Το Τελευταίο Σημείωμα
Ο Παντελής Βούλγαρης μετά από την «Μικρά Αγγλία» καταπιάνεται με ένα «αγνωστο» περιστατικό γύρω από την εκτέλεση των 200 ελλήνων κομμουνιστών από τους γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή.
Ο 34χρονος κομμουνιστής Ναπολέων Σουκατζίδης, κρατούμενος σε εξορίες και φυλακές από το 1936, την περίοδο της φυλακής του στο Χαϊδάρι, εκτελεί χρέη διερμηνέα του Γερμανού Διοικητή του στρατοπέδου, Καρλ Φίσερ. Η τύχη του Ναπολέοντα και άλλων 199 συγκρατούμενων του αποφασίζεται μετά την ενέδρα της ελληνικής αντίστασης που προκάλεσε το θάνατο του στρατιωτικό διοικητή Λακωνίας Κρες και τριών Γερμανών της συνοδείας του. Ο Σουκατζίδης βρίσκεται στη λίστα των 200 μελλοθάνατων αλλά ο Φίσερ του δίνει τη δυνατότητα να εξαιρεθεί βάζοντας στη θέση του ως διακοσιοστό άλλον.
Η ιστορική μνήμη, τα υπαρξιακά και ηθικά διλήμματα, η τερατόμορφη εξουσία, μια ιστορία αγάπης και στο κέντρο η πολιτική αντιπαράθεση δύο αντρών που συμβολίζουν δύο διαφορετικούς κόσμους.
Το «Σημείωμα» αυτό μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Ως μια πράξη αντίστασης απέναντι σε δεινά που σκοπό έχουν να λυγίσουν μια ολόκληρη χώρα. Ως μια ερωτική εξομολόγηση που μετρά αντίστροφα το χρόνο (ύστερα από 8 χρόνια φυλακές και εξορία ο Ναπολέων ζητά από την αγαπημένη του λίγη υπομονή ακόμη αφού «το τέλος του πολέμου είναι κοντά»). Ως μια δήλωση περηφάνιας και αξιοπρέπειας κόντρα στις δυνάμεις εκείνες που ζητούν την οριστική παραίτηση. Ναι, η συναισθηματική και μελοδραματική φύση (μερικές φορές κάπως υπερβολική) του έργου είναι το σήμα κατατεθέν του. Ναι, κάποιες λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα η συνεχής και έντονη απεικόνιση της γερμανικής σαδιστικής βίας, θα μπορούσαν να λείπουν. Ναι, ακόμη κι αυτό το φινάλε, με τις πινελιές γύρω από τις μεμονωμένες αντιδράσεις των μελλοθάνατων («κομμουνιστής μέχρι τέλος», «Γεια σου Ικαριά», «Ο γιος μου θα σας θάψει γερμαναράδες» είναι κάποιες από τις φράσεις που εκστομίζουν οι εκτελεσθέντες πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή) ίσως άλλος σκηνοθέτης να το είχε κόψει ή να το περιορίσει σε ελάχιστα λεπτά.
Όμως, έχουμε την αίσθηση ότι έτσι το έργο θα ήταν λειψό. Θα του έλειπε η ιστορική μαρτυρία μιας επαίσχυντης πράξης. Η βαρύτητα ενός γεγονότος που γίνεται φάρος για να πορεύονται οι επόμενες γενιές. Ο Βούλγαρης και η Καρυστιάνη δεν στέκονται τόσο πολύ στην πολιτική ανάγνωση του γεγονότος. Οι κομμουνιστές αναφέρονται ως λαϊκοί αγωνιστές, το προ κατοχής κομμάτι της εξορίας και φυλακίσης τους μόλις που αναφέρεται, η στάση του Σουκατζίδη είναι πρωτίστως πατριωτική και δευτερευόντως απόρρεια της αριστερής του ιδεολογίας. Δικαιολογημένες οι ιδεολογικές ενστάσεις για ένα φιλμ που πάντως στην κατασκευαστική του δομή είναι άρτιο, με στιγμές ποιητικού μεγαλείου (από τα μοναδικής ευαισθησίας ενσταντανέ μεταξύ του Ναπολέοντα και της Χαράς έως την αριστουργηματική σεκάνς του προθανάτιου γλεντιού στη φυλακή) και εξαιρετικές ερμηνείες από τις οποίες ξεχωρίζει σαφώς εκείνη του γερμανού Χένικε στο ρόλο του Φίσερ.