Eίδαμε τη Λένα Κιτσοπούλου και τον Δώρο Δημοσθένους στο Passport Kεραμεικός

Και μόνο στο άκουσμα της συνεργασίας των ετερόκλητων ονομάτων ξαφνιάζεται κανείς και αναρωτιέται για το θέ(α)μα που μπορεί να προκύψει, αναλογιζόμενος πρωτίστως τι άλλο ακόμη θα μπορούσε να σκαρφιστεί η Λένα Κιτσοπούλου.

Παίρνοντας λοιπόν τα πράγματα από την αρχή το πρόγραμμα ξεκινάει με τον καλλίφωνο Δώρο Δημοσθένους και τις τζαζ κυρίως διασκευές που φέρνουν στον νου κάτι από νοσταλγία. Ρεπερτόριο πρωτίστως ακουστικό, που αναδεικνύει τη μουσική παιδεία και το ταλέντο του ερμηνευτή, τη σεμνότητα αλλά και τον ελεγχόμενο χειρισμό της σκηνικής του παρουσίας ως σόουμαν. Ατμοσφαιρική, χαλαρή διάθεση, προς το παρόν, που με τη συνδρομή της επιδέξιας ορχήστρας φανερώνει την ταυτότητα ενός τραγουδοποιού με εύρος δυνατοτήτων, όχι κολλημένου σε ένα στυλ βαπτιζόμενης ποιότητας -είναι εμφανές ότι διαθέτει και από αυτή- αλλά έχει κατά νου να περάσει καλά και το κοινό, που ενθουσιάζεται με το κλασικό «Killing me softly» ή και τα ακόμα πιο απροσδόκητα swing ακούσματα που ακολουθούν καθώς η ένταση ανεβαίνει.

Αυτά για το πρώτο μέρος που κλείνει αλά θεατράλε με την Κιτσοπούλου στο πατάρι να ερμηνεύει ως Νάνσι Σινάτρα το «If you go away», αρκούντως αυτοσαρκαστικά, δίνοντας μια γεύση για το αλλιώτικο που πρόκειται να ακολουθήσει.

Στο δεύτερο μέρος είναι αλήθεια ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο πάρτι, απρόβλεπτο, καθόλου στημένο, καθώς εξελίσσεται κυρίως όπως προκύπτει. Τα 50s, 60s, 70ς, επιτυχίες μεγατόνων άλλων εποχών, ελληνικές και ξένες, δεμένα με τρόπο επιδέξιο, ξεσηκώνουν στους ρυθμούς τους το κοινό που απολαμβάνει και συμμετέχει εξίσου έντονα στο happening.

Η Κιτσοπούλου πρωτίστως με το μπρίο της και με σκηνική παρουσία εκρηκτική, πλήρως απενεχοποιημένη, έξω από ερμηνευτικούς μανδύες και κανόνες, σε σημεία αυτοσαρκαστική, “παίζει” με ρεμπέτικα, ερμηνεύει σκερτσόζικα το «Ραντεβού» της Ρένας Βλαχοπούλου, παιχνιδιάρικα το «Κάνε μου λιγάκι Μμμ» και το «Σεξ» του Γιώργου Μαρίνου αλλά και την ελληνική εκδοχή «6-8-6-8-3-5-7» της Ραφαέλα Καρά, συμπαρασύροντας τον Δημοσθένους στις ντίσκο επιτυχίες του Δάκη, της Ελπίδας, του Πασχάλη και εν τέλει και οι δυο μαζί το κοινό στο XL πάρτι.

Εν κατακλείδι το «Bang bang» είναι ένα πρόγραμμα που ακούς κυριολεκτικά τα πάντα (Πρίσλεϊ, Σινάτρα, Βέπμπο, Σουγιούλ, Χατζιδάκι, Πλέσσα, Δάκη, Ραφαέλα Καρρά και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους -ακόμα και να το ζητήσεις- δεμένα με έναν άρρητο και επιτυχή ωστόσο συνδυασμό), είναι στημένο κυρίως πάνω στον Δημοσθένους και οι ενισχυτικές ενέσεις της Κιτσοπούλου είναι αποτελεσματικές για να απογειώσουν ποικίλα το συνολικό αποτέλεσμα.

Από την άλλη, η συνεργασία αυτή, όπως λειτούργησε, αποτελεί εγγύηση για μια ωραία βραδιά, για να περάσει κανείς ξέγνοιαστα και απόδειξη ότι όλα χωράνε και δένουν αν (υπο)στηρίζονται από ταλαντούχους καλλιτέχνες που διακρίνονται από την ευρύτητα και την τόλμη, παραμερίζοντας το στίγμα του δήθεν και δίνοντας βάρος στην εύφρανση  χωρίς να την ευτελίζουν, όπως αποδεικνύεται εμπράκτως από την αξιοπρεπή πρόταση τους.