Συν & Πλην: Kαινούργια Σελίδα στο θέατρο Γκλόρια Μικρό

Το Μικρό Γκλόρια γυρίζει σελίδα στη θεατρική του πορεία με την καλλιτεχνική υπογραφή του Άγγελου Μπούρα και με μια παράσταση που ο τίτλος της τουλάχιστον – τυχαία άραγε; – δηλώνει τη νέα κατεύθυνση. Η «Καινούργια σελίδα» του Νηλ Σάιμον, γραμμένη το 1977, είναι μια δραματική κομεντί που αποτελεί ένα από τα πιο αυτοβιογραφικά κείμενα του συγγραφέα: με τη μνήμη της απώλειας της πρώτης του γυναίκας να είναι ακόμα νωπή, κάνει αναφορά στη νεα του αγάπη που μπαίνει ξαφνικά στη ζωή του.

Συγκίνηση και κωμικές καταστάσεις μπλέκονται σε ένα απλό στην ουσία του love story με μικρές ή μεγαλύτερες ανατροπές και τελικό νικητή-θριαμβευτή τον έρωτα.

Υπόθεση

Βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι ο Τζορτζ (Ταξιάρχης Χάνος), ένας μεσήλικας συγγραφέας που έχει χάσει πρόσφατα τη γυναίκα του και η Τζένι (Μαρία Καλλιμάνη), η οποία μόλις έχει πάρει διαζύγιο από τον πρώτο σύζυγό της. Και οι δύο παρακινούμενοι από τον Λέο (Άγγελος Μπούρας), αδερφό του Τζορτζ και τη Φέι (Άνδρη Θεοδότου), φίλη της Τζένη, να βγαίνουν ραντεβού που δεν οδηγούν πουθενά, αποφασίζουν να σταματήσουν την αδιέξοδη προσπάθεια καθώς δεν είναι έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα.

Ωστόσο, από μια τυχαία συγκυρία γνωρίζονται μεταξύ τους και πολύ γρήγορα κάθε αντίσταση κάμπτεται. Σύντομα θα βρεθούν παντρεμένοι και ταυτόχρονα τα φαντάσματα από το παρελθόν επιστρέφουν στη ζωή του Τζορτζ απειλώντας τον νέο γάμο. Μια συμπληρωματική ιστορία, με μικρότερη δυναμική, εξελίσσεται παράλληλα και αφορά στην εξωσυζυγική περιπέτεια των υπεύθυνων για τη γνωριμία τους.

Η Παράσταση

Η απλή ιστορία, με τα βαθιά και ουσιαστικά ωστόσο νοήματα, απηχεί μια γλυκύτατη παράσταση που αποδεικνύει κατά πρώτον επιδέξιο σκηνοθετικό χειρισμό (Γιάννης Μόσχος). Είναι αλήθεια ότι αρχικά ξαφνιάζεται κανείς με την απλή -καθόλου απλοϊκή- προσέγγιση ενός σκηνοθέτη που μας έχει συνηθίσει σε πρωτότυπες απεικονίσεις και πειραματισμούς. Γρήγορα όμως γίνεται αντιληπτό ότι ακόμα και με απλά μέσα μια “εύκολη” ιστορία, δουλεμένη με μαεστρία, μπορεί να αναδείξει με τρόπο πηγαίο και αυθόρμητο πρωτεύοντα θέματα, τη μοναξιά, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία, τον έρωτα και τις εκφάνσεις του, με τη συγκίνηση να εναλλάσσεται με το χιούμορ.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή, χωρίς ανούσιες εισαγωγές, μπαίνει κανείς στο θέμα. Η σκηνική δράση -που πείθει- διεξάγεται σε ένα απλό σκηνικό που αποτελείται από δύο δωμάτια σπιτιού και μια νοητή γραμμή τα διαχωρίζει χρωματικά και εν γένει τους κόσμους των ηρώων (έξοχη η σκηνογραφία της Τίνας Τζόκα). Έξυπνες ατάκες και ωραίο χιούμορ -ενδεικτική η σκηνή της τηλεφωνικής γνωριμίας- δίνουν γοργό ρυθμό στην εξέλιξη αφήνοντας κατά μέρος κάθε περιττό, συνθέτοντας μια αληθοφανή ιστορία, δεμένη μεταξύ της και συνδεδεμένη απευθείας με την πραγματική ζωή. Οι σκηνές χωρισμένες σε μικρά επεισόδια προχωρούν γρήγορα, ή allegro μουσική δίνει το σύνθημα για τη μετάβαση στην επόμενη, δημιουργώντας ένα τελικό αποτέλεσμα χωρίς κοιλιά, αξιοπρεπές και με το παραπάνω, αφήνοντας τελική αίσθηση πηγαίας και καθόλου επιτηδευμένης τρυφερότητας. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα, σε ένα κείμενο εκ φύσεως απλό δίνεται πνοή, αποκτάται εξαρχής ενδιαφέρον για την τύχη των ηρώων.

Το β’ μέρος, όταν βγαίνουν στην επιφάνεια οι δυσκολίες, γίνεται βαθύτερα ψυχολογικό όπου και πάλι χωρίς εντυπωσιασμούς αποδίδεται ένα ολοκληρωμένο, σαφές νόημα, επιβεβαιώνοντας στην πράξη με τους ήρωες – ανθρώπους της διπλανής πόρτας ότι τα καλύτερα σενάρια είναι αυτά που είναι βγαλμένα από την ίδια τη ζωή. Συμμέτοχοι εξίσου σημαντικοί στο καλό αποτέλεσμα είναι οι τέσσερις ηθοποιοί με εμφανή τη χημεία ανάμεσά τους, ευδιάκριτους και ολοκληρωμένους τους χαρακτήρες που υπηρετούν. Ο Ταξιάρχης Χάνος ερμηνεύει με μαεστρία και φυσικότητα τον Τζορτζ, τον ήρωα που από τη μια είναι αποφασισμένος και την άλλη διχάζεται. Η Μαρία Καλλιμάνη είναι η Τζένη, η γοητευτική, δυναμική και συνάμα ευαίσθητη γυναίκα, σταθερή και αποφασισμένη να γυρίσει σελίδα. Συμπαθέστατος ο Άγγελος Μπούρας που με τη σκηνοθετική παρέμβαση προσαρμόζεται εύστοχα σε έναν χαρακτηριστικό τύπο της σύγχρονης εποχής. Τέλος, η Άνδρη Θεοδότου καίρια στις κωμικές της πινελιές χαρίζει άφθονο γέλιο.

Τα συν (+)

• Η σκηνοθετική άποψη, με απλότητα, χωρίς τερτίπια και μέσα δημιουργεί μια καλοπροαίρετη παράσταση με αρχή, μέση και τέλος, ανοιχτή σε ευρύ κοινό, χωρίς όμως να διακρίνεται από τίποτα το πρόχειρο και επιπόλαιο.

• Το σκηνικό, απλό και οικείο ταυτόχρονα, θα μπορούσε να είναι δωμάτιο του καθενός, προσδίδει αμεσότητα καθώς μοιάζει σαν να παρακολουθούμε τις ζωές των ηρώων μέσα από την κλειδαρότρυπα.

• Οι καλές ερμηνείες που συνδυάζουν το προσωπικό στυλ με το συνολικό αρμονικό δέσιμο.

Τα πλην (-)

• Η παράσταση προσφέρει ό,τι υπόσχεται. Χωρίς να αυτοχαρακτηρίζεται από δήθεν αξιώσεις, μένει πιστή από την αρχή ως το τέλος στο όραμα των συντελεστών της και δεν αποκλίνει σε κάτι από αυτό.

Το άθροισμα (=)

Δουλειά που την απολαμβάνει κανείς στο σύνολό της, απόδειξη ότι ακόμα και αν το περιεχόμενο είναι απλό, τα μέσα που χρησιμοποιούνται εξίσου απλά, είναι φροντισμένα ωστόσο με τρόπο έντιμο, και αυτό είναι αρκετό για ένα θετικό αποτέλεσμα που απευθύνεται μεν σε ευρύ κοινό, λειτουργεί όμως χωρίς εκπτώσεις ως θεατρική πρόταση που θα περάσουν όλοι ευχάριστα. Φαίνεται εξάλλου και από τα χαμόγελα και τη διάθεση των θεατών κατά την έξοδό τους από το θέατρο.