Συν & Πλην: 7 χρόνια στο Θέατρο Αποθήκη

Μια επιχείρηση, τέσσερις φίλοι και συνεργάτες ζητούν τη βοήθεια ενός εξωτερικού μεσολαβητή για την πιο σημαντική διαπραγμάτευση της ζωής τους καθώς ένας από αυτούς πρέπει να καταλήξει στη φυλακή: το έργο βασισμένο στην ομώνυμη, πρόσφατη ισπανική ταινία (2016) των Καμπέθα και Κόντι κερδίζει από τη σύντομη κιόλας περιγραφή του το ενδιαφέρον. Εξαιτίας του θέματος και του περιβάλλοντος του, μπορεί να αναγνωστεί και με επίκαιρα πλαίσια. Η σύγχρονη ζωή στον απαιτητικό εργασιακό χώρο, η εργασιακή αγωνία, η συνεργασία, το επαγγελματικό αδιέξοδο που οδηγεί και σε προσωπικό, η δοκιμασία στη φιλία, είναι θέματα που θίγονται στην ταινία, με μια αναλυτικότερη ματιά εντοπίζονται και αποδίδονται εύστοχα και τώρα στη σκηνή, σκιαγραφώντας την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και πολυπλοκότητα.

Το έργο

Όταν η εφορία οργανώνει έλεγχο για μια μεγάλη φοροδιαφυγή στην εταιρία των τεσσάρων φίλων, η λύση που συναποφασίζουν είναι κάποιος από αυτούς να αναλάβει αποκλειστικά την ευθύνη, προστατεύοντας τους υπόλοιπους και την εταιρία. Το θέμα όμως είναι ποιος θα γίνει το εξιλαστήριο θύμα και με ποιο αντίτιμο. Καλούν λοιπόν έναν ανεξάρτητο μεσολαβητή για να τους βοηθήσει στη λύση, ποιος δηλαδή θα είναι εκείνος που θα καταλήξει 7 χρόνια στη φυλακή ως αντίτιμο για την απάτη.

H Παράσταση

Κατά πρώτον αξίζουν εύσημα στον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο γιατί πέρα από την αξιόλογη σκηνοθετική του προσέγγιση κατάφερε και έκανε και μια πρώτης τάξεως προσαρμογή, εγχείρημα δυσκολότερο, αποδίδοντας ένα περιεχόμενο που στην επιφάνεια του μόνο φαίνεται εύκολο, θυμίζοντας την εξαίρετη και κλασική “Μέθοδο Γκρόνχολμ”, το αντίστοιχο εργασιακό δράμα του επίσης Ισπανού Γκαλθεράν, που ανέβηκε προ δεκαετίας στο Θέατρο Τέχνης (σκηνοθ. Δ. Χρονόπουλου).

O χώρος εργασίας εξελίσσεται σε αρένα μάχης, η απώλεια του ενός είναι η ζωή του άλλου, η σκληρότητα, οι ενδοιασμοί και οι απειλές δεν έχουν όριο σε αυτήν τη διαπραγμάτευση επιβίωσης. Με το ενδεχόμενο της φυλάκισης να φαντάζει πιθανό για τον καθένα βγαίνουν στην επιφάνεια το άγχος, η ένταση, ο πανικός, ο θυμός, ο εκνευρισμός, η αγωνία. Αλληλοσπαραγμός που διαλύει κάθε ισορροπία καθώς γρήγορα τα εργασιακά θέματα αναδύουν και προσωπικές υποθέσεις του καθενός, κρυμμένα μυστικά, ζητήματα ηθικής φύσεως. Το έντονο αυτό κλίμα αποδίδεται επαρκώς με την άποψη του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, σε ρυθμούς μάλιστα γοργούς, με σκηνική οικονομία, φωτίζοντας τη ψυχοσύνθεση και τις ιδιαιτερότητες του κάθε χαρακτήρα.

Οι ανατροπές συνεχείς και απρόβλεπτες κάθε φορά που φαίνεται ότι το “θύμα” έχει βρεθεί, κρατούν ζωηρό το ενδιαφέρον, χωρίς να δημιουργείται κοιλιά στη ροή. Για ακόμα μεγαλύτερη αμεσότητα οι θέσεις των θεατών είναι γύρω από τους ηθοποιούς κάνοντας το εγχείρημα, εκτός από πιο ρεαλιστικό, κατά κάποιο τρόπο και πιο βιωματικό: ο καθένας είναι αυτόπτης μάρτυρας αυτής της διαπραγμάτευσης, γίνεται κομμάτι της παράστασης και της διαδικασίας της μιας και οι αποστάσεις -χωροταξικές εν προκειμένω- εκλείπουν, μπορεί ίσως να δει με μεγαλύτερη συμπάθεια κάποιον από τους ήρωες και να αγωνιά για την τύχη του -ή και με αντιπάθεια καθώς εξελίσσεται η ιστορία- καθώς τους ζει σε απόσταση αναπνοής. Όλοι και όλα λοιπόν είναι έκθετα ως την τελευταία τους λεπτομέρεια, χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και όταν οι ήρωες δεν είναι παρόντες στο οπτικό πεδίο των θεατών παρακολουθούμε την εξωσκηνική τους δράση από τις οθόνες των υπολογιστών στα γραφεία. Σε αυτήν την συνεχή παρουσία στον μικρόκοσμο των ηρώων συμβάλλει και η απρόσμενη έναρξη της παράστασης καθώς με την είσοδο στον χώρο -σκηνικό με γραφεία και υπολογιστές, φροντισμένο με πιστότητα ακόμα και στις λεπτομέρειες- το κοινό εντάσσεται σε μια εν εξελίξει συζήτηση ανάμεσα σε υπαλλήλους μιας εταιρείας που είναι έντονα προβληματισμένοι για κάτι που έχει συμβεί.

Οι ερμηνείες 

Εστιάζοντας στις ερμηνείες όλες απέδωσαν το μέγιστο δυνατό στο ξεσκέπασμα των χαρακτήρων και των διλημμάτων τους. Δουλεμένες, δυνατές, δεμένες και συντονισμένες έφεραν ένα συνολικό αποτέλεσμα που διακρίνεται από πάθος, έμπιστες στο σκηνοθετικό όραμα. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ως Μαρσέλ, διευθυντής της εταιρίας, παρουσιάζει μέσα από μια κλιμακωτή ένταση, την ήσυχη παρουσία που μετατρέπεται σε έκρηξη λίγο πριν το φινάλε. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ως Βερόνικα, οικονομική κεφαλή της εταιρίας, αποδίδει μια γυναίκα νευρική -ίσως λίγο περισσότερο από ό,τι θα πρεπε- αναδεικνύοντας τον εύθραυστο κόσμο της ηρωίδας, ιδιαίτερα μάλιστα όταν η ιστορία αποκτά προεκτάσεις σε μια προσωπική υπόσταση της γυναικείας φύσης. Ο Ορφέας Αυγουστίδης, ως Λουίς, αδύναμος κρίκος της παρέας, συναισθηματικά πιο ευάλωτος σε σχέση με τους υπολοίπους, μετατρέπει επιδέξια την αρχική εσωστρεφή του συμπεριφορά σε εκείνη του μαινόμενου ταύρου. Ο Γιώργος Χριστοδούλου, ως Κάρλος, από την αρχή βρίσκεται σε ένταση και δεν θα αργήσει να χάσει κάθε έλεγχο αποδεικνύοντας την εκρηκτικότητα του ρόλου, ταυτόχρονα και τις δικές του δυνατότητες που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Τέλος, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, με τον ρόλο του μεσολαβητή Χοσέ, ερμηνεύει συγκροτημένα την ήρεμη δύναμη που άθελά της οδηγεί στον αλληλοσπαραγμό. Πέρα από τη σκηνική σύνθεση – γραφείο, οι φωτισμοί υποβοηθούν στο σασπένς και την απόδοση του κλίματος.

Τα Συν (+)

• αναμφίβολα η ευφυής σκηνοθεσία αλλά και η απόδοση του έργου αποτελούν μεγάλα ατού καθώς δημιουργούν μια παράσταση σύγχρονη, με υπόθεση, νόημα, ολοκληρωμένη -επιτέλους- ως προς αυτά, καθιστώντας τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο υπολογίσιμη δύναμη και σε αυτόν τον τομέα
• οι εξαιρετικές ερμηνείες, θα λέγαμε ότι οι ηθοποιοί βιώνουν τους ρόλους τους και για όλους η παρουσία τους αποτελεί από τις μεγάλες τους στιγμές
• η ευρηματική και πρωτότυπη διάταξη του χώρου συμβάλλει στο συνεχές ενδιαφέρον των θεατών καθώς εντάσσονται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της δράσης που εκτίθενται σε κάθε λεπτομέρεια τους
• η έναρξη της παράστασης που από τα πρώτα λεπτά εισάγει στο θέμα χωρίς ανούσιους πλατειασμούς και σκηνική περιττολογία

Τα Πλην (-)

• η διάταξη του χώρου αποτελεί ταυτόχρονα και μειονέκτημα για τους θεατές των πίσω καθισμάτων καθώς δεν αποκομίζουν την αμεσότητα που απορρέει από τη σκηνοθετική επιλογή, περιορίζοντας ταυτόχρονα την παρακολούθηση σκηνών που εξελίσσονται στις οθόνες των υπολογιστών (σύσταση να πάτε νωρίς)
• ίσως μια επιπλέον σκηνή με την επόμενη μέρα στο γραφείο, όπου όλοι και όλα έχουν βρει τους συνήθεις “ρυθμούς”, είχε τη θέση ενός κλεισίματος-επιλόγου

Το άθροισμα (=)

Παράσταση ασυνήθιστη, διαφορετική, μοντέρνα, απόδειξη μιας άρτιας ομαδικής δουλειάς, σύσταση ανεπιφύλακτη, θα ενθουσιάσει το κοινό, κυρίως το πιο νεανικό. Έρχεται αθόρυβα αλλά με μεγάλη φόρα για να κάνει την έκπληξη, να βρει τη θέση της στα must της σεζόν. Της αξίζει!