Status Update: Γεράσιμος Μιχελής, ηθοποιός

Αγαπούσα το Θέατρο από μικρό παιδί. Με πήγαιναν συχνά οι γονείς μου σε παραστάσεις. Με συγκινούσε το γεγονός ότι σε ένα κλειστό χώρο με πολύ κόσμο γύρω μου, συνέβαιναν συγκλονιστικά πράγματα. Ζούσα μαζί με άλλους, για μία ώρα, μεγάλες στιγμές. Μέσα από το σκοτάδι ξεπηδούσε μαγικά, μια εντυπωσιακή ιστορία λουσμένη στο φως. Στο τέλος, φεύγοντας, αισθανόμουν διαφορετικός. Ένιωθα συνεπαρμένος. Η μνήμη αυτής της αίσθησης με ακολουθούσε για χρόνια… Όταν αργότερα, κάποιος από την παρέα είπε ότι θα δώσει εξετάσεις για να μπει σε μια Σχολή Θεάτρου, χτύπησε ένα καμπανάκι μέσα μου… Είπα αυθόρμητα, εδώ είμαστε! Θέλω κι εγώ. Προετοιμάστηκα όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο έδωσα εξετάσεις και ξεκίνησα μαθήματα στην Δραματική Σχολή Βεάκη.

Πριν ακόμη τελειώσω την Δραματική Σχολή, είχε παρακολουθήσει τις εσωτερικές εξετάσεις μας ο Λευτέρης Βογιατζής. Μετά από οντισιόν, με πήρε στο Εργαστήριο αρχαίου δράματος που κράτησε τρία χρόνια. Ακολούθησαν οι παραστάσεις της “Αντιγόνης” του Σοφοκλή και ο “Κατσούρμπος” του Χορτάτση και περιοδεία με τις δύο αυτές παραστάσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ήταν αλησμόνητη η εμπειρία της μαθητείας κατά την διάρκεια του εργαστηρίου, στο πλάι ενός σπουδαίου δασκάλου του Θεάτρου κι αργότερα της καθοδήγησης του στις εξαιρετικές παραστάσεις που ακολούθησαν. Ο Λευτέρης ήταν από τους λίγους σκηνοθέτες που ενέπνεε θαυμασμό στην πρόβα. Δεν χόρταινες να τον ακούς να σου μιλάει για την ακάματη δουλειά στο θέατρο. Για την καθαρότητα στον λόγο και την ακρίβεια στο νόημα. Για τόλμη, για την άμβλυνση των ορίων, για υπέρβαση!

Δεν μου αρέσει το άρπα κόλα στην δουλειά, δυσφορώ!

Με αφορά το Θέατρο που έχει ως γνώμονα την ανάγκη για επικοινωνία, για ενότητα, για συνεργασία. Η Τέχνη δεν είναι μια απόλαυση μοναχική! Αναζητώ την “μυστική συνενοχή” – συνεργασία πάνω στην ανάγκη να αφηγηθούμε με κοινό κώδικα μια ιστορία που μας αφορά. Την δική μας ιστορία. Αυτήν που θα αφορά και τους θεατές μας. Με στόχο να αλλάξουμε. Όλοι μας!

Δεν επιλέγω εγώ πάντα τα έργα ή και τους συνεργάτες. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, προκύπτουν συνεργασίες με γνωστούς, φίλους, αξιόλογους συνεργάτες, που οι σχέσεις έχουν δοκιμαστεί στον χρόνο κι αυτό, είναι εγγύηση. Συχνά όμως εκπλήσσομαι θετικά κι από νέες συναντήσεις στην δουλειά με ταλαντούχους συναδέλφους κι αυτό μου δίνει χαρά. Από την στιγμή όμως που θα ξεκινήσουν οι πρόβες, προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν ανοιχτός και γενναιόδωρος στην συνεργασία.

Πριν την μεγάλη επιτυχία του “Παρά Πέντε”, είχα μία πορεία δέκα και πλέον χρόνων στο θέατρο με εξαιρετικές συνεργασίες και σπουδαίους ρόλους. Το “Παρά Πέντε” ήρθε στην καριέρα μου εντελώς αναπάντεχα και η επιτυχία του μου πρόσφερε αναγνωρισιμότητα, μερικές ακόμη συμμετοχές με βασικούς ρόλους σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές και αρκετά χρήματα. Η δουλειά στο θέατρο, για μερικά χρόνια προέκυπτε με μεγαλύτερη ευκολία και είμαι ευγνώμων. Είμαι όμως από τους ηθοποιούς που νοιάζονται πολύ για την ποιότητα την καλλιτεχνική, στη δουλειά τους. Δεν μου αρέσει το άρπα κόλα στην δουλειά, δυσφορώ.

Φέτος ερμηνεύω τον κεντρικό ήρωα από τον “Ξένο” του Αλμπέρ Καμύ στο Από Μηχανής Θέατρο. Στην παράστασή αντιμετωπίσαμε τον Μερσώ ως σύμβολο. Δεν ασχοληθήκαμε με διάφορες ψυχαναλυτικές αναλύσεις που αφορούν στην συμπεριφορά του ήρωα. Δουλέψαμε με τις θεματικές του μυθιστορήματος, θάνατος, μητέρα, εξουσία, φως, εξέγερση, προκειμένου να ανακαλύψουμε το φιλοσοφικό άξονα του έργου και να κατανοήσουμε την διαδρομή του Μερσώ μέχρι το τέλος του. Υπερασπιζόμενος, με απόλυτο τρόπο την αλήθεια και χωρίς συμβιβασμούς, θα οδηγηθεί στον θάνατο. Αδιαφιλονίκητο σύμβολο αντίστασης στη συνήθεια, στην ασφάλεια που παρέχουν οι θεσμοί και στο παράλογο που τον περιβάλλει. Συνειδητοποιώντας ότι ελευθερία είναι η υπέρβαση του φόβου του θανάτου, ο άνθρωπος δεν μπορεί να μην εξεγερθεί ενάντια στον μηχανισμό που του έχει στήσει η κοινωνία του παράλογου κόσμου που ζει.

Δεν εγκαταλείπω, προσπαθώ ξανά και ξανά. Έτσι δικαιώνομαι!

Αυτό που με ιντριγκάρει στον ρόλο του Μερσώ, είναι ότι μιλάει ελάχιστα, γιατί δεν θέλει να χάσει ούτε ένα κομμάτι της ενσυνειδησίας του. Παρατηρεί με διαύγεια την ζωή κι αναζητά το νόημά της. Με γοητεύει το γεγονός ότι ενώ φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος απομακρυσμένος από τον κόσμο, στην πραγματικότητα τον συναισθάνεται, στο τέλος, με την εξέγερση του, νιώθει ενσαρκωμένος σ΄αυτόν. Τον νιώθει όμοιό του, αδερφό.

Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ξένος όταν νιώθω φόβο για τον άλλον κι όταν νιώθω ότι δεν υπάρχει ελπίδα να αναζητήσω ποιότητα στην ζωή μου. Ο Μπέκετ λέει: “Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα!”. Όσο δεν ξεχνάω ότι δεν πρέπει να φοβάμαι το λάθος, να μην αποθαρρύνομαι όταν αστοχώ, όταν χάνω στην ζωή μου, τόσο συνεχίζω με τόλμη την προσπάθειά μου. Δεν εγκαταλείπω, προσπαθώ ξανά και ξανά. Έτσι δικαιώνομαι.