Status Update: Γιώργος Παλούμπης, σκηνοθέτης – δάσκαλος υποκριτικής
Θεωρεί ότι η τέχνη που πηγάζει από αυτό που συμβαίνει δίπλα μας, μάς αφορά. Δεν επιδιώκει το αναγνωρίσμο σκηνοθετικό στίγμα. Από το 2015 διδάσκει υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης. Αγαπά τα βιβλία, τις κινηματογραφικές ταινίες και τις ξένες σειρές. Ο Γιώργος Παλούμπης μιλά στο monopoli.gr με αφορμή τον “Χαρτοπόλεμο” μια παράσταση που ξεχώρισε την περσινή σεζόν και επαναλαμβάνεται για λίγες βραδιές στο Γκλόρια Μικρό.
Ο “Χαρτοπόλεμος“, είναι ένα έργο γραμμένο ακριβώς για την σημερινή πραγματικότητα. Πρόκειται για χαρακτήρες που ζουν την οικονομική στενότητα, την ανεργία, το ασαφές μέλλον που οι περισσότεροι βιώνουμε. Στην προκειμένη περίπτωση οι ήρωες κινδυνεύουν να χάσουν το υποθηκευμένο σπίτι τους. Με λίγα λόγια ο καμβάς του έργου είναι αυτό που καθημερινά ζούμε ή έχουμε δίπλα μας. Από ‘κει και πέρα τα ιδιαίτερα και ακραία γεγονότα της ιστορίας αφενός υπογραμμίζουν – ή και συμβολίζουν – το αδιέξοδο μιας ολόκληρης γενιάς, αφετέρου φέρνουν τους χαρακτήρες μπροστά σε κομβικές για τη ζωή τους αποφάσεις – και έτσι το έργο πραγματεύεται και ένα ευρύτερο υπαρξιακό αδιέξοδο. Εδώ να τονίσω ότι τα παραπάνω αφορούν μια «δεύτερη ανάγνωση», διότι πρωτογενώς το έργο λειτουργεί με έντονα τα στοιχεία του θρίλερ και της κωμωδίας.
Στιγμιότυπο της παράστασης “Χαρτοπόλεμος”
Θεωρώ ότι η τέχνη που πηγάζει από αυτό που συμβαίνει δίπλα μας, μας αφορά. Εμένα τουλάχιστον με αφορά. Είτε αν πραγματεύεται άμεσα την κοινωνική πραγματικότητα, είτε όχι. Το ότι είναι τέχνη που δημιουργείται από ανθρώπους που ζουν στην ίδια ατμόσφαιρα – στην ίδια συγκυρία με το δέκτη του έργου τέχνης, θεωρώ ότι μπορεί να επικοινωνεί και πολύ ουσιαστικά με το δέκτη. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι όλα τα ελληνικά έργα είναι καλά. Έχω πολλές φορές απορρίψει αντίστοιχες προτάσεις. Απλά, εφόσον στην περίοδο που ζει ο τόπος μας υπάρχουν τόσοι λόγοι για να εκφραστεί κανείς και τόσα θέματα για να μιλήσει ένα θεατρικό έργο, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να ανεβαίνουν ντόπια έργα. Ελπίζω, επίσης, να δημιουργηθεί και να καταγραφεί ένα «ρεύμα» καινούργιων – σημαντικών θεατρικών έργων που θα είναι συνδεδεμένα με αυτή την ιδιαίτερη χρονική περίοδο που διανύουμε.
Ο ρεαλισμός είναι το είδος που σίγουρα ξέρω καλύτερα να δουλεύω, με ενδιαφέρει να εξελίσσω και μου αρέσει συνήθως να βλέπω. Είναι ένα είδος με εξαιρετικό πλούτο, λεπτομέρεια και άπειρες πιθανότητες, ακριβώς όπως και η ίδια η ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά. Θεματικά όμως σίγουρα με αφορούν τα κοινωνικά ή πολιτικά έργα, χωρίς όμως να αποκλείω άλλες πιθανότητες. Σίγουρα πάντως – γυρνώντας πίσω στο γιατί κάνω θέατρο – με αφορούν τα έργα εκείνα που η ιστορία τους θα με παρασύρει, θα ξεχαστώ, «θα μπω μέσα».
Αν επιδιώκω το αναγνωρίσιμο σκηνοθετικό στίγμα; Όχι. Αυτό που επιδιώκω είναι πάντα να «πω καλά την ιστορία». Υπηρετώ την ιστορία προσπαθώντας να την κάνω να με παρασύρει. Αυτό γίνεται σαφώς μέσα από ένα δικό μου φίλτρο. Ίσως λοιπόν, κάποιος που ξέρει τη δουλειά μου να αναγνώριζε μια παράσταση που έχω σκηνοθετήσει χωρίς να ξέρει ότι είναι δικιά μου. Ίσως και όχι. Σίγουρα πάντως δεν το επιδιώκω.
Όπως και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι μισθοί χαμήλωσαν, τα χρήματα έρχονται αργότερα από τότε που τα περιμένεις κι έτσι μαθαίνεις να ζεις με λιγότερα. Κάνεις λοιπόν περισσότερα πράγματα προκειμένου να επιβιώσεις, με τον κίνδυνο να ρίξεις την ποιότητα της δουλειάς σου. Οπότε «τρέχεις» συνέχεια. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν θα έχεις δουλειά στο άμεσο μέλλον. Επίσης, όταν έχεις δουλειά οι συνθήκες (π.χ. στην δημιουργία μιας παράστασης) είναι δυσκολότερες γιατί δεν σου παρέχονται όλα τα απαραίτητα εφόδια εφόσον κοστίζουν.
Όποτε με ρωτάνε “ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;” λέω σχεδόν πάντα το ίδιο. Και όχι επίτηδες. Ότι συζητάω κάποια πράγματα αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Γιατί έτσι είναι. Τίποτα δεν είναι σίγουρο.
