Paulina
Άλλη μια δυνατή λατινοαμερικανική ταινία με πληθώρα βραβείων σε διάφορα φεστιβάλ από τα οποία φυσικά ξεχωρίζουν τα δύο στις Κάνες (Μεγάλο βραβείο εβδομάδας Κριτικής Φεστιβάλ και Βραβείο FIPRESCI)
Μία μεγαλοαστή «πολλά υποσχόμενη» δικηγόρος του Μπουένος Άιρες η Παουλίνα, αποφασίζει να κάνει αναστροφή στη ζωή της και αναχωρεί για την βαθιά αργεντίνικη επαρχία. Θα γίνει δασκάλα σε ένα ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους χωριό, όπου η πλειοψηφία είναι αναλφάβητη. Ο πατέρας της, ένας καταξιωμένος ανώτατος δικαστής προσπαθεί μάταια να την μεταπείσει, ώστε να ασχοληθεί απερίσπαστη με τη «λαμπρή» καριέρα που την περιμένει και την εύκολη ζωή μέσα στους κόλπους της καλής κοινωνίας του Μπουένος Άιρες.
«Τι νόημα έχει να ζεις εάν δεν προσπαθήσεις να αλλάξεις προς το καλύτερο τη ζωή τουλάχιστον ενός ανθρώπου;». Η φράση αυτή που ακούγεται από την ηρωίδα στην αρχή της ταινίας, όταν γινόμαστε μάρτυρες ενός πολιτισμένου και με εκατέρωθεν επιχειρήματα διαλόγου μεταξύ αυτής και του πατέρα της, είναι το ιδεολογικό βαρύδι ενός φιλμ που έχει την εντιμότητα να θέσει πολλά καίρια ερωτήματα αλλά δεν έχει τις κατάλληλες απαντήσεις σε όλα.
Ο σκηνοθέτης και συνσεναριογράφος Σαντιάγο Μίτρε («El Estudiante” , “La Cordillera”) διασκευάζει ένα κλασικό αργεντίνικο φιλμ νουάρ του 1960 και το μεταφέρει στη σύγχρονη εποχή με το σχήμα της πολιτικής παραβολής. Ο θεατής ταυτίζεται εύκολα με το δίκαιο αίτημα της ηρωίδας να προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο της και ταυτόχρονα κατανοεί τις αγωνίες του πραγματιστή πατέρα της. Με κάμερα νευρώδη στις κρίσιμες σκηνές, πολλά ενσταντανέ να είναι μοιρασμένα τουλάχιστον σε δύο πολιτικές αλήθειες και τη δύναμη ενός εξαιρετικά φτιαγμένου γυναικείου πορτρέτου, η «Paulina» είναι ένα πολυεπίπεδο δράμα για την εξουσία και τις ψυχολογικές προεκτάσεις της, που δεν καταφέρνει πάντως να αποφύγει κάποιες ηθικολογίες ή προβλεπόμενες λύσεις (ο ομαδικός βιασμός της ηρωίδας) όταν το σενάριο βρίσκεται σε δύσκολα ιδεολογικά μονοπάτια.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
