Φθινοπωρινή Ιστορία του Αλεξέι Αρμπούζωφ στο θέατρο Αλκμήνη
Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση της “Φθινοπωρινής Ιστορίας” στην Ελλάδα, η Άννα Παπαμάρκου σκηνοθετεί τους Αριέττα Μουτούση και Χάρη-Εμμανουήλ Αγγουράκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και παρουσιάζει την παράσταση από 4 Νοεμβρίου 2017 στο θέατρο Αλκμήνη.
Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση της Φθινοπωρινής Ιστορίας στην Ελλάδα με πρωταγωνιστές τους Έλλη Λαμπέτη και Μάνο Κατράκη, η Άννα Παπαμάρκου σκηνοθετεί τους Αριέττα Μουτούση και Χάρη-Εμμανουήλ Αγγουράκη στους αντίστοιχους ρόλους. Από το 1977 μέχρι σήμερα, το έργο έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, συναρπάζοντας το ελληνικό κοινό με την τρυφερότητα, την κωμική σπιρτάδα και τους κινηματογραφικούς του ρυθμούς. Μετά την επιτυχία της Νοσταλγού του Α. Παπαδιαμάντη, η Άννα Παπαμάρκου προσεγγίζει το έργο του Α. Αρμπούζωφ με την ίδια ευαισθησία και πίστη στην ικανότητα του κάθε ανθρώπου να εξελίσσεται προς την Ευτυχία.
Το έργο πραγματεύεται ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα της εποχής μας: την έλλειψη συντροφικότητας. Η μοναξιά, μέσα σ’ έναν κόσμο απίστευτης αλληλεπίδρασης και κοινωνικότητας, είναι πιο βαθειά και η ανάγκη για ανθρώπινη ουσιαστική επικοινωνία γίνεται πιο επιτακτική. Στη «Φθινοπωρινή Ιστορία», ο Αλεξέι Αρμπούζωφ με οξυδερκείς διαλόγους και λεπτό χιούμορ, αγγίζει με ευαισθησία αυτό το κρίσιμο θέμα και καταφέρνει αριστοτεχνικά να υπενθυμίσει ότι η ζωή βρίσκεται στην κάθε στιγμή. Το έργο είναι ένας ύμνος στην ευγνωμοσύνη για τις απλές, αλλά ουσιαστικές χαρές, που αποκαλύπτει η ζωή όταν τη μοιραζόμαστε. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά.
Η ιστορία
Εκείνος, ο Ροντιόν, είναι σοβαρός, τυπικός, και ευέξαπτος. Έχει χάσει νωρίς τη γυναίκα του και έκτοτε ζει μοναχικά αφοσιωμένος στην ομαλή λειτουργία του παραθαλάσσιου ιαματικού κέντρου, στο οποίο είναι αρχίατρος. Εκείνη, η Λίντια, πρώην αρτίστα, είναι εύθυμη και εξωστρεφής, παρ’ όλες τις απώλειες στη ζωή της. Αποφασισμένη να χαρεί κάθε στιγμή, έρχεται για αναψυχή και παραβαίνει όλους τους κανόνες του ιαματικού κέντρου. Η πρώτη τους συνάντηση είναι μια μετωπική σύγκρουση στα όρια του κωμικού. Το ίδιο και η δεύτερη. Η εκρηκτική τους χημεία παρακινεί την περιέργεια του ενός για τον άλλο. Σύντομα αρχίζουν να δημιουργούν γέφυρες μεταξύ τους και ανακαλύπτουν πως βαθιά μέσα τους σιγοκαίει η ίδια ανάγκη του κάθε ανθρώπου: ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί.