Πόρτο
Μια αισθηματική ταινία που χωρίς την παρουσία του αδικοχαμένου Άντον Γιέλτσιν που έφυγε πέρυσι στα 27 του χρόνια θα πέρναγε σίγουρα απαρατήρητη.
Σε μια μαγευτική από κάθε άποψη πόλη, το Πόρτο, ο αμερικανός Τζέικ και η γαλλίδα αρχαιολόγος Ματί ερωτεύονται αλλά για κάποιο μυστηριώδη λόγο δεν μπορούν να είναι μαζί για πολύ καιρό.
Χαμηλοί τόνοι, έντονα συναισθήματα. Δεν πείθει το σχήμα αυτό σε πολλά σημεία του φιλμ που είναι ένας επιδερμικός στοχασμός πάνω στον έρωτα και το χαμένο χρόνο (έχει και τσιτάτα από Προυστ το σενάριο) και μένει μια θαυμάσια αποτύπωση της μαγικής πορτογαλικής πόλης για να μας κρατήσει ζωηρό το ενδιαφέρον. Οι δύο πρωταγωνιστές έχουν τη φωτογένεια και το ερωτικό δέσιμο που απαιτεί το σενάριο ενώ ο μακαρίτης Γιέλτσιν βουτάει βαθιά για να πιάσει τα ψήγματα του πένθιμου μελαγχολικού τόνου που χαρακτηρίζει τον Τζέικ, ο οποίος δεν μπορεί να ξεπεράσει το χωρισμό του με την Ματί. Το μυστήριο που καλύπτει τις στιγμές που έζησαν, το τρίτο πρόσωπο στην ιστορία (πάντα υπάρχει ένα τρίτο πρόσωπο), η αναζήτηση των πιο έντομων αναμνήσεων όπως η πρώτη συνάντηση στο τρένο και μετά στο καφέ, η γεμάτη έρωτα μοιραία νύχτα. Όλα αυτά έχουν σχετικό κινηματογραφικό ενδιαφέρον όμως είναι κάπως παρωχημένα σήμερα, αφού οι Τζάρμους (είναι παραγωγός του φιλμ) και Λινκλέιτερ τα έχουν πει καλύτερα ενώ οι γάλλοι κινηματογραφιστές έχουν εξαντλήσει προ πολλού το ερωτικό ζήτημα (από τα 60ς και 70ς) αλλά αν εσείς είστε σε ερωτικό mood και ψοφάτε για μια τέτοια ταινία…be my guest!
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
