Αναλόγιο 2017: Δέκα Ελληνες και ξένοι συγγραφείς σε επίσημη πρώτη

Προλογίζοντας τα τελευταία χρόνια το χειμερινό ρεπερτόριο του Θεάτρου Τέχνης, το Analogio Festival επιστρέφει κι αυτό το Σεπτέμβριο στη σκηνή της Φρυνίχου από σήμερα και για εννιά ημέρες (16 έως 24 Σεπτεμβρίου) γεμάτες φρέσκο υλικό νέας δραματουργίας, ελληνικής και ευρωπαϊκής. Ο θεσμός που εμπνεύστηκε και υλοιποίησε η πολυσχιδής Σίσσυ Παπαθανασίου παρουσιάζει φέτος, στο πληθωρικό πρόγραμμα του, οκτώ ελληνικά θεατρικά έργα σε επίσημη πρώτη, τρία σλοβάκικα (από εξέχουσες προσωπικότητες της εκεί εγχώριας συγγραφής), οργανώνει συναντήσεις των δημιουργών με το κοινό, συνεργάζεται με την Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο και με το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης, και οργανώνει δύο Στρογγυλά Τραπέζια (αφιέρωμα στη Σλοβάκικη δραματουργία, κινηματογραφικά σενάρια Νίκου Καζαντζάκη).
Και οι δέκα φιλοξενούμενοι συγγραφείς της διοργάνωσης συστήνουν στο Monopoli το έργο με το οποίο συμμετέχουν, ανιχνεύοντας – ο καθένας με την προσωπική του ματιά αλλά όλοι με ευαισθησία – τη σύγχρονη πραγματικότητα, το εδώ και τώρα μας.

H Μαριγώ Αλεξοπούλου με το έργο «Καλημέρα εβδομάδα»

Στην εποχή μας το σχολείο προσπαθεί να συναγωνιστεί την κοινωνία και καλλιεργεί συνθήκες πίεσης. Εδώ κάπου ξεπροβάλλει η ανάγκη για επικοινωνία που άλλοτε εκφράζεται με θυμό κι άλλοτε παίρνει μια ονειρική διάσταση. Το «Καλημέρα εβδομάδα» είναι ένα έργο γραμμένο για εφήβους αλλά και για όλους εκείνους που θα ήθελαν να ξυπνήσουν οι αισθήσεις τους. Αυτή η επαναστατική διάσταση μετατρέπεται σε ένα παραμύθι με ζώα με πρωταγωνιστή το απεγνωσμένο μυρμηγκάκι.
Παραστάσεις Σάββατο 16/9 στις 21.00 & Κυριακή 17/9 στις 11.30

Η Zuzana Uličianska με το έργο «Tagebuch»

Tagebuch σημαίνει ημερολόγιο. Και για αυτό πρόκειται. Είναι ένα κείμενο βασισμένο στην πραγματική ιστορία δύο γυναικών, οι οποίες καταγράφουν σε ημερολόγιο την καθημερινότητά τους. Και οι δύο γυναίκες, έχουν βρεθεί –μετά τη διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας- στην Αυστρία όπου εργάζονται ως νοσοκόμες. Και οι δύο προσέχουν εναλλάξ μία Αυστριακή με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, η οποία τους κάνει τη ζωή εξαιρετικά δύσκολη. Με ότι συμβολισμούς μπορεί να ενέχει αυτή η σχέση για την Ευρώπη και τους πολίτες της, Ευρωπαίους και μη. Ποιος φροντίζει ποιον; Ποιος δυσκολεύει ποιον; Ποιος έχει τελικά καλύτερο επίπεδο ζωής; Και πώς διασταυρώνονται οι ιστορίες όλων;
Παραστάσεις Σάββατο 16/9 στις 20.00 και Κυριακή 17/9 στις 21.00
* Η Zuzana Uličianska θα πάρει μέρος στο Στρογγυλό Τραπέζι που θα διεξαχθεί στην Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο, με θέμα τη Σλοβάκικη Δραματουργία (Κυριακή, 17/9 στις 12.00)

Η Πένυ Φυλακτάκη με το έργο «Φύκι στο βυθό»

Ένα ρεπορτάζ στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων, τόσο ψιλά που μόνο από περιέργεια διαβάζεις. Η ερώτηση στους περαστικούς ήταν: «Τι θα κάνατε αν κερδίζατε 86.400;» Και το ανθρώπινο ανικανοποίητο αράδιαζε λίστα επιθυμιών πριν μάθουν μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια γι αυτόν τον αριθμό. Και τότε τα γράμματα έγιναν τεράστια μπροστά μου, όπως κάθε φορά που ανακαλύπτω μια μεγάλη αλήθεια της ζωής και ένα μεγάλο θέμα της τέχνης σε μια μικρή είδηση. Δηλαδή πάντα.
Παραστάσεις Σάββατο 16/9 και Τρίτη 19/9 στις 19.00

Ο Dodo Gombár με το έργο «Euroroom»

Μέσα από την ιστορία του Στέφαν ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλες τις αντιφάσεις και τις ανισότητες της Ευρώπης. Δεν μπορώ με σιγουριά να πω εάν το θέμα είναι η ευρωπαϊκή ταυτότητα. Αλλά μάλλον η αδιάκοπη προσπάθεια κάποιου να βρει την ταυτότητά του. Να βρει την χαρά. Να είναι ευτυχισμένος μέσα στη διαφορετικότητά του και παρά τις όποιες δυσκολίες του. Που θέλει να νιώθει την Ευρώπη σαν μία γριά μάνα που ανοίγει την πόρτα και δείχνει το δρόμο. Για κάτι καλύτερο και όχι γιατί τον διώχνει.
Παραστάσεις Κυριακή 17/9 και Δευτέρα 18/9 στις 19.00
* Ο Dodo Gombár θα πάρει μέρος στο Στρογγυλό Τραπέζι που θα διεξαχθεί στην Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο, με θέμα τη Σλοβάκικη Δραματουργία (Κυριακή, 17/9 στις 12.00)

Ο Viliam Klimáček με το έργο «Η ημέρα που πέθανε ο Γκαγκάριν»

Είναι μια ιστορία που εξελίσσεται σε τρεις χρόνους. Είναι η ιστορία της χώρας μου. Η Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρελθόν, παρόν και μέλλον συνυπάρχουν με χιούμορ – για να μπορούμε να αντέξουμε και τα κακώς κείμενα. Οι αναφορές στο παρελθόν είναι πάντα πολύτιμες. Ξεχνάμε. Αγαπάμε να ξεχνάμε. Και γι’ αυτό τα λάθη μας επαναλαμβάνονται. Δεν είναι η ιστορία που δεν αλλάζει. Αλλά εμείς που δεν μαθαίνουμε.
Παραστάσεις Κυριακή 17/9 και Δευτέρα 18/9 στις 20.00

Η Μαρία Ευσταθιάδη με το έργο «Privatopia»

Όταν άρχισα να γράφω την «Privatopia», το 2013, η κρίση στην Ελλάδα βρισκόταν στο απόγειο της έχοντας σαν αποτέλεσμα την αυξανόμενη περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Στο έργο αυτό προσπάθησα να αποτυπώσω, με όρους φάρσας, το φόβο και την υστερική αναζήτηση της ασφάλειας από τη μεριά των «προνομοιούχων»,και την εξάπλωση μιας νοοτροπίας φρουρίου μέσα από τη δημιουργία κλειστών οικιστικών κοινοτήτων ελεγχόμενης πρόσβασης και την μη σχέση τους με τους εκτός των τειχών, όπου ο «κοινωνικά υποδεέστερος» περίγυρος σχεδόν δεν υπάρχει, όπου οι δημόσιοι χώροι εξομοιώνονται με τη φτώχεια και την εγκληματικότητα. Το έναυσμα είναι η εισδοχή μιας άγνωστης γάτας σε μια τέτοια κοινότητα στην περιοχή της Αττικής, και ο πανικός που δημιουργείται εξαιτίας της στους κατοίκους της. Με τη Μεσόγειο να έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο πνιγμένων, με ευρωπαϊκές “δημοκρατικές” χώρες να κλείνουν τα σύνορά τους και να υψώνουν τείχη, με την απροθυμία του κόσμου να υποδεχτεί τους πρόσφυγες, με την έξαρση της ρατσιστικής νοοτροπίας και την άνθηση ακροδεξιών κομμάτων, άραγε να βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα εποχή ενός πολύ πιο άγριου απαρτχάιντ, όπου χώρες ολόκληρες πια είναι έτοιμες να μετατραπούν σε τεράστιες gated communities; Πρόκειται άραγε για κάτι αναπόδραστο ή προλαβαίνουμε να το εμποδίσουμε ; Όταν, όπως λέει ο Beckett, «the whole universe stinks of corpses», πόσο μπορεί η τέχνη και το θέατρο να βοηθήσει; Και η γάτα; «Είμαι ο διάβολος. Ο διάβολος», λέει η γάτα. «Δώστε μου πίσω το χώρο που μου ανήκει, γιατί τίποτα δεν είναι εδώ δικό σας».
Παραστάσεις Τρίτη 19/9 στις 21.00 & Τετάρτη 20/9 στις 19.00
* Η «Privatopia» παίχτηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, το Νοέμβριο 2015, στο LaGuardia Performing Arts Center, σε
σκηνοθεσία Handan Ozbilgin

Ο Γιάννης Σολδάτος με το έργο «Οταν ο Καραγκιόζης συνάντησε τη Μέρκελ στα Εξάρχεια»

Τα Εξάρχεια μου θυμίζουν καραγκιόζικο σκηνικό. Τρώνε, πίνουν και νηστικοί κοιμούνται. Πέφτει ξύλο και από τον Βεληγκέκα και από το Μπαρμπαγιώργο. Ρημαδιό κάθε μέρα η παράγκα. Όλες οι φυλές του κόσμου. Λεπτότητα και χοντροκοπιά. Τεμπελιά και εργατικότητα. Κατάσταση θυμοσοφίας θυμίζουν τα Εξάρχεια. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα περάσει και η καγκελάριος από εκεί.
Παραστάσεις Τετάρτη 20/9 και Σάββατο 23/9 στις 21.00

Ο Πάνος Κυπαρίσσης με το έργο «Ερήμην»

Με τον τίτλο «Ερήμην» προσβλέπω στη δραματοποίηση της ιδιωτικής ζωής μιας γυναίκας στην περίοδο του Εμφυλίου. Μια ιστορία με “ι” μικρό, που εισφέρει στην Ιστορία με “Ι” κεφαλαίο, διαψεύδοντάς τη σε σημεία ή εμπλουτίζοντάς τη σ’ αυτά. Τα πάθη, τη φτώχεια, τις σχέσεις, τα πένθη, σε μια ποιητική ανάπτυξη της οποίας η πυκνότητα θεωρώ ότι δρα βαθειά στη διαστολή της, καλώντας τον αποδέκτη σε μια ουσιαστική συμμετοχή, μέσω των συνδηλώσεων στην ύλη του περιεχομένου. Το ιστορικό και ψυχολογικό άνυσμα της ζωής της δεν καταγράφεται απλώς ως μνήμη, αλλά προβάλλεται στις μέρες μας. Σ’ έναν κόσμο παράλογο που το προσφυγικό θέμα αποτελεί ίσως τον επικρουστήρα μιας ανάφλεξης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται.Ονομάζω την ηρωίδα “Κ”, συνέχοντας στην αοριστία του ονόματος κάθε πιθανή ταυτότητα των προσώπων που αντιπροσωπεύει.
Παραστάσεις Πέμπτη 21/9 στις 21.00 και Παρασκευή 22/9 στις 19.00

H Νίκη Κατσού με το έργο «Αγαθό»

Το έργο «αγαθό» ξεκίνησε ως σύλληψη και μορφή το 2014 στο Λονδίνο. Δουλεύοντας μέσα σε έναν έντονο και γόνιμο πειραματισμό, σε ένα διεθνές πεδίο επιρροών και συνδιαλλαγών μιας πολυπολιτισμικής μητρόπολης με άπειρες πιθανές διαδρομές. Συγχρόνως, μέσα σε μια καθημερινότητα όπου ο καθένας γνωρίζει ότι είναι πεπερασμένος, αναλώσιμος κι άμεσα αντικατάστασιμος. Αυτοί οι προβληματισμοί μαζί με τις προσωπικές και δημιουργικές μου αναζητήσεις πάνω στη σωματικότητα και στη σωματοποίηση ελεύθερων εννοιών οδήγησαν στο «Αγαθό» που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Greek Voices Festival στο Riverside Studios μετά από πρόσκληση της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Theatre Lab Company, Αναστασίας Ρεβή.
Μια σημαντική πρόκληση τέθηκε σε σχέση με τη γλώσσα. Το κείμενο ήταν γραμμένο με το κομμάτι του εγκεφάλου μου που σκέφτεται κι αισθάνεται στ’ αγγλικά. Η συνειδητοποίηση αυτού του δίπολου που έχει πλέον διαμορφωθεί και καθορίζει τις ιδέες αλλά και την έκφραση, την ίδια την γραφή μου στην ουσία της, με συντάραξε αλλά και με βοήθησε να αποδεχτώ μια διαδικασία πραγμάτωσης του έργου και της δουλειάς μου γενικότερα. Το ένστικτό μου με προέτρεψε να παραδώσω το κείμενο στην Αγγελική Μπούρα που το μετέφρασε με ιδιαίτερη φροντίδα.
Με τη Λίλλυ Μελεμέ μας δένει από παλιά μια συγγενής ευαισθησία τόσο ως προς την επιλογή θεματολογίας όσο και ως προς την προσέγγιση της γλώσσας σαν εργαλείο θεατρικό. Χαίρομαι πάρα πολύ που αναλαμβάνει να εξερευνήσει το έργο και την πολυφωνία του και να του προσφέρει την ενδελεχή σκηνοθετική ματιά της.
Παραστάσεις Σάββατο 23/9 και Κυριακή 24/9 στις 19.00

Ο Βαγγέλης Χρόνης με το έργο «Και τώρα τι κάνουμε;»

Το τέλος της αρχής ή η αρχή του τέλους; Η δημοκρατία της προσωπικής μας σκέψης μας δίνει την ελευθερία να εφεύρουμε λύσεις ανακουφιστικές και ίσως λυτρωτικές. Παρουσία-απουσία, όπως θα λέγαμε ζωή-θάνατος. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Το απόλυτο είναι μόνον ένα, εκείνο το αναπόφευκτο.
Παραστάσεις Κυριακή, 24/9 στις 21.00