Ο Ομάρ Ταρίφ, το τρελό Παόκι απ’ την Θεσαλλονίκη, ανανεωμένος με λουκ μοϊκάνα-βίκινγκ, κατεβαίνει με το ταξί του στην Αθήνα να συναντήσει το γιατρό! Ιδεοψυχαναγκασμός του η αριθμομανία.
Ο Μπάμπης Γραμμένος επιστρέφει με το μηχανάκι του… συνεχίζει να μην πατάει πάνω σε γραμμές αλλά, πλέον, και να τραυλίζει, όταν τις βλέπει – θέμα μεγάλο έχει πια ακόμα και με τη συμμετρία.
Ο “Ζαν Λουι” Φώτης Μαυρίδης έρχεται γαλλοτραφής τώρα και με σύνδρομό του το “Jill de la Turret”… και καταπληκτικά μπινελίκια σε άπταιστα γαλλικά! Ως κονφερασιέ, πλέον, σε κρουαζιερόπλοια μιμείται έξοχα γάτες σε όλες τις γλώσσες- εκτός δηλαδή από γαυγισματάκια που του “βγαίνουν” σε καταστάσεις στρες, ο Φώτης επενδύει και στις γάτες- με λίγα λόγια, κάνει το σύνδρομό του επάγγελμα.
Η Μαρία Κλεοπάτρα Μπιμπίκα, θεούσα πάντα, συνεχίζει να αρνείται ότι έρχεται στο γιατρό για την ίδια και τα τικ της, αλλά για μια φίλη, που δεν μπορεί να μετακινηθεί. Επικαλείται ακόμα όλους τους αγίους και τις ιδιότητες αυτών, ενώ, όταν ακούει τα γαλλικά του “Ζαν Λουι” Φώτη, αρχίζει και τα ξόρκια.
Η Λαρισαία Νίτσα Τσιάνου με το βαλιτσάκι-οπλοστάσιό της καθαρίζει και απολυμαίνει ό,τι βρει μπροστά της και χτυπάει μικρόβια και ιούς ανελέητα. Η Λίλη Παπαγεωργοδημητρομανωλάκη επαναλαμβάνει από την πρώτη στιγμή ό,τι λέει πάντα 2 φορές και κάποιες φορές επαναλαμβάνει την τελευταία λέξη ή συλλαβή. Σύνδρομό της η παλιλλαλία.
Όλοι αυτοί, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντώνται στον προθάλαμο του παγκοσμίου φήμης γιατρού, στις ικανότητες του οποίου έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους για οριστική θεραπεία. Ο γιατρός όμως λείπει και, όπως συνεχώς ενημερώνει τους ασθενείς η βοηθός του, προσπαθεί να έλθει και όλο κοντεύει και όλο όμως αργεί.
Οι ήρωές μας περιμένουν και όσο περιμένουν κουβεντιάζουν και όσο κουβεντιάζουν οδηγούνται μοιραία σε group therapy αυτοδίδακτο ελλείψει ιατρού, τα αποτελέσματα του άκρως απρόσμενα και ανατρεπτικά, ξεκαρδιστικά και συγκινητικά.
Το τραγούδι της παράστασης «Αγάπη ρε…» ερμηνεύει ο Πάνος Κιάμος σε μουσική Γιώργου Σαμπάνη και στίχους Νίκου Γρίτση.
