Status Update: Μιχάλης Συριόπουλος, ηθοποιός

Γεννήθηκα με πολλά “κουσούρια”, μάλλον ένα απ’ αυτά είναι και το θέατρο, αφού από τότε που με θυμάμαι, καταγίνομαι με το να φτιάχνω ιστορίες, να βάζω δυο σεντόνια για αυλαία, τέσσερις πετρούλες για εισιτήριο και να τα παρουσιάζω στο κοινό.

Δύο πράγματα σιχαίνομαι: Το πρώτο είναι το «Α! Είσαι όμορφος, ηθοποιός να γίνεις». Και το δεύτερο «Πω πω! Κάνεις μιμήσεις; Γίνε ηθοποιός!” Εύχομαι να μην είναι διαβατήριο η ομορφιά για το θέατρο.

Ξέρεις, γιατί λατρεύω το θέατρο; Γιατί αναγκαστικά αποκτάς τρίτο μάτι προκειμένου να παρατηρείς και κυρίως, γιατί σκαλίζεις το μυαλό και τη μνήμη σου  διαρκώς. Εγώ μόνο έτσι μπορώ να υποφέρω την πραγματικότητα. Ξορκίζω την πραγματικότητα με το θέατρο ή και το αντίθετο· δεν ξέρω ποιο χρησιμοποιεί ποιο, εν τέλει.

Το νέο ξεκίνημα στην Αθήνα ήταν κάτι που ονειρευόμουν απ’ τα 20 μου. Λίγο πριν τα 30, λοιπόν, χτύπησε ένα πρωτόγνωρο καμπανάκι, που μου θύμισε ότι πέρασαν δέκα χρόνια! Ευτυχώς, το άκουσα και κατέβηκα… Μια χαρά ήμουν και πάνω – δεν είναι ότι επιτέλους κατέβηκα και κάνω αυτό που θέλω. Απλώς μου τη “δίνουν” τα ματαιωμένα όνειρα. Προς το παρόν, το μετανιώνω μόνο όταν αρρωσταίνω – είναι όλοι οι άνθρωποι μου μακριά και η γκρίνια μου χτυπάει κόκκινο.

Τον πρώτο καιρό στην Αθήνα ήταν λίγο σαν πενταήμερη εκδρομή· όλα ήταν υπέροχα και ιδανικά. Μετά έφαγα δύο – τρία χαστουκάκια και κατάλαβα ότι όλα είναι ίδια, απλώς, σε πιο μεγάλη κλίμακα.

Αν εξαιρέσουμε τις σπουδές μου (τρεις αποτυχημένες προσπάθειες εισαγωγικών εξετάσεων στο ΚΘΒΕ και μία στο Εθνικό), θα με χαρακτήριζα τυχερό! Παίζω ασταμάτητα απ’ το 2008, μου δόθηκαν σπουδαίοι ρόλοι, συνεργάστηκα με πολύ ωραίους ανθρώπους, όποτε έχω χτυπήσει πόρτα… άνοιξε· γενικότερα λέω δόξα τω Θεό!

Μέχρι το δεύτερο έτος της σχολής μου έκανα διάφορες άσχετες δουλειές· από κει κι έπειτα βιοπορίζομαι απ’ το θέατρο. Όχι εύκολα πάντα, πολλές φορές με τρεις παραστάσεις μέσα στην ίδια μέρα, τις περισσότερες φορές με μισθούς χαρτζιλίκι – αλλά ok, τα καταφέρνω.

Γνώρισα το Θωμά Μοσχόπουλο στην ακρόαση της «Ιφιγένειας στη χώρα των Ταύρων» στο ΚΘΒΕ. Ήταν μια στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ: Ενιωσα ότι τον γνωρίζω, ενώ μόλις τον έβλεπα, ότι κάνω ήδη πρόβα κι ας ήταν ακρόαση, ότι αν και σκηνοθέτης, ήταν δάσκαλος.

Πέρυσι με τη «Δίκη του Κ.», δουλέψαμε πέντε μήνες σκληρά και κυρίως ομαδικά. Γράφτηκαν πολύ ωραία πράγματα και για την παράσταση και για τους συναδέλφους και για μένα προσωπικά. Ήταν σπουδαίο δώρο απ’ τον Θωμά να με “κατεβάσει” με κάτι τόσο μεγάλο. Ήταν ρίσκο το να συνθέσει έναν δεκαμελή θίασο με νέους ηθοποιούς αλλά ευτυχώς δικαιώθηκε και δικαιωθήκαμε!

Από τον Γιόζεφ Κ. στον Καντίντ. Ο κύριος Κ ενοχικός και μοναχικός, ο Καντίντ ευκολόπιστος κι αισιόδοξος. Αν σκεφτώ ποιος απ’ τους δύο είναι πιο κοντά μου, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι συνδυάζω τα χαρακτηριστικά και των δύο – σχεδόν σε ισορροπία.

_{Πλάνο από τον «Καντίντ».} 

Είμαι αισιόδοξος, γιατί δεν έχω μάθει αλλιώς απ’ το σπίτι μου, μεγάλωσα με τη φράση «μετά τη μπόρα θα βγει το ουράνιο τόξο, έτσι γίνεται πάντα».

Πιστεύω ακράδαντα και θεωρώ αδιαπραγμάτευτο δεδομένο στη ζωή μου το να γελάω και να κλαίω δυνατά, χωρίς να ντρέπομαι γι’ αυτό κι επίσης να δείχνω την αγάπη μου τη στιγμή που το νιώθω, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Ξέρεις πότε ο κόσμος μας γίνεται ο καλύτερος δυνατός; Όταν ερωτεύομαι! Τι ωραία που είναι αυτή η σαπουνόφουσκα, Θεέ μου!

Αν με ρωτούσε κάποιος ποιον αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο, ειλικρινά, δε θα ήξερα τι να απαντήσω. Από παιδί με καταπίεζε αυτή η ερώτηση, ένιωθα ότι κάποιον θα στεναχωρήσω, αν διαλέξω. Αγαπάω πάντως!

_{Πλάνο από τη «Δίκη του Κ.».} 

Είναι η πέμπτη χρονιά που έχω δικό μου θεατρικό εργαστήρι και η δεύτερη που τελώ χρέη Καλλιτεχνικού Διευθυντή στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Βασίλης Διαμαντόπουλος. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι’ αυτές τις εμπειρίες και το πόσο πιο ψύχραιμο και οργανωμένο άνθρωπο με έκαναν. Αυτό που κέρδισα, όμως – και αξίζει όλο το χρυσάφι του κόσμου – είναι οι άνθρωποι-μαθητές, ταγμένοι στο να ψάξουμε, να ονειρευτούμε, να παιδευτούμε και να επικοινωνήσουμε παρέα.

Η πληθώρα των άνεργων ηθοποιών από ιδιωτικές κι όχι μόνο σχολές με απασχόλησε πολύ, ηθικά. Πρώτον ως νέο ηθοποιό και δεύτερον και κυριότερο ως Καλλιτεχνικό Διευθυντή. Νομίζω,  όμως, πως το έλυσα μέσα μου. Σ’ ένα σχολείο δεν μπορείς να εγγυηθείς ποιος θα διαπρέψει στις σπουδές του, οφείλεις, όμως, να εγγυηθείς την καλύτερη ποιότητα μαθήματος και την πλήρη κατάρτιση του μαθητή. Το ίδιο γίνεται και σε μία δραματική σχολή, εγώ οφείλω να βγάλω ηθοποιούς με τεχνική και κρίση και μετά θα τους ευχηθώ καλή τύχη. Δεν είμαι ικανός να στερήσω από κανέναν το όνειρο, όπως μου το στέρησαν εμένα στο παρελθόν.