Νύχτα βροχερή στο Μνημείο Του Άγνωστου Στρατιώτη. Μια γυναίκα, στέκεται μπροστά στον εύζωνο γιο της που κάνει σκοπιά. Σαν γνήσια ελληνίδα μητέρα, υστερική και βαθιά τρυφερή, του μιλάει «σαν μάνα… και σαν κοπέλα…» προσπαθώντας να γεφυρώσει όσα τους χωρίζουν… να βρει ένα σημείο επικοινωνίας ανάμεσά τους. «Δεν μιλούσαμε ποτέ και πολύ» του παραπονιέται… «Κάθε φορά που σε πλησίαζα εσύ άρπαζες το μπουφάν κι έφευγες. Πάντα έφευγες»… Στην προσπάθεια αυτής της προσέγγισης του διηγείται την ζωή της, μια ζωή…χαμένη; κερδισμένη; Που ξεκινάει από τα καπνοχώραφα σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό, τον αταίριαστο γάμο της με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της δημόσιο υπάλληλο, την εγκατάσταση στην Αθήνα… την μοναξιά μέσα στην μεγαλούπολη, δίπλα σε ένα σύζυγο που μιλάει μόνο στους εκφωνητές στην τηλεόραση αλλά ποτέ σε εκείνην. Τέλος την αγωνία της για τον γιό που σαν και κείνη «δεν τον χωράει ο τόπος… και θέλει να ζήσει, αλλά δεν ξέρει πώς». Ο λόγος της άλλοτε κωμικός κι άλλοτε βαθειά ανθρώπινος ξετυλίγει μπρος στα μάτια του θεατή την συνήθη μοίρα της γυναίκας της επαρχίας, που η ζωή της καθορίζεται κυρίως από τους άλλους κι έχει μάθει να την αποδέχεται με ένα μοιρολατρικό «πάλι καλά».
Ένα έργο πάνω στην αγωνία της μάνας αλλά και στο αδιέξοδο μιας νεολαίας που παραπαίει ανάμεσα στην ελευθερία του Ίκαρου που καίει τα φτερά του πετώντας και στον επιβιωτικό συμβιβασμό. Ένα έργο πάνωσ το καφτό δίλλημα του τι είναι καλύτερο: να καίγεσαι ή να σβήνεις σιγά σιγά. Μόνο που στο τέλος καραδοκεί μια συγκλονιστική ανατροπή εντελώς απρόβλεπτη που το απογειώνει προς μια τελευταία επινοημένη ελπίδα.
