Πρόσεχε Τι Εύχεσαι

Η 17χρονη Κλερ προσπαθεί να επιβιώσει από την «κόλαση» του Λυκείου. Όταν βρίσκει ένα μουσικό κουτί με μία επιγραφή που υπόσχεται πως εκπληρώνει τις ευχές του κατόχου, σκέφτεται πως δεν έχει τίποτα να χάσει. Η Κλερ κάνει την πρώτη της ευχή και, προς μεγάλη της έκπληξη, πραγματοποιείται. Σύντομα, τα έχει όλα: χρήματα, δημοτικότητα και το αγόρι των ονείρων της. Τα πάντα μοιάζουν τέλεια –μέχρι τη στιγμή που το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει.

Από το σκηνοθέτη του αποτελεσματικά τρομαχτικού «Άναμπελ» περιμέναμε κάτι πιο δυνατό αντί του φτηνού, άνευρου και διεκπεραιωτικού «Wish upon». Το στόρι διχάζεται μεταξύ του κοινωνικού ρεαλισμού (το δράμα που βιώνει η ηρωίδα μοιάζει με κοινό τόπο για τους περισσότερους μαθητές λυκείου) και του εφετζίδικου θεάματος, από το οποίο δεν λείπουν κάποιες συμπαθητικές αναφορές στο μεταφυσικό τρόμο, αλλά δεν υπάρχει κάποιος ισχυρός σεναριακός ιστός για να συνδέσει κατάλληλα αυτά τα δύο. Έτσι μοιραία το φιλμ κυλάει σε προβλέψιμες και κραυγαλέες αναληθοφάνειες που θέλουν να μας παγώσουν το αίμα και να μας προβληματίσουν (το σενάριο παλεύει να μας πείσει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ανάγκες και επομένως τις ίδιες ευχές θα έκανε όποιος είχε τη δυνατότητα να έχει απέναντι του ένα τζίνι) αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας προκαλέσουν χασμουρητά!

Κωνσταντίνος Καϊμάκης