Τζαμάικα
Η χημεία μεταξύ Παπαδόπουλου-Μουρατίδη και η συγκίνηση είναι τα δύο βασικά ατού μιας feelgood δραμεντί που στηρίχτηκε σε μια ιδέα του Φάνη Μουρατίδη.
Ο Άκης (Σπύρος Παπαδόπουλος) οδηγεί ταξί και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τα χρέη του και την απαιτητική γυναίκα του. O Τίμος (Φάνης Μουρατίδης) είναι ένας διάσημος παρουσιαστής τηλεόρασης που ζει κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Ο Άκης και ο Τίμος ήταν δύο δεμένα αδέλφια, αλλά μια παρεξήγηση τους έχει αποξενώσει εδώ και χρόνια. Μια ανεπιθύμητη κατάσταση θα φέρει τα δύο αδέρφια ξανά κοντά.
Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο το φιλμ, καταφέρνει να κυλάει άνετα και να προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή ως προς το που μπορεί να το φτάσει ο σκηνοθέτης Ανδρέας Μορφονιός του τηλεοπτικού «Ευτυχισμένοι μαζί», ο οποίος στην πρώτη κινηματογραφική προσπάθεια του δεν τα πάει άσχημα.
Γνώριμα ελληνικά πρόσωπα (ο καταχρεωμένος βιοπαλαιστής και το σελέμπριτι τηλεπαρουσιαστής) σε ακόμη πιο γνώριμες ελληνικές καταστάσεις – οι μικροαστικές συνήθειες ανακατεύονται με το χούι της μεγαλομανίας και της τριβής με μια διασημότητα όπως φαίνεται κι από τη στάση των συγγενών στην κηδεία της μητέρας των πρωταγωνιστών- κι ένα σεναριακό μοτίβο που υπογραμμίζει την αξία του να απολαμβάνεις τη ζωή χωρίς εκπτώσεις.
Η αλήθεια είναι πως στις πρώτες σκηνές η ταινία ξεκινά με την όπισθεν και το μυαλό κάνει πονηρές σκέψεις- συνειρμούς για αρπαχτές τύπου «I love Karditsa», «Σούλα έλα ξανά». Όμως ευτυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η βασική ιδέα του Μουρατίδη (στην οποία στηρίχτηκε το σενάριο) για τα αποξενωμένα αδέλφια που επανενώνονται φέρνοντας κοντά δύο αταίριαστους-ξένους κόσμους, χρησιμεύει για να πηγαινοέρχεται η ταινία μεταξύ χιούμορ και δράματος με σωστό τάιμινγκ και έχοντας ως βασικό ατού τη χημεία των δύο πρωταγωνιστών.
Μέσα από τη σχέση τους διαφαίνεται η Ελλάδα της κρίσης, του ξεπερασμένου (;) life style και της καταπιεστικής οικογένειας, με τα σεναριακά βέλη πάντως να μην στοχεύουν ιδιαίτερα μακριά. Κρατάμε πάντως την αισιόδοξη διάθεση που κάνει ένα βαρύ θέμα όπως τον επικείμενη απώλεια να αντιμετωπίζεται με κάποιες εύστοχες κωμικές πινελιές (ο χαρακτήρας του Μουρατίδη φέρνει στο νου τον ανεπανάληπτο Βλάσση Μπονάτσο) αλλά και ένα λυτρωτικό ρετρό συναισθηματισμό που είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει το θεατή.