Δυο νέα κορίτσια παγιδευμένα στα ίδια -με τις προηγούμενες γενιές- στερεότυπα που οδήγησαν μια ολόκληρη χώρα στην πνευματική κατάρρευση. Καθισμένες σε έναν καναπέ ξεδιπλώνουν όλη την σύγχρονη ελληνικότητα ως κάτι πεπερασμένο, ως κάτι που δε λέει να αλλάξει. Μια οργή που στρέφεται μέσα μας και μάς τρώει τα σωθικά. Ακατάσχετη πολυλογία και μια κριτική σε εμάς τους ίδιους που δεν μπορούμε να βγούμε από το βάλτο που έχουμε βυθιστεί -ή μάλλον γεννηθήκαμε βυθισμένοι. Μια γενιά που έχει χρέος να ακουστεί. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Η γενιά του καναπέ.
Η Μήνις πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο Επί Κολωνώ το Μάιο του 2017. Τότε επικεντρωθήκαμε στη γενιά μας, αυτή των τριαντάρηδων και στην κρίση που βιώνουμε στην εποχή μας. Μια κρίση που απαντά περισσότερο στην πνευματική της διάσταση παρά στην οικονομική. Τώρα λίγους μήνες μετά πάμε ένα βήμα παρακάτω και θέτουμε το ζήτημα της κρίσης σε μια πιο υπαρξιακή βάση αναζητώντας και εξερευνώντας την κρίση του ανθρώπου στη σύγχρονη εποχή.
Επί σκηνής ερχόμαστε αντιμέτωποι με το τίποτα, με τη φασαρία που δημιουργούμε καθημερινά στο σώμα για να μην έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό. Τον αφήνουμε τελευταίο στις προτεραιότητές μας, σε λειτουργία ύπνωσης, ώσπου να ‘ ρθει μια στιγμή που θα μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε, ή ώσπου να μην έρθει καμμία στιγμή. Πόσο αφηνόμαστε στη στιγμή και γιατί πλατιάζουμε σε συζητήσεις άσκοπες, προκαλώντας επίμονα το σπάσιμο της σιωπής. Δύο γυναίκες αντιμετωπίζονται σκηνοθετικά κυρίως ως άνθρωποι που δεν υπήρξαν πριν ούτε θα υπάρξουν μετά. Επιλέγουν να ζήσουν, αλλά ψάχνουν τρόπους να σκοτώσουν την ώρα τους φλυαρώντας και αποφεύγοντας να μπουν βαθιά μες στην αλήθεια τους. Μια performance με κύριο συστατικό το λόγο ως αναπόσπαστο κομμάτι του σώματος.
