Status Update: Εύα Σιμάτου, ηθοποιός

Μελέτη της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς (ατομικά και μέσα στον κοινωνικό ιστό), αυτό το κοινό είχαν όλες μου οι σπουδές, πτυχίο, μεταπτυχιακό και Θέατρο Τέχνης. Όλο αυτό το θεωρητικό και εμπειρικό οπλοστάσιο, με τη μετάβαση στην υποκριτική μετουσιώνεται, παίρνει σάρκα και οστά και τίθεται εν κινήσει.

Από το ξεκίνημά μου στην τέχνη θυμάμαι πολύ έντονα την επαφή με τους δασκάλους μου, οι οποίοι ανήκαν σε μια θρυλική γενιά. Θυμάμαι να κατεβαίνω τα σκαλιά του Υπογείου για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Θυμάμαι ολοζώντανα τον Δημήτρη Οικονόμου να μας λέει παθιασμένα: «Απ’ τη στιγμή που πατάς το πόδι σου πάνω στη σκηνή κάτι ιερό θα πρέπει να συμβαίνει».

Από την πρώτη μου παράσταση ως τώρα βρίσκομαι σε μια διαρκή ροή. Ό,τι δεν κινείται πεθαίνει. Στηρίζομαι βέβαια πάντα τις ρίζες μου που θέλω να πιστεύω ότι είναι βαθιές, αλλά υπάρχει μια φυσική εξέλιξη. Έχω δοκιμάσει τον εαυτό μου σε περισσότερα πράγματα, έχω συνεργαστεί με περισσότερους ανθρώπους, έχω εκτεθεί σε ποικιλόμορφες συνθήκες.

Δύο στιγμές υπήρξαν καθοριστικές στην ως τώρα θεατρική μου διαδρομή: Η επιλογή μου από την RADA για να παρακολουθήσω το πρόγραμμα Contemporary Drama και η συνεργασία μου με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό στην «Αυτοκρατορία» του Γιώργου Βέλτσου ως Βαβυλώνα στο ΚΘΒΕ. Ήταν για μένα επιβεβαιώσεις ενός ισχυρού εσωτερικού «θέλω».

Δίνω προτεραιότητα στις συνεργασίες. Τις παραστάσεις τις διαμορφώνει πολύ πιο δραστικά το έμψυχο υλικό. Όσο καλογραμμένος κι αν είναι ένας ρόλος στο χαρτί, όσο όμορφη κι αν είναι η σελίδα, τη δεύτερη, την τρίτη και ίσως και την τέταρτη διάσταση τη διαπλάθουν οι άνθρωποι που συνεργάζονται τη δεδομένη στιγμή με όσα εκείνοι αντιλαμβάνονται και φέρουν. Υπάρχουν βέβαια ρόλοι που προσφέρονται για μεγαλύτερες καταβυθίσεις και θα έλεγα ψέματα εάν δεν παραδεχόμουν πως μου ασκούν μια ιδιαίτερη έλξη.

Πιστεύω ότι αν ένας ηθοποιός διαθέτει ταλέντο και επιδιώκει την προσωπική του εξέλιξη, πρέπει να δοκιμάζεται παντού και να αναπτύσσει την ικανότητα να διαχειρίζεται τη σωματικότητα, τη φωνή και τα εκφραστικά του μέσα, σε κάθε είδους σκηνή και σε χώρους μη αμιγώς θεατρικούς.

_{Με την ομάδα της παράστασης «Περί Αλεξάνδρου».}

Φέτος μέσα από τη δουλειά μου θα ταξιδέψω από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την Περσία ως την περίοδο της λογοτεχνικής άνθισης της γενιάς του ’30. Θα μεταφερθώ από το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης στο Μουσείο-Οικία του Χατζηκυριάκου-Γκίκα. Μου αρέσουν οι βουτιές στον παρελθόντα χρόνο. Δεν είμαι πλάσμα του σήμερα. Θα ήθελα πολύ να είχα ζήσει στη ρομαντική και μυστικιστική περίοδο της Βικτωριανής Αγγλίας.

Αγαπώ τα μουσεία. Με φέρνουν σε άμεση επαφή με πολιτισμούς, με προσωπικότητες, με άγνωστα γεγονότα. Εάν ξέρει κανείς να αφουγκράζεται μπορεί να αναπλάσει χιλιάδες ανθρώπινες ιστορίες. Την τελευταία φορά που είδα από κοντά τον Αδάμ και την Εύα του Ντύρερ, έμεινα αρκετή ώρα να παρατηρώ την ποιότητα της κάθε διαφορετικής πινελιάς που έχτιζε την υφή ενός κορμού δέντρου. Δε γνώρισα ποτέ τον Ντύρερ, ένιωσα όμως τον τρόπο με τον οποίο τράβηξε τις πινελιές αυτές.

Η επική ποίηση με γοητεύει γιατί υπερίπταται και σε σχέση με τα γεγονότα και σε σχέση με τους χαρακτήρες, παρόλο που βασίζεται στην αληθοφανή και εκτεταμένη πλοκή. Είναι μια περιπλάνηση στο θαυμαστό και μεταφέρει σπόρους σοφίας. Αν ήμουν μέρος ενός λογοτεχνικού έπους, θα ήθελα να ήμουν κάποιο φυσικό στοιχείο. Μια ροδιά ή κάποιο ποτάμι. Στο έπος του Νιζαμί, «Ισκαντάρ-Ναμέ» πάνω στο οποίο βασίζεται η παράστασή μας, νιώθω ότι ο Δαρείος, ο Μεγαλέξανδρος και η Ρωξάνη, δε λειτουργούν ως πρόσωπα ή χαρακτήρες, αλλά ως δυνάμεις.

Ο ποιητής γράφει για την Ρωξάνη: «…Τριανταφυλλόνερο αντλούσε με την κάθε της ματιά. Με κάθε κίνηση των ολόγλυκων χειλιών της έκαιγε τις καρδιές τις λαβωμένες…». Πιστεύω ότι ομορφιά δεν είναι αυταξία. Η ομορφιά είναι μια εμπειρία. Δεν είναι ένα άθροισμα αρμονικών χαρακτηριστικών. Είναι κάτι που νιώθεις, μια ψυχική επικοινωνία με τη χάρη.

Όπως η ευαισθησία κρύβει δύναμη, έτσι και η βαρβαρότητα κρύβει αδυναμία. Τη βαρβαρότητα την αντιλαμβάνομαι ως έλλειψη ψυχικής καλλιέργειας, έλλειψη πολιτισμού, πράξη η οποία καταπατά την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.