Χειρότερα δε γίνεται

 Ο 47χρονος Μπραντ που έχει ιδρύσει ένα ΜΚΟ ταξιδεύει με τον έφηβο γιο του στη Βοστώνη με σκοπό να περάσει ο τελευταίος με επιτυχία τις συνεντεύξεις που απαιτούνται για την εισαχθεί στο μουσικό τμήμα του Χάρβαρντ.

Ευπρεπέστατο, τρυφερό, αστείο και με ισχυρές δόσεις ρεαλισμού δράμα χαρακτήρων που δεν εκβιάζει ούτε το συναίσθημα ούτε το εύκολο γέλιο προκειμένου να γίνει αρεστό και «πετυχημένο».

Το φιλμ ξεχωρίζει για την ειλικρίνεια των προθέσεων, την έντιμη γραφή, τις πειστικές ερμηνείες, το καλά κουμπωμένο στις λεπτές αποχρώσεις και την αδιόρατη μελαγχολία του σενάριο. Θέμα του φιλμ είναι ο πικρός απολογισμός μιας ζωής που δεν είχε την πορεία που ονειρευόταν ο ήρωας όσο ήταν νέος και η αναζήτηση του κουράγιου που απαιτείται για τη συνέχιση της. Η κρίση ηλικίας χτυπά δυνατά όμως την πόρτα του και δύσκολα θα αποφύγει τον κατήφορο. Σαφώς και δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία ή καινοτομία στην ιστορία του αποτελεσματικού σεναριογράφου Γουάιτ («Ένα σχολείο πολύ ροκ») οποίος στη δεύτερη σκηνοθετική προσπάθεια του – είχε προηγηθεί πριν από μια δεκαετία το «Year of the dog»- βασίζεται στο άρτιο και υποδειγματικά γραμμένο σενάριο για να δώσει όλη την ουσία στη σχέση πατέρα και γιου, χωρίς μάλιστα να καταφεύγει σε διδακτικές απλουστεύσεις.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης