Δε χρειάζονται πολλές γνώσεις φυσικής για να αναλύσει κανείς το έργο του Σάιμον Στήβενς, Ηeisenberg. H αρχή της απροσδιοριστίας που διατυπώθηκε το 1927 από τον μεγάλο φυσικό, λέει ότι είναι αδύνατον να προσδιοριστεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια η θέση και η ορμή ενός σωματίου. Ωστόσο ο Στήβενς, παλιός γνώριμος του ΘτΝΚ (το 2007-08 είχαμε παρουσιάσει το Motortown), ενδιαφέρεται όχι τόσο για την κβαντομηχανική καθαυτή αλλά για το πώς μπορείς να παρατηρήσεις αυτή την αρχή στις ανθρώπινες σχέσεις. Πιστεύει ότι η αντίληψή μας για τους ανθρώπους αλλάζει ανάλογα με το τι ξέρουμε γι’ αυτούς, τι βλέπουμε και από ποια σκοπιά το βλέπουμε. Ο Στήβενς αγαπά τις εκπλήξεις και ξέρει ότι οι άνθρωποι μας επιφυλάσσουν πολλές.
Τα πρόσωπα στο Ηeisenberg είναι ο Άλεξ και η Τζόρτζι. Και γνωρίζονται όταν η Τζόρτζι βλέπει τον Άλεξ σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό, πάει πίσω από το παγκάκι που κάθεται και του σκάει ένα φιλί στο σβέρκο. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί όσο μπορεί να φανταστεί κανείς: Η Τζόρτζι, Αμερικάνα που ζει στο Λονδίνο, είναι πληθωρική και η αλήθεια της είναι γεμάτη ψέματα. Μιλάει πολύ, γελάει, βρίζει, διεκδικεί. Έχει ένα γιο 19 χρονών, που εδώ και δυο χρόνια έφυγε στην Αμερική κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Ο Άλεξ, Ιρλανδός, είναι λιγομίλητος, κρατάει μια ζωή ημερολόγιο, αγαπάει τη μουσική, είναι περιπατητής, πενθεί ακόμα την πρώτη του αγάπη, διατηρεί ένα χασάπικο που δεν πάει καλά. Είναι κι δυο τους μόνοι. Εκείνη σαραντάρα, εκείνος πάνω από 70.
Τι μπορεί να βγει από μια τέτοια συνάντηση; Πότε κλείνει ο ερωτικός κύκλος της ζωής των ανθρώπων; Κλείνει ποτέ οριστικά; Πώς το αναπόφευκτο τέλος φωτίζεται από λάμψεις εφηβικές; Ένα έργο συγκινητικό, αισιόδοξο, με χιούμορ, που είναι ταγμένο στο θαύμα της ζωής, ακόμα και όταν στο βάθος βλέπει τον άγγελο του θανάτου. Ιδίως τότε.
Η παράσταση αυτή την εποχή παίζεται στο West End στο Λονδίνο (Wyndham’s Theatre), σε σκηνοθεσία της Marianna Elliott.
