Πρόκειται για μία μεταφυσική αλληγορική κωμωδία. Η λεπτή γραμμή που η ευφυΐα του Πίντερ συναντά την ποίηση του Μπέκετ.
Φαινομενικά στην «Νεκρή ζώνη» ένας πετυχημένος αλκοολικός ποιητής και συγγραφέας ο Χιρστ, που ζει σε ένα σπίτι του βόρειου Λονδίνου μαζί με τον οικονόμο-γραμματέα του Φόστερ και τον υπηρέτη-σωματοφύλακά του Μπριγκς, προσκαλεί έναν αποτυχημένο ποιητή τον Σπούνερ, που μόλις γνώρισε σε μία παμπ, για να συνεχίσουν να πίνουν και να μιλήσουν. Κατά την διάρκεια της νύχτας και της επόμενης μέρας, ξετυλίγονται ιστορίες, αναμνήσεις, παλιές γνωριμίες και κρυφές επιθυμίες. Όμως σε αυτό το έργο τίποτα δεν είναι απολύτως αλήθεια και τίποτα δεν είναι απολύτως ψέματα. Το έργο τελειώνει με τους ήρωες να βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στο δωμάτιο και μέσα στο μυαλό τους, με την κατάρα να μην μπορούν να αλλάξουν θέμα. Από τώρα και εις το διηνεκές θα βρίσκονται μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους συζητώντας ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, βιώνοντας τις ίδιες καταστάσεις, διότι «Στη νεκρή ζώνη τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δε γερνάει. Όλα παραμένουν για πάντα παγωμένα και σιωπηλά».
Η Νεκρή Ζώνη είναι εκείνος ο τόπος, εκείνη η κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου, που ο χρόνος διαστέλλεται, οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες περιπλέκονται και όλα μοιάζουν απολύτως πιθανά αλλά και απολύτως απίθανα.
Αυτό το έργο ο Πίντερ άρχισε να το γράφει μέσα σε ένα ταξί. Οι διάλογοι άρχισαν να ξεπηδούν μέσα από το ασυνείδητό του. Το στοιχείο του εγκλωβισμού, που είναι έντονο καθ’ όλη τη διάρκεια, οι συμβολισμοί και οι χαρακτήρες που μοιάζουν με τραγικούς κλόουν, δείχνουν έντονη συγγένεια με τον Μπέκετ. Κι επειδή με όλα τα σπουδαία έργα γίνεται προβολή στην τραγωδία, στην «Νεκρή ζώνη» του Πίντερ, παρατηρείται στους τέσσερις χαρακτήρες του, τον Θεό, τον Εωσφόρο και τους δύο αρχάγγελους, Μιχαήλ και Γαβριήλ να συζητούν, να διαπραγματεύονται, να μαλώνουν και να προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια αναγκαστική συμβίωση εις τους αιώνας των αιώνων.
