Αμύντας: Αποχαιρετισμός στο Σπύρο Ευαγγελάτο

Έξι μήνες μετά το ανέβασμα του «Αμύντα» στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, ο Σπύρος Ευαγγελάτος θα έφευγε από τη ζωή στα 77 του χρόνια. Ο πλέον δραστήριος σκηνοθέτης της ελληνικής σκηνής με τον αριθμό – ρεκόρ των 200 (και πλέον) σκηνοθεσιών, έχοντας υπογράψει την πρώτη του επαγγελματική σκηνοθεσία στα 21 του χρόνια και την τελευταία στα 76 – δηλαδή μ’ ένα καλλιτεχνικό διάνυσμα 55 ετών – ο φωτισμένος ιδρυτής του «Αμφιθεάτρου» και ακαδημαϊκός, θα σώπαινε οριστικά τον περασμένο Ιανουάριο.

Ωστόσο, ο «Αμύντας» του – η ποιμενική κωμωδία του 18ου αιώνα από τον Γεώργιο Μόρμορη κι ένα ακόμα δείγμα της εργασίας του πάνω στην ανάδειξη άγνωστων κειμένων της ελληνικής εργογραφίας – θα παρέμενε μια υπόμνηση της ακάματης δημιουργικής ζωής που εκπροσωπούσε όλα αυτά τα χρόνια.

Οι συνεργάτες του στην παράσταση, καλλιτέχνες μιας νεότερης γενιάς, δουλεύοντας τώρα για την αναβίωση της τελευταίας αυτής σκηνοθεσίας μνημονεύουν εδώ, άπαντες τη ζωτικότητα και την πνευματικότητα του· το άσβεστο κέφι για δουλειά και ζωή.

Πέρυσι, σχεδόν την ίδια εποχή, συγκεντρώνονταν όλοι τους γύρω από την καρέκλα του Σπύρου Ευαγγελάτου, στην αίθουσα προβών, στο ισόγειο του Ωδείου Αθηνών. Φέτος, η ίδια καρέκλα θα είναι κενή – την σκηνοθετική παρτιτούρα αναβιώνει η κόρη του σκηνοθέτη Κατερίνα Ευαγγελάτου. Η τέχνη ωστόσο δεν πεθαίνει και η παράσταση ξαναπαίζεται (Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου).

Σ’ αυτή την πρώτη και τελευταία – όπως εξελίχθηκε συνεργασία μας – δεν θα ξεχάσω την ευγένεια προς όλους και το πανέξυπνο χιούμορ του. Κι επίσης, την επιθυμία του για ένα ουζάκι στο Βυζαντινό, στις επτά το πρωί μετά από την ολονυχτία με τα φώτα στο Ηρώδειο. Κρίμα που δεν τον γνώρισα νωρίτερα…
Αλέκος Αναστασίου, φωτιστής

Οι πρόβες ήταν σαν γιορτή. Δημιουργούσε ένα χαρούμενο κλίμα και παιχνιδιάρικη διάθεση σε όλους. Καθώς το κείμενο είναι γραμμένο σε διάλεκτο δουλέψαμε πάνω στο λόγο, επιμένοντας στους τονισμούς και στη σωστή εκφορά του λόγου. Ταυτόγχρονα όμως, μας παρείχε δυνατότητα σε αυτοσχεδιασμούς, προτρέποντας μας ν’ αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη προς μια σουρεαλιστική κατεύθυνση. Είχε πολύ χιούμορ και σπάνια ευγένεια. Και φυσικά, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην απίστευτη κομψότητα του: Ερχόταν στην πρόβα ντυμένος άψογα, φορώντας πάντα κοστούμι, φανερώνοντας μου έναν άνθρωπο που έδινε σημασία στο “όμορφο” και σεβόταν τη δουλειά και τους συνεργάτες του.
Βίκυ Βολιώτη, ηθοποιός

Τι άλλο από την…”χαιρετούρα”! Λες κι ήξερε ότι θα ήταν η τελευταία… Αναλογικά, πιο πολύ ώρα κάναμε να στήσουμε την υπόκλιση παρά τα ιντερμέδια. Ήταν όμως, ως τώρα, η πιο αξέχαστη υπόκλιση της ζωής μου. Και αυτές τις μέρες καθώς μελετάω τον Αμύντα από το βίντεο, τα δάκρυα κυλάνε στα μάτια μου όταν βλέπω την υπόκλιση κι ακούω τη φωνή αυτού του ευγενή, βαθιά μορφωμένου και πνευματικού ανθρώπου που είχα την τύχη να συναντήσω και να συνεργαστώ στις τελευταίες δυο του σκηνοθεσίες.
Αντιγόνη Γύρα, χορογράφος – κινησιολόγος

Στάδιο Παναθηναϊκού – στο γρασίδι πίσω από την εστία· φωτογράφηση για την παράσταση με τόξα από το τμήμα τοξοβολίας. Περιμένουμε να στήσει το θέμα η φωτογράφος και στο διάστημα αυτό μας πλησιάζει ο Ευαγγελάτος νομίζοντας όλοι πως θα μας δώσει οδηγίες. Όχι. Ήθελε… να ρίξει με το τόξο κάνοντας μας ένα αστείο με το μοναδικό χιούμορ του! Για πάντα στην καρδιά μου!
Θανάσης Κουρλαμπάς, ηθοποιός

Αυτό που θυμάμαι πάντα είναι η πρώτη μας συνάντηση για τη συνεργασία μας πάνω στον «Αμύντα». Με γέμισε απλόχερα με όλα τα συναισθήματα που θα ήθελε να νιώσει ένας ηθοποιός ξεκινώντας μια καινούργια θεατρική περιπέτεια: Ενθουσιασμό, χαρά, ανυπομονησία!
Φαίη Ξυλά, ηθοποιός

Δεν μου είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποια ανάμνηση από τις πρόβες του Αμύντα. Ίσως αν ο Σπύρος ήταν ακόμα εδώ να θυμόμασταν παρέα πολλές στιγμές αληθινής χαράς, εφηβικής σχεδόν έμπνευσης από εκείνον και κυρίως αγάπης. Δεν ξέρω πού πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν φεύγουν· όμως ξαναδουλεύοντας τον Αμύντα, η παρουσία του Σπύρου Ευαγγελάτου είναι τόσο έντονη, που αισθάνομαι σαν να είναι ακόμα εδώ· μαζί μας.
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ηθοποιός