Στην πρόβα: «7 χρόνια» στο Θέατρο Αποθήκη– Μια ανθρωποφαγική βραδιά στο γραφείο

Το ψυχρό φως που εκπέμπει από τις οθόνες των υπολογιστών αποτυπώνεται στα σφιγμένα, από ταραχή, πρόσωπα τους. Η έκφραση τους διακόπτεται από μια διάφανη τυπικότητα όταν στο meeting room της εταιρίας μπαίνει ο Αλέξανδρος Λογοθέτης. «Υποθέτω γνωρίζεις την εταιρία· εμείς είμαστε τα ιδρυτικά μέλη» συστήνονται η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ο Ορφέας Αυγουστίδης και ο Γιώργος Χριστοδούλου. Κι όπου «meeting room» βλέπε την, ειδικά διαμορφωμένη, πλατεία του θεάτρου «Αποθήκη».

_{Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί την παράσταση.} 

Στο κέντρο ενός στρόβιλου από πάγκους – θέσεις για τους θεατές αναπτύσσεται ένας πολυτελής γραφειακός χώρος (σκηνικά En Route Architects, Hannes Livers Gutberlet και Κατερίνα Κούρκουλα), τόπος κρίσης για τέσσερις νέους και εξαιρετικά επιτυχημένους επαγγελματίες και φίλους που κινδυνεύουν άμεσα να συλληφθούν από την Αστυνομία Οικονομικού Εγκλήματος για ένα σκάνδαλο φοροδιαφυγής. «Τους συναντάμε στη διάρκεια της νύχτας όπου καλούνται να διαχειριστούν μιαν απόφαση: Να επιλέξουν τον έναν που θα αναλάβει την ευθύνη και θα πάει στη φυλακή για επτά χρόνια, προκειμένου να σώσει τους υπόλοιπους και την εταιρία» εξηγεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, σκηνοθέτης της παράστασης «7 χρόνια» και υπεύθυνος για την προσαρμογή της από το σενάριο των Χοσέ Καμπέζα και Κριστιάν Κοντί και του ομώνυμου ισπανικού φιλμ του 2016. «Στην πραγματικότητα, το έργο έχει θεατρική δομή και αφηγείται μια καθόλα συνήθη, για τα θεατρικά πράγματα, ιστορία: Παρακολουθεί ανθρώπους που αποκαλύπτονται ο ένας στον άλλο σε μια πολύ οριακή στιγμή. Και βλέπουμε τη σχέση τους να κλονίζεται και τον καθένα να συναντά τον εαυτό του από θέση άμυνας κι επίθεσης».

_{Αλεξάνδρα Αϊδίνη και Αλέξανδρος Λογοθέτης.} 

Για λίγο, η πρόβα διακόπτεται. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μπαίνει στον κύκλο των πρωταγωνιστών του ζητώντας τους «ν’ αντισταθούν στη φυσικότητα. Δεν θέλω να κουβαλάτε τίποτα από την προηγούμενη στιγμή» τους λέει. Τα «7 χρόνια» είναι η πρώτη του σκηνοθεσία σε παράσταση ενηλίκων και μια «ευκαιρία να με καταλάβω καλύτερα γιατί κι εγώ ηθοποιός είμαι και ως τέτοιος σκηνοθετώ. Στο θέατρο είναι οι ηθοποιοί που μου προξενούν περιέργεια και βλέπω αυτή τη σκηνοθεσία σαν μια δυνατότητα να παρατηρήσω τη λειτουργία τους – άρα και τη δική μου – από μιαν απόσταση· σαν εξωτερικό μάτι».

_{Ορφέας Αυγουστίδης, Γιώργος Χριστοδούλου, Αλεξάνδεα Αϊδίνη.}

Τώρα, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη διατρέχει το κέντρο του σκηνικού χώρου με μικρά, διστακτικά βήματα. «Όταν τ’ αποκτήσεις όλα αυτά, τα συνηθίζεις· και θέλεις κι άλλα» λέει, αναδεικνύοντας την τεχνοκρατική επιφάνεια και μαζί το επικαιρικό άλλοθι του έργου. «Νομίζω πως το έργο χρησιμοποιεί την επικαιρότητα σαν τρικ» σχολιάζει αργότερα η ίδια «ώστε να εκθέσει το αδιέξοδο των ανθρώπων που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στη δουλειά και στην κατάκτηση αγαθών και στο τέλος διαπιστώνουν όχι μόνο ότι έχασαν τον εαυτό τους αλλά και το τι είναι ικανοί να επικαλεστούν πολλά για να σώσουν τον εαυτό τους. Και νομίζω πως στην ίδια φάση μας έφερε η οικονομική κρίση· μας έφερε αντιμέτωπους με την αλήθεια κι όχι με την γυαλιστερή επιφάνεια μας».

_{Γιώργος Χριστοδούλου.}

Κι έτσι παρότι τα «7 χρόνια» είναι ένα έργο της εποχής μας που δεν τοποθετεί στο κέντρο του μεγάλους ήρωες και “μεγάλες” καταστάσεις αλλά “μικρές” αναγνωρίσιμες ζωές, δεν παύει – όπως παρατηρεί κι ο Γιώργος Χριστοδούλου – να «συνομιλεί με τραγικά πρόσωπα». «Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ότι όλα αυτά που επιδίωξαν και κατάφεραν οι τέσσερις αυτοί φίλοι, τη δόξα, την καταξίωση και τα λεφτά δεν ήταν στόχοι που όλοι θέσαμε κάποια στιγμή στο πρόσφατο παρελθόν μας; Συνεπώς, όλοι θα μπορούσαμε να βρούμε τους εαυτούς μας εδώ. Ακόμα και όταν στο έργο αρχίζει η μεταξύ τους διάλυση, απελευθερώνεται αυτό το ένστικτο της επιβίωσης, η ανθρωποφαγική τάση για το ποιος θα σωθεί, πάλι τον εαυτό μας θα βρούμε», προσθέτει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης.

_{Κωνσταντίνος Ασπιώτης.} 

Κι είναι η σύνθεση ενός δυναμικού, νεανικού θιάσου – με εμπειρότερο του σχήματος τον Αλέξανδρο Λογοθέτη στο ρόλο ενός μυστηριώδους μεσολαβητή σ’ αυτή τη βραδιά–θρίλερ – που έρχεται να υπενθυμίσει στον καθένα ξεχωριστά και προσωπικά τα «το θέμα μιας μάχιμης νεότητας που ξαφνικά διαπίστωσε πως, εξαιτίας πολλών παραγόντων, ένας τοίχος υψώθηκε μπροστά της, μια ενοχή που τώρα πρέπει να διαχειριστεί» όπως σημειώνει ο Γιώργος Χριστοδούλου.

_{Ορφέας Αυγουστίδης.}

Αλλάζοντας διαρκώς και κυκλικά θέσεις παρατήρησης της πρόβας μέσα στο χώρο, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος υπενθυμίζει το “πείραμα” στο οποίο η σκηνοθεσία του θα υποβάλλει ηθοποιούς και κοινό – εξυπηρετώντας συνάμα και το βίωμα του έργου. Οι πρωταγωνιστές θα κυκλοφορούν ασταμάτητα μέσα στις θέσεις της πλατείας και συχνά θα “ξαποσταίνουν” δίπλα τους· χωρίς να λειτουργούν σε μια φόρμα διάδρασης με το θεατή μεν αλλά χωρίς και να τον αγνοούν. Κανείς από την πενταμελή ομάδα των Αϊδίνη, Ασπιώτη, Αυγουστίδη, Λογοθέτη και Χριστοδούλου δεν έχει δοκιμάσει ξανά αυτή την εγγύτητα. «Κάθε ηθοποιός τοποθετεί το κοινό κάπου, σε μια περιοχή μέσα στο μυαλό του. Άλλος το ξεχνάει, άλλος το φοβάται, άλλος το τοποθετεί απέναντι του κι άλλος το χρειάζεται. Σίγουρα, οι θεατές είναι καταλύτης για το αποτέλεσμα, πόσω μάλλον τώρα που η εμπλοκή τους θα είναι πιο άμεση και έντονη» παρατηρεί ο Ορφέας Αυγουστίδης.

_{Αλεξάνδρα Αϊδίνη.}

Μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη βλέπει τον εαυτό της «με τριπλάσια ανάγκη συγκέντρωσης και διαθεσιμότητας» ενώ ο Αλέξανδρος Λογοθέτης βάζει εαυτόν στη θέση του θεατή λέγοντας πως «καθένας τους θα έχει μια υποκειμενική άποψη για την παράσταση, καθένας τους θα βλέπει ένα διαφορετικό έργο, από διαφορετική πλευρά. Ενδεχομένως αυτό να τους βάζει και πιο εύκολα στα “παπούτσια” των ηρώων. Το σίγουρο είναι πως αν κανείς αποφασίσει να δει την παράσταση και δεύτερη φορά θα έχει μια δεύτερη εντύπωση».

Από τα ηχεία που έχουν τοποθετηθεί γύρω, το επιβλητικό ηχητικό περιβάλλον που έχει συνθέσει ο Σταύρος Γασπαράτος, κυκλώνει το χώρο και το συναίσθημα. Επτά πηγές ήχου και μια συνθήκη Dolby Surround φέρνει ένα ακόμα καινοτόμο δεδομένο για την παράσταση, δημιουργώντας παράλληλα μια γέφυρα με το κινηματογραφικό παρελθόν της.