Η Νατάσσα Μποφίλιου σ’ ένα ταξίδι επιθυμιών στο Διογένης Studio

Ακούγαμε και περιμέναμε πολλά και είναι από τις σπάνιες φορές που το καλάθι αποδείχτηκε μικρό για το περιεχόμενό του.

Το Μπελ Ρεβ είναι ένα ταξίδι επιθυμιών, μια νέα ανάσα σε αυτό που ορίζεται ως μουσικό δρώμενο, μια καλλιτεχνική εμπειρία. Μελωδίες από την παγκόσμια μουσική σκηνή, παντρεμένες με το ρεπερτόριο των τριών συνεργατών, μακριά από κάθε κλισέ, πέρα από ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε μια πίστα ή στην πιο φροντισμένη μουσική σκηνή.

Στο πνεύμα αυτό έχει αναμορφωθεί και ο χώρος του Διογένη, με τον εξώστη αμιγώς -αν και στριμωγμένα- θεατρικό. Θα λέγαμε ότι το θέαμα θυμίζει κάτι από μιούζικαλ, η σκηνοθετική ματιά του Άγγελου Τριανταφύλλου συνέβαλε σε αυτό, σίγουρα όμως αναφερόμαστε σε ιδανική του εκδοχή.

Μοναδικό κριτήριο επιλογής των τραγουδιών στάθηκαν οι εσωτερικές επιθυμίες των συντελεστών. Πολλά τραγούδια, που όχι μόνο δεν έχουν ξανακουστεί από την Μποφίλιου, αλλά ούτε και θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα τα ερμήνευε, με ασυνήθιστες μάλιστα και εκπληκτικά πρωτότυπες διασκευές, μια δεκατετραμελής μπάντα -χωρισμένη στα δύο, ίσως στη συναυλιακή και την πιο ορχηστρική βερσιόν-, παράταιρη από τα αναμενόμενα, με βιόλες και βιολιά, έκαναν κάθε βήμα στο μουσικό αυτό ταξίδι να είναι μια νέα έκπληξη, δημιουργώντας ένα ηχητικό σύμπαν που κερδίζει με την καλαισθησία του. Οι προσωπικές ανάγκες της ομάδας για “εξομολόγηση” όχι μόνο περνούν αλλά και συνεπαίρνουν το κοινό.

Επιλεγμένα τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία της Μποφίλιου, κάποια από τα γνωστά κομμάτια και κάποια από τα λιγότερο γνωστά, εναλλάσσονται με μεγάλες μουσικές στιγμές του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ένα αραβικό, όλα χώρεσαν σε αυτόν τον μουσικό κόσμο. Πέρα από την αναμφισβήτητα καλή φωνή η ζύμωση με αυτά τα τραγούδια αποδεικνύει μεγάλη οικειότητα, με αποτέλεσμα να μη φαίνονται παράταιρα ή συμπληρωματικά.

Η Μποφίλιου, εξωτερικά και εσωτερικά ανανεωμένη, απελευθερωμένη, χωρίς καμιά σύμβαση με το παρελθόν, απέδειξε ότι εκτός από τις μουσικές της δυνατότητες κατέχει πολλά και από σκηνική παρουσία. Δεν τραγουδά απλώς, ερμηνεύει, ζει τα τραγούδια, τους στίχους, τις μελωδίες. Οι μεγάλες στιγμές απρόβλεπτες και πολλές: ξεχωρίσαμε τη χορευτική εκδοχή του “Diamonds” (Rihanna), τη disco από τις “Μέρες του Φωτός”, την ίδια τη Μποφίλιου να παίζει στο πιάνο και να ερμηνεύει το “Back to black” της Amy Winehouse, την παραμυθένια πλευρά του “Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει”, την έκρηξη με το “Nah neh nah” των Vaya con dios, την απρόσμενη εκτέλεση του “Εγώ μεγάλωνα για σένα”, τη μεταμόρφωση σε απόλυτο θηλυκό για τα “Eπόμενα φιλιά”, την ξεσηκωτική “Βαβέλ”, την μπουζουξίδικη εκδοχή από τα “Μεθύσια”, το ομαδικό φινάλε.

Ασφαλώς στέκεται κανείς και στην πρωτοτυπία των ενορχηστρώσεων που δημιούργησαν νέα σχεδόν τραγούδια. Καθένα από αυτά, αυτόνομο και ανεξάρτητο από το επόμενο, έχει τη δική του ιστορία και μερίδιο επί σκηνής και όλα μια νοερή σύνδεση μεταξύ τους, με αλυσίδα την επιθυμία για κείνους, την έκπληξη για το κοινό. Ένα ρεσιτάλ, λοιπόν, σίγουρα ό,τι καλύτερο έχουμε δει από την τριάδα αυτή, πέρα από τα τετριμμένα, που θα ξεχωρίσει – μάλλον με διαφορά- αν όχι στα μουσικά δρώμενα των τελευταίων ετών, σίγουρα στα φετινά. Ακόμα και αν δεν είναι κανείς φαν, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι κάτι σπουδαίο έχει δημιουργηθεί από αυτήν την ομάδα, που μεγαλούργησε και δίκαια αποθεώνεται στο τέλος. Ένα στοίχημα για κάτι καινούργιο σε όλα τα επίπεδα που αναμφίβολα κερδήθηκε, αποδεικνύοντας στην πράξη τι μπορεί να σημαίνει εξέλιξη.

*To Belle Reve (συναντάται για πρώτη φορά το 1947 στο κλασικό πια «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς. Είναι μια ψευδογαλλική παράφραση που σημαίνει «Όμορφο όνειρο» συμβολίζοντας την απώλεια της ευτυχίας, της αγνότητας, αλλά και την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.