Οι θεατρικές ερμηνείες που ξεχωρίσαμε το 2017

Οι λίστες οι… καλές, αυτές των ετήσιων απολογισμών αρέσκονται σε στρογγυλούς αριθμούς. Ξεχωρίζουν και παρουσιάζουν δέκα – το πολύ δώδεκα σημεία. Βέβαια, οι κανόνες είναι για να μην τηρούνται. Και με δεδομένο ότι η προηγούμενη θεατρική περίοδος ήταν ιδιαίτερα παραγωγική, μια χρονιά καλών παραστάσεων, ωραίων επιλογών και πληθωρικών διανομών, οι κανόνες όφειλαν να σπάσουν για να συμπεριλάβουν τόσες δυναμικές παρουσίες που έκαναν την σκηνή να τους ανήκει.

Ο Ορφέας Αυγουστίδης στον «Αμερικάνικο βούβαλο»

Παρά το γεγονός ότι η σκηνική του εξωστρέφεια είναι πιο ορατή στην κωμωδία κατάφερε να αποδώσει την τραγικότητα του ήρωα του Μάμετ, ενός αφελή φτωχοδιάβολου και το σημαντικότερο να λειτουργήσει καταλυτικά μεταξύ των πολύπειρων Μπέζου και Φιλιππίδη.

Η Μαρία Καλλιμάνη στο «Colossus»

Χάρη στην καθοδήγηση του Θάνου Παπακωνσταντίνου, εμφάνισε ένα ολότελα διαφορετικό ερμηνευτικό πρόσωπο, αριστοτεχνικά υπάκουο στη φόρμα. Μια μανική ερμηνεία – που σημειωτέον προέκυψε μετά από δέκα ημέρες πρόβας.

Η Αλεξία Καλτσίκη στο «Θερισμό»

Αφομοίωσε ιδανικά το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη – σ’ ένα σύνολο εξαιρετικών συμπρωταγωνιστών – αποτυπώνοντας όλες τις διαδρομές του κειμένου: Τους υπαινιγμούς, τις εκρήξεις, την ελαφρότητα και την απόγνωση όλα μέσα από μια λεπτά αποστασιοποιημένη ματιά.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στην «Πλατεία ηρώων» και στους «Πέρσες»

Μέσα σε μια περίοδο άθλων (και μάλιστα διαδοχικών) ενθουσίασε σε δύο εντελώς διαφορετικές, υφολογικά, παραστάσεις: Από τη μια για την εντελή σύνδεση λόγου, έκφρασης και σωματικότητας στο ρόλο μιας απελπισμένης οικονόμου που “χηρεύει” από πνευματικό οδηγό (Πλατεία Ηρώων) και από την άλλη για τη γενναιοδωρία και τη διαθεσιμότητα της να αναμετρηθεί με τον τραγικό λόγο της Άτοσσας δοκιμάζοντας ακόμα κι ένα δερβίσικο χορό στη διάρκεια του. Καθηλωτική σε κάθε περίπτωση.

Ο Γιάννης Κότσιφας στους «Τυραννόσαυρους»

Ο πλέον εκτεθειμένος ηθοποιός στο θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου, ενστερνίζεται όλη την τρέλα των έργων της εδώ ως δασκάλα κλασικού μπαλέτου· ένας χαρακτήρας που πνίγεται στις αντιφάσεις και στο θυμικό του κι όμως καλεί σε μια βαθύτερη υπαρξιακή περιδίνηση.

Η Ολια Λαζαρίδου στις «Ευτυχισμένες μέρες»

Χάρισε την εκδοχή της πιο ανθρώπινης, γήινης Γουίνι των τελευταίων ετών, κατοικώντας τις λέξεις του Μπέκετ και τις παύσεις ανάμεσα τους. Κι ένας ρόλος πρόκληση βρήκε το μεγαλείο του στην εσωτερικότητα.

Η Σοφία Μαραθάκη στο «Γενικό Γραμματέα»

Σε μια από τις ωραιότερες κωμωδίες της περσινής σεζόν – που επιφύλασσε στο σύνολο της απολαυστικές ερμηνείες – η ίδια η σκηνοθέτις κράτησε ένα μικρό ρόλο για λογαριασμό της μα κατάφερε κάτι μεγάλο: Να υπολογίσει μέχρι κεραίας τη μορφή της καρικατούρας, σε μια υποδειγματικά γκροτέσκα ερμηνεία.

Η Θέμις Μπαζάκα στον «Αύγουστο»

Πριν το ανέβασμα της παράστασης, συστηνόταν ως ερμηνεύτρια του ίδιου ρόλου που έπαιξε η Μέριλ Στριπ στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία. Μετά από αυτό, είχε αφήσει ένα τόσο προσωπικό, σαρωτικό αποτύπωμα στο ρόλο της χολερικής, Αμερικανίδας μάνας που οι συγκρίσεις περίσσευαν.

Ο Αργύρης Ξάφης στη «Λαμπεντούζα»

Μια σπουδαία υπόμνηση για το τι σημαίνει φορτίο ανθρωπιάς σε μια θεατρική ερμηνεία – στο ρόλο ενός Ιταλού ψαρά «ψυχών» στην ακριτική Λαμπεντούζα – και συνάμα μια καθηλωτική δυναμική αφήγησης που κορυφώνουν τη συγκίνηση.

Ο Αργύρης Πανταζάρας στο «1984»

Προσθέτοντας έναν ακόμα σημαντικό ρόλο στη μικρή διαδρομή του, υποδύεται τον εμβληματικό οργουελικό ήρωα του Γουίνστον Σμιθ στην πλήρη διαδρομή του: Από την επαναστατική του φόρα ως την ολοκληρωτική ματαίωση και υποταγή από το σύστημα. Σίγουρα μια δονούμενη ερμηνεία.

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου στο «Relax Mynotis»

Τον υποκριτικό του κώδικα πολλοί – αν όχι όλοι – ζήλεψαν και επευφήμησαν. Σε μια τέτοια στιγμή, υποδυόμενος υπαινικτικά τον Αλέξη Μινωτή, ισορροπεί άριστα ανάμεσα στο παίγνιο του λόγου και στη δραματική, φιλοσοφική του διάσταση. Χάρμα οφθαλμών και ώτων.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου στη «Δύναμη του σκότους»

Στον πιο απαιτητικό ρόλο που έχει υποδυθεί έως τώρα– όπως είναι ένας ήρωας του Τολστόϊ – ακροβατεί με εκφραστικότητα και αμεσότητα ανάμεσα στο σαρκασμό και στο υπαρξιακό δράμα.

Οι Μάκης Παπαδημητρίου – Γιώργος Χρυσοστόμου στις «Πέτρες στις τσέπες του»

Αναπόσπαστη και αλληλοτροφοδοτούμενη η απόδοση του ενός από του άλλου σ’ ένα έργο που γράφτηκε για ερμηνευτικές υπερβάσεις. Οι δυο ηθοποιοί ανταποκρίνονται απόλυτα σε αυτή την επιταγή με οξυμένα αντανακλαστικά, φοβερή συγκέντρωση και αυτοκυριαρχία των εκφραστικών τους μέσων.

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στην «Αλκηστη»

Ακολουθώντας πιστά την ευριπίδεια συγγραφική αμφισημία πάνω στο σατιρικό δράμα και μέσα από τον βασικό ρόλο του έργου, αυτόν του βασιλιά Αδμηττου, ενδύεται επακριβώς τη φύση του κειμένου: Γελοίος από τη μια, τραγικός από την άλλη και τούμπαλιν σε χρόνο μηδέν.

Ο Γιάννος Περλέγκας στο «Δον Ζουάν»

Δεν είναι η πρώτη φορά που επιδεικνύει την έφεση του στην κωμωδία αλλά είναι σίγουρα η πρώτη που το επιτυγχάνει εν μέσω της ανάγνωσης ενός μεγαλειώδους κλασικού έργου (από το Μιχαήλ Μαρμαρινό) ως περφόρμανς. Κι όμως, ο ήρωας του (Σγαρανέλ) χάρη στην χειμαρρώδη, ασυγκράτητη ενέργεια του ηθοποιού πήρε ολοκληρωμένη μορφή.

Η Μαρία Πρωτόπαππα στον «Αύγουστο»

Παρόλο που το δραματουργικό έδαφος που “στρώνει” ο Τρέισι Λετς – ένα πεδίο οικογενειακών “εξωτερικών” συγκρούσεων – ελοχεύει τον κίνδυνο του στερεότυπου, η ηθοποιός κρατά μόνο την αλήθεια αυτών, στήνοντας μια ερμηνεία στο ρόλο της πρωτότοκης κόρης με ευκρίνεια, υπαρξιακό βάθος και αμεσότητα.

Ο Μιχάλης Σαράντης στην «Οπερέτα»

Εξοικειωμένος από καιρό με το θέατρο του Νίκου Καραθάνου αναλαμβάνει για πρώτη φορά ξεκάθαρα κεντρικό ρόλο (σε μια παράσταση συνόλου) θέτοντας σε ισχύ όλα τα πολύτιμα εργαλεία του: Σωματική εγρήγορση και διαθεσιμότητα, μεγάλη εκφραστική γκάμα και δυνατά αντανακλαστικά.

Ο Αρης Σερβετάλης στις «Αποτυχημένες αιωρήσεις στο εργαστήριο μου»

Στο πρόσωπο του ο Δημήτρης Κουρτάκης βρήκε τον ιδεώδη ερμηνευτή της υπαρξιακής μπεκετικής εκκρεμότητας: Στοχαστικά παρών, σωματικά ενεργητικός σε σημείο αεικινησίας, φορέας μιας απαράμιλλης οντολογικής εσωτερικότητας. Μια ακόμα απόδειξη για το πόσο σημαντικό κεφάλαιο αποτελεί στο είδος της χοροθεατρικής περφόρμανς.

O Στάθης Σταμουλακάτος στο «Στέλλα κοιμήσου»

Στο πλαίσιο μιας παράστασης που υιοθετεί εξουθενωτικούς ερμηνευτικούς ρυθμούς και υψηλότατες εντάσεις – πάντα με ρεαλιστική επίφαση- εμφανίζεται στο δεύτερο μισό της για να την πυροδοτήσει με μια πρωτόγνωρη σκληρότητα που αφήνει το θεατή με το στόμα ανοιχτό. Συνταρακτικός.

O Κώστας Φιλίππογλου στο «Μαύρο χιόνι»

Ταυτισμένος περισσότερο με τη σκηνοθετική του ιδιότητα εξέπληξε ευχάριστα, απελευθερώνοντας το κωμικό του ταμπεραμέντο, γνήσιος φορέας του θεάτρου του παραλόγου.

O Χάρης Φραγκούλης στο «Δον Ζουάν» και στην «Οπερέτα»

Γόνιμη χρονιά τον ηθοποιό που διαχειρίστηκε με ευστοχία συγγενείς ποιότητες της ερμηνευτικής του παλέτας για να διακριθεί σε δύο ετερόκλητους ρόλους: Στον κορυφαίο μολιερικό ρόλο αυτόν τον Δον Ζουάν και στην ιλαροτραγωδία του Βίτολντ Γκομπρόβιτς ως Αρισταίος: Και στις δύο περιπτώσεις ενήργησε βάσει της ανεξάντλητης ζωτικότητας και ορμητικότητας του, της σαρκαστικής ευελιξίας του για να αναδείξει ήρωες – θύματα μιας υπαρξιακής οδύνης.

H Ναταλία Τσαλίκη στο «Ενθύμιο»

Ρόλος σταθμός στην πορεία της κωμικού που πήρε το ρίσκο να αναμετρηθεί με μια φοβερά αντιφατική ηρωίδα, την πιο παράφωνη σοπράνο της ιστορίας, Φλόρενς Τζέκινς. Συγκίνηση, ευαισθησία, λυρισμός, ευθραυστότητα, αμεσότητα είναι οι αξίες που την οδηγούν ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό.

Οι new comers

Ο Τάσος Δημητρόπουλος στο «Μαύρο χιόνι»

Πυρετικός, απελπισμένος, εκφραστικός, εν εγρηγόρσει. Έτσι μας συστήθηκε ο νεαρός ηθοποιός στον ρόλο του Μαξούντωφ βάζοντας ψηλά τον πήχη για τα επόμενα του βήματα.

Η Αμαλία Καβάλη στο «Ορλάντο»

Μέσα από τη γενναιόδωρη απόφαση της Ιώς Βουλγαράκη να επενδύσει την παράσταση πάνω της η πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός επιδόθηκε σ’ ένα κρεσέντο μεταμορφώσεων και υποκριτικής ετοιμότητας. Τώρα πια την έχουμε επισημάνει.

Η Κίττυ Παϊταζόγλου στην «Άλκηστη»

Τη σωματική κι εκφραστική συγκέντρωση που απαιτεί η συνθήκη της απόλυτης ακινησίας αποκάλυψε στο μεγαλείο της η νεαρή ηθοποιός. Με την κινησιολογική καθοδήγηση της Πατρίσιας Απέργη έδωσε μιαν υπόσταση στο ρόλο της νεκρής βασίλισσας Αλκηστις, του μη ομιλούντα ήρωα εν προκειμένω, που δεν είχαμε φανταστεί.

Ο Μιχάλης Συριόπουλος στη «Δίκη»

Άγνωστος στο αθηναϊκό κοινό μέχρι τη στιγμή που η προσέγγιση του στον Γιόζεφ Κ., τον ήρωα της μεγαλειώδους «Δίκης» του Φραντς Κάφκα τον έφερε άξια σε πρωταγωνιστική θέση ολκής. Στο πρόσωπο του η συνύπαρξη του γελοίου και του τραγικού είναι απολύτως ενεργή.