Στην πρόβα: «Με δύναμη από την Κηφισιά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου – Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Ψηλοτάκουνες γόβες πεταμένες πλάι στον καναπέ, αποτσίγαρα στο τασάκι του τραπεζιού, περιοδικά στο πάτωμα, συσκευασίες χαπιών φόρα παρτίδα. Και μια σαλατιέρα γεμάτη με φύλλα μαρουλιού. «Είναι πλυμένα;» απορεί φωναχτά η Γαλήνη Χατζηπασχάλη που τα μασουλάει νωχελικά καθώς λέει τα λόγια της. «Πολύ καλά πλυμένα» την καθησυχάζουν από την παραγωγή και η πρόβα συνεχίζει κανονικά. Η κανονικότητα, βεβαίως, δεν μπορεί να είναι το ζητούμενο δουλεύοντας σ’ ένα έργο όπως το «Με δύναμη από την Κηφισιά».

_{Γαλήνη Χατζηπασχάλη.}

Ο Δημήτρης Καραντζάς – μόλις στη δεύτερη σκηνοθεσία του πάνω στο είδος της κωμωδίας μετά τη «Δωδέκατη νύχτα» στο Εθνικό θέατρο – μοιάζει να το γνωρίζει καλά αυτό. «Θέλω να κολυμπήσω τόσο στον αφρό όσο και στον βυθό της κωμωδίας. Να δικαιολογήσω την επιφάνεια του αστείου, κατανοώντας γιατί οι ήρωες του έργου πάσχουν, βουλιάζουν. Κι όλα αυτά, χωρίς να χάνεται η ελαφράδα του κωμικού» εξηγεί στρίβοντας (κι αυτός) τσιγάρο.

_{Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Καραντζάς.}

Οι ηρωίδες του, τέσσερις τυπικές περσόνες της Κηφισιάς – όπως τις αποτύπωσε το 1995 η γραφή του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Έλενας Χαβιαρά – με (θεωρητικά) λυμένα τα βασικά προβλήματα τους, πνίγονται στη μοναξιά και στις συγκρουσιακές σχέσεις με τους άνδρες, θυματοποιούνται οικειοθελώς, μεγεθύνουν τα ασήμαντα, τα ταπεινά της καθημερινότητας – σ’ αυτό που ο Καραντζάς ονομάζει «αποθέωση του τίποτα» – και περιφέρονται με κομψότητα μεν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης δε, μέσα στο μεγαλοαστικό σαλόνι τους.

_{Η πρωταγωνιστική τετράδα: Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Λυδία Φωτοπούλου και Εμιλυ Κολιανδρή.}

«Κάτι θα πάθω σήμερα, κάτι θα μου συμβεί… Δεν θ’ αντέξω!» λέει, σε μεγάλη ταραχή η Λυδία Φωτοπούλου, καθώς κάνει αέρα με το, βρετανικού ύφους, καπελίνο της. Η Αλέκα, η ηρωίδα της, όπως και οι υπόλοιπες τρεις που συμπληρώνουν αυτό το εκρηκτικό κουαρτέτο, της αποκαλύπτουν στην ολότητα της «την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Αυτές οι γυναίκες μας υποδεικνύουν πως για ν’ αντέξει κανείς τη ζωή πρέπει να βγει από το μικρόκοσμο και τις καθημερινές μικροψυχώσεις του· να διαγράψει μεγαλύτερους, περισσότερους κύκλους, να εξερευνήσει καλύτερα τη ζωή» σημειώνει.

_{Λυδία Φωτοπούλου.}

Στο φαντεζί ποπ σκηνικό της Αρτεμις Φλέσσα μια ανοιχτή βαλίτσα σε αναμονή και μια σκάλα μοιάζουν με μνημεία εξόδου από το δράμα της Κηφισιάς. «Και με την Ταϊλάνδη τι θα γίνει; Αν δεν φύγουμε για την Ταϊλάνδη θα πάθουμε μεγάλη ταραχή!» επιβεβαιώνει η Φωτεινή της Εμιλυς Κολιανδρή – δίνοντας μια τσεχωφική διάσταση στις drama queens των βορείων προαστίων. «Παρότι εγκλωβισμένες στο σαλόνι τους τρέφουν ένα ιδανικό, πιστεύουν σε μια μεγάλη ιδέα, έχουν έναν τόπο προσδοκίας να κοιτάζουν που εδώ σχηματοποιεί ένα εξωτικό ταξίδι. Στο τέλος, βέβαια, αποδεικνύεται πως κι αυτή η προσδοκία είναι σαθρή» σχολιάζει η Εμιλυ Κολιανδρή – η οποία λίγο νωρίτερα κρατιόταν εμμονικά από τις λαβές της βαλίτσας.

_{Εμιλυ Κολιανδρή.}

Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες – την ομάδα συμπληρώνει η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη στο ρόλο της Ηλέκτρας – επιδιώκουν μια ακροβασία ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο, δίνοντας ποιότητες αλμοδοβαρικού σουρεαλισμού στο παίξιμο τους. «Η κωμωδία χρειάζεται μια τρομερή αθωότητα, εδώ ο ηθοποιός πρέπει να προσέρχεται σαν το χρυσόψαρο· να μην θυμάται τι έκανε στην προηγούμενη σκηνή και όλα να του μοιάζουν κάπως καινούργια στην επόμενη. Να είναι παρών μέσα στο αστείο, χωρίς να έχει συνείδηση αυτής της παρουσίας» παρατηρεί ο Δημήτρης Καραντζάς· κι αυτό δουλεύει, εξάλλου, από σκηνή σε σκηνή με τις ηθοποιούς του.

_{Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Λυδία Φωτοπούλου.}

«Πρέπει να το “τρέξουμε” πιο γρήγορα» προτείνει, ζητώντας τους να ξεκινήσουν από την αρχή την ίδια σκηνή. Στόχος του να κουρδίσει καλά το ρυθμό της παράστασης, να αναδείξει τις αποκλίσεις στις διαθέσεις των προσώπων, «το πως φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν τα συναισθήματα» και να γυμνάσει σε ετοιμότητα και εγρήγορση τις πρωταγωνίστριες του. «Αυτή είναι η πρόκληση» εντοπίζει η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, «να είμαστε απόλυτα ισορροπημένες, καθώς υποδυόμαστε τέσσερις ανισόρροπες, μέσα στη θλίψη τους, γυναίκες».

_{Ο συνθέτης Κορνήλιος Σελαμσής με το Δημήτρη Καραντζά.}

Αφού χαλαρώσει το λουράκι στις ψηλοτάκουνες μπαρέτες της, η Χατζηπασχάλη κάθεται ψύχραιμα στο αρμόνιο που βρίσκεται στα αριστερά της σκηνής, παίζοντας σημεία από την παρτιτούρα του Κορνήλιου Σελαμσή. Σχεδόν, κάθε φράση του «Με δύναμη από την Κηφισιά» έχει το δικό της soundtrack. «Ο ήχος έρχεται να “μεγαλώσει” τις λέξεις, τις στιγμές, να διογκώσει το συναίσθημα. Μ’ έναν τρόπο, η παρτιτούρα παίζει με την κοινοτοπία – το κλισέ που με τρομερή φροντίδα και γούστο αναδεικνύουν οι ηθοποιοί – και την ίδια ώρα το αποκαθηλώνει. Υπάρχουν, δηλαδή, κάποια σημεία όπου η μουσική μοιάζει με ρέκβιεμ από βραζιλιάνικη σαπουνόπερα» λέει, με χαμόγελο, ο συνθέτης.

_{Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη στο πιάνο.}

«Έρχεται η ζωή σαν το ενάντιο κύμα και σου τινάζει στον αέρα σχέδια, αισθήματα, σου διαψεύδει όλες σου τις προσδοκίες· κι εσύ έρμαιο της ζωής…» μονολογεί, πριν σωριαστεί με περισσή χάρη στον καναπέ, η Λυδία Φωτοπούλου. Ζητά από τη βοηθό σκηνοθέτη, Γκέλυ Καλαμπάκα να της επαναλάβει ολόκληρη την ατάκα γιατί «μια λέξη να παρακάμψεις σ’ αυτό το τόσο, σοφά γραμμένο, έργο χάνεται το νόημα και το τέμπο». Την ίδια στιγμή, στο βάθος της κεντρικής σκηνής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, μια εταζέρα “γκρεμίζεται” με πάταγο, το ραδιόφωνο που ήταν πάνω του αρχίζει να παίζει μόνο του, υπενθυμίζοντας πως ακόμα και την πιο καλοδομημένη κωμωδία θέλει να την κυβερνά το τυχαίο, το απρόοπτο.