«Ο μύθος λέει πως η Δήμητρα κάθισε κι έκλαψε στην Αγέλαστο Πέτρα, στον Θρόνο των δακρύων, ενώ ο κόσμος γύρω της μεταμορφωνόταν σε έρημο. Ή μπορεί να ήταν από πριν έρημος και η Θεά να έκλαψε επειδή νόμιζε πως ήταν ένα λιβάδι σπαρμένο κρίνα…»
Η βασίλισσα της Ισπανίας, Σοφία, μπροστά στο φέρετρο του νεκρού συζύγου της, βασιλιά Χουάν Κάρλος, κάποια στιγμή στο μέλλον. Μια φωνή της μιλάει. Μια φωνή μέσα στο μυαλό της. Το παρελθόν ξυπνά. Μνήμες θραύσματα την πλημμυρίζουν. Το Τατόι, ο Παύλος, η Φρειδερίκη, ο Χουανίτο, ο Φράνκο, ένα παιδί που πεθαίνει μπροστά στα μάτια της… Ποια είναι; Τι έζησε; Τι δεν έζησε;
Ο Φαίδων Καστρής, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, υποδύεται ένα αλλόκοτο πλάσμα που στοιχειώνει το μυαλό της Σοφίας και μεταμορφώνεται σε όλους όσους καθόρισαν τη ζωή της. Ποιος είναι; Κάποιος αόρατος φίλος της, η συνείδησή της ή μήπως μια φωνή από το παρελθόν; Ο Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι σπάει τα όρια του ρεαλισμού και μας προσκαλεί σε μια διαδρομή στα όνειρα και τους εφιάλτες της βασίλισσας Σοφίας.
Σημείωμα συγγραφέα
Το έργο Σοφία είναι ένας μονόλογος. Πρωταγωνίστριά του είναι μια γυναίκα. Για πολλά χρόνια, αυτή η γυναίκα ήταν η πιο γνωστή γυναίκα της χώρας. Για πολλά χρόνια, αυτή η γυναίκα, ήταν ταυτόχρονα η πιο άγνωστη. Το παράδοξο αυτό οφείλεται εν μέρει στην υψηλή θέση που κατείχε, αλλά και στη δουλικότητα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού μοντέλου. Προπάντων όμως στον κληρονομικό φόβο των Ισπανών να μιλήσουμε καθαρά, και χωρίς να χρειάζεται να υψώσουμε τη φωνή, για τα πράγματα που έχουν σημασία. Είμαστε πρωταθλητές στο κουτσομπολιό και ιδιόρρυθμοι σε θέματα που αφορούν τη μνήμη· είμαστε, οπωσδήποτε, μετεξεταστέοι στην ιστορία. Όπως έλεγε μια διάσημη παρουσιάστρια της τηλεόρασης: μέχρι εδώ μπορώ να σας πω. Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Εικόνες ιστορίας μέσα σε σπασμένους καθρέφτες. Στιγμές μοναξιάς σε δωμάτια της μνήμης. Αέναες περιπλανήσεις αναζητώντας τη σιωπή. Η Σοφία στους λαβύρινθους του μυαλού της… το κοριτσάκι με τη σαλοπέτα, η ερωτευμένη πριγκίπισσα, η βασίλισσα μια ξένης χώρας… Η Σοφία της θλιμμένης αξιοπρέπειας να χαμογελά αινιγματικά για το τέλος μιας εποχής. Όπως σε έναν πίνακα του Antonio López…Λεωνίδας Παπαδόπουλος.
