Status Update: Χρήστος Καρασσαβίδης, σκηνοθέτης – ηθοποιός
Έχει πτυχίο Χρηματοοικονoμικών Σπουδών από το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Η ομάδα «ΡαKούν» στην οποία συμμετείχε μαζί με τέσσερις συμφοιτητές του από το Θέατρο Τέχνης, έχει βραβευτεί στο Bob Festival. Καπνίζει, διαβάζει ποίηση κι εφημερίδες και πίνει τανκερέι-τόνικ. Φανατικά.
Aπό το ξεκίνημα μου στο θέατρο θυμάμαι, κατά τα χρόνια της Δραματικής του Θεάτρου Τέχνης, τις παραστάσεις που έκανα με το Διαγόρα Χρονόπουλο ως βοηθός σκηνοθέτη στο Υπόγειο ενώ δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου συμμετοχή – αμέσως μετά την αποφοίτηση – στον «Ματωμένο Γάμο» της Λένας Κιτσοπούλου για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Έχω πειστεί πως η ηλικία δεν έχει την παραμικρή σημασία στη δουλειά μου, έχω γίνει πιο απαιτητικός κι έχω μάθει να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και το μυαλό μου μέχρι αηδίας.
Καθοριστική στιγμή στη καλλιτεχνική μου διαδρομή θεωρώ την παράσταση «Περσινές Βροχές»· έναν γυναικείο μονόλογο που είχα γράψει και σκηνοθετήσει στην αρχή για το θέατρο 104 και εν συνεχεία στο θέατρο Θησείο με πρωταγωνίστρια τη Δώρα Παρδάλη – συμφοιτήτρια μου στο Θέατρο Τέχνης και υπέροχη ηθοποιό. Είχε όλη την ορμή και τη φαντασία της πρώτης περιόδου κι ήταν επίσης η πρώτη μου σκηνοθεσία. Η αρχή των πάντων.
Πάντα ήμουν είμαι και θα είμαι ηθοποιός και φυσικά συνεχίζω, εκτός των άλλων, σε παραστάσεις που δεν σκηνοθετώ εγώ. Θεωρώ πως το να παίζεις και να σκηνοθετείς στην ίδια παράσταση απαιτεί μια εμπειρία που εγώ δεν έχω ακόμα. Η σκηνοθεσία από την άλλη είναι η μεγάλη μου αγάπη, είναι ο τομέας που νιώθω πως έχω την απόλυτη ελευθερία κι αν έπρεπε να επιλέξω, θεωρώ πως η καθοδήγηση, η επιτέλεση του οράματος κι εν τέλει η συνολική εποπτεία της παράστασης, η σκηνοθεσία δηλαδή, είναι ο τομέας που με εκφράζει περισσότερο.
Οι «ΡαΚούν», η ομάδα που είχαμε δημιουργήσει ως απόφοιτοι του Τέχνης με έμαθαν πολλά πράγματα, κυρίως πως από το μηδέν και με ελάχιστα μέσα μπορείς να δημιουργήσεις κάτι αν υπάρχει αγάπη και κοινό όραμα. Αλλά η αλήθεια είναι πως προτιμώ να δουλεύω μόνος μου, να είμαι επικεφαλής των παραστάσεων μου και να δοκιμάζω ένα είδος θεάτρου και πειραματισμού που με εκφράζει απόλυτα.
Προτιμώ τα έργα με τους ακραίους έρωτες, τα έργα που βγαίνουν από τα αποκλίνοντα μυαλά, τα έργα τα βέβηλα και τα ποιητικά. Τα έργα που δύσκολα γίνονται παράσταση.
Η «Lolita Reversed» είναι το πέμπτο μου έργο και το πλέον δύσκολο στην ολοκλήρωσή του. Συνήθως δεν γράφω έργα που τα αφήνω στο συρτάρι με μια μελλοντική προσδοκία. Γράφω ένα έργο όταν πράγματι έχω καταλήξει πως αυτή η ιστορία με ενδιαφέρει και πως ήδη έχω προγραμματίσει να το ανεβάσω εγώ ή κάποιος άλλος.
Η Λολίτα για μένα είναι το σύμβολο της ρομαντικής αφέλειας, του ορμέμφυτου ερωτισμού και των μεγάλων μας παθών. Είναι οι φόβοι, τα πάθη κι οι αμαρτίες μας, συνεκδοχικά συμπυκνωμένα σε δυο κόκκινα γυαλιά καρδούλες.
Ο έρωτας είναι παραβατική κατάσταση ασφαλώς, είναι μια παραφορά – υπό την έννοια πως είναι το ύψιστο συναίσθημα, πάνω από την αγάπη, πάνω από το φόβο. Είναι όμως και η πλέον ζωογόνος δύναμη για να συνεχίζουμε.
Σε μια ερωτική ιστορία υπάρχει πάντα ο θύτης και το θύμα. Γιατί οι σχέσεις δεν είναι ισότιμες. Πάντα κάποιος θέλει περισσότερο από τον άλλο, πάντα κάποιος πονά περισσότερο από τον άλλο. Κι αυτοί ρόλοι θύτη και θύματος, εξουσιαστή κι εξουσιαζόμενου είναι εναλλασσόμενοι, από την πιο μικρή σχέση μέχρι τη ζωή ολόκληρη.
Μετά τη «Λολίτα» συνεχίζω με τα «Τέσσερα Κοριτσάκια» του Πικάσο. Πέρα από το γεγονός πως πρόκειται για δυο σπουδαία έργα γεμάτα ομορφιά, ποίηση, ερωτισμό κι αποκλίνουσες συμπεριφορές, είναι δύο έργα που δύσκολα γίνονται παράσταση κι αποτελούν τεράστια πρόκληση. Γενικώς χρησιμοποιώ πολλές κοπέλες στις παραστάσεις μου γιατί θεωρώ πως το πιο ωραίο είδος θεάτρου είναι το σκληρό και όμορφο. Το γεγονός πως και τα δυο έργα εμπίπτουν στην εφηβική σεξουαλικότητα φαντάζομαι πως είναι απλώς ένα μικρό κομμάτι ενός μεγαλύτερου οράματος που έχω για το θέατρο και πώς θα ήθελα να είναι. Αυτό που βαθιά πιστεύω πως είναι το μοναδικό είδος θεάτρου: Το ερωτευμένο θέατρο.
Την ωραιότερη συμβουλή μου την έχει δώσει ο Μπρεχτ όταν έγραψε: «Εσύ ρωτάς τι απόγινε ο έρωτας εκείνος; Αυτό σου λέω: Εγώ δεν τον θυμάμαι πια. Όμως το τι θα σκέφτεσαι γνωρίζω. Ας μη θυμάμαι πια το πρόσωπό σου. Θυμάμαι μόνο πως το φίλησα μια μέρα.»
