Το έργο αποτελεί εξιστόρηση της ζωής εννέα Ιρακινών γυναικών, με φόντο τους δύο πολέμους στον Κόλπο και εμβαθύνει στο τί σημαίνει να είσαι γυναίκα, σε μια χώρα που επισκιάζεται από το καθεστώς του πολέμου.
Είναι ένα υπόδειγμα γραφής, που το περιοδικό «New Yorker», το περιέγραψε ως «ένα παράδειγμα πως η τέχνη είναι δυνατόν να ανοικοδομήσει τον κόσμο». Οι μονόλογοι συνθέτουν ένα πολύχρωμο, ευφυές και λαμπερό δημιούργημα της γυναικείας μοναχικότητας και αναζήτησης σε «τρομακτικούς» καιρούς. Το έργο είναι η αληθινή ερμηνεία που σκιαγραφεί την πραγματικότητα των Ιρακινών γυναικών της Μέσης Ανατολής, έτσι όπως δεν τις έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα.
Όπως αναφέρει η Heather Raffo “πρόκειται για ένα διάλογο μεταξύ ανατολής και δύσης. Οι χαρακτήρες είναι δεμένοι σε βάθος με τις καταστάσεις ως Ιρακινοί, ενώ ταυτόχρονα το πάθος τους μοιάζει να αντανακλά τα ενδιαφέροντα της δύσης. Το έργο εκφράζει και την ανάγκη για δύναμη γένους θηλυκού …” Η συγγραφέας εμπνεύστηκε το έργο σ’ ένα ταξίδι της στο Ιράκ τον Αύγουστο του 1993, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Βαγδάτη.
Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Broadway τον Αύγουστο του 2003. Ταξίδεψε στο Εδιμβούργο και αργότερα ανέβηκε στο Bush Theater του Λονδίνου. Έχει περιοδεύσει σε Μάλτα, Τουρκία, Σουηδία, Γαλλία, Ιράκ, Αίγυπτο Ισραήλ, Σκωτία, αποσπώντας σημαντικά βραβεία και εξαιρετικές κριτικές.
