Ο πλούσιος τραπεζίτης Αντουάν Ντοριό τρώει σε ένα πολυτελές εστιατόριο μαζί με την όμορφη γυναίκα του, Ίρις, η οποία εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Του ζητείται ένα τεράστιο ποσό για λύτρα και υπό την παρακολούθηση της αστυνομίας, ξεκινά να αφήσει τα χρήματα σε έναν απόμερο σταθμό τρένου, όπως του έχει ζητηθεί. Όμως η Ίρις δεν είναι εκεί…
Η νουάρ ατμόσφαιρα που σκιτσάρει αρχικά και με μεθοδικό τρόπο ο Λεσπέρ (περισσότερο αποτελεσματικές οι σκηνοθετικές ιδέες του στο βραβευμένο «Yves Saint Laurent»), γρήγορα δίνει την σκυτάλη σε ένα υπερφίαλο και τίγκα στις ανατροπές σενάριο δηθενιάς και εύκολου εντυπωσιασμού που απευθύνεται στα βασικά ένστικτα του ηδονοβλεψία θεατή. Η δύναμη της εικόνας, τα ερωτικά τελετουργικά (με αρκετή δόση σαδομαζοχισμού που έχουν ως θύμα τον ίδιο το σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή- κυριολεκτικά όμως…), μια αίσθηση μυστηρίου που θέλει να αρθρώσει και πολιτικοκοινωνικό σχόλιο – το τρίτο πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Μαξ, ένας χωρισμένος πατέρας και μηχανικός αυτοκινήτων, διαλυμένος από τα χρέη- και κυρίως η απόπειρα να σχεδιαστεί το τέλειο έγκλημα προκειμένου να φανεί το πιο ευφυές πρόσωπο της ιστορίας, δημιουργούν ένα χαοτικό σύνολο που κάποια στιγμή βγαίνει εκτός ελέγχου. Κρίμα στη χρυσόσκονη δηλαδή…
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
