Ο Κολτρέιν είχε μετατρέψει ένα κλασικό βαλς σε πεδίο άσκησης της modal jazz, αναπτύσσοντας έναν καμβά από ιδέες που έμενε πια στους άλλους μουσικούς της τζαζ να τις επεξεργαστούν και να τις εξελίξουν. Η παραγωγή του Κολτρέιν συνεχίστηκε με τίτλους όπως τα Coltrane, Ballads, Duke Ellington and John Coltrane, και John Coltrane with Johnny Hartman, ενώ η «απογείωση» προς το χώρο της free jazz, με κυρίαρχο στοιχείο την απελευθέρωση της φόρμας, άρχισε με το Impressions(1963), για να ακολουθήσει την ερχόμενη χρονιά το Live at Birdland και κυρίως το Crescent (1964).
Το 1965 ο Κολτρέιν κατέθεσε το έργο που προσδιόρισε τη σχέση του με τη θρησκευτικότητα και αποτελεί την περισσότερο βατή δουλειά του στην κατεύθυνση αυτή, το A Love Supreme.Ηχογραφήθηκε το Δεκέμβριο του 1964 και είναι ένας εκτεταμένος τελετουργικός αυτοσχεδιασμός αφιερωμένος στο Θεό. Έργο απλό ως σύλληψη αλλά σπάνιας εσωτερικής δύναμης, ξεπέρασε τελικά το ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε πωλήσεις.
Ο ίδιος είχε αναφέρει για την μουσική: “Μπορείς να παίξεις και με ένα κορδόνι παπουτσιών αν είσαι αληθινός.”
Το 1966 πρόλαβε να δει την κυκλοφορία του Kulu Se Mama και του Meditations, ενώ η ηχογράφηση του Expression ολοκληρώθηκε λίγες μέρες πριν από το θάνατο του από καρκίνο. Πολλές από τις ηχογραφήσεις που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατο του κέρδισαν σειρά διακρίσεις Grammy, όπως τα The Coltrane Legacy, Alternate Takes, Afro Blue Impressions και Bye Bye Blackbird.
