Η Αγνή, κόρη του θεού Ίντρα, κορυφαίας θεότητας του Βεδικού πανθέου, κατεβαίνει στη Γη και μέσα από μια ονειρική ακολουθία γεγονότων, συναντά μια σειρά συμβολικών ανθρώπινων χαρακτήρων, με κεντρικές φιγούρες τον Αξιωματικό, τον Δικηγόρο και τον Ποιητή. Μέσα από την ύπαρξή της στον κόσμο των ανθρώπων και μέσα από τη σχέση της μαζί τους, βιώνει τα προβλήματα, τον πόνο και τη δυστυχία τους και εντέλει συνειδητοποιεί ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ανικανοποίητα, αξιολύπητα και καταδικασμένα. Πριν επιστρέψει στον ουρανό μοιράζεται με τον Ποιητή τη γεύση που της άφησε η επίγεια ζωή, καθώς και το απόκρυφο μυστικό της ύπαρξης.
Ο ρόλος της Αγνής γεννήθηκε μέσα από τα προσωπικά αδιέξοδα του Στρίντμπεργκ και αποτελεί προέκταση του ψυχισμού του. Το “Ονειρόδραμα” γράφεται σε μια ιδιαίτερα διαταραγμένη περίοδο της ζωής του, μετά από ένα ψυχωτικό επεισόδιο και από τον ίδιο τον συγγραφέα ονομάστηκε «το παιδί του μεγαλύτερού μου πόνου». Ο Στρίντμπεργκ βλέπει τον εαυτό του ως έναν διωκόμενο μάρτυρα. Η τραυματική του σχέση με το αντίθετο φύλο, που αναδείχθηκε ιδιαίτερα στα έως τότε έργα του, είναι εμφανής και στο Ονειρόδραμα. Το τραύμα του ξεκίνησε με το παρατσούκλι «ο γιος της δούλας» που του είχαν κολλήσει από τότε που ήταν παιδί λόγω της ιδιότητας της μητέρας του, συνεχίστηκε με τη σκληρή μητριά που έφερε ο πατέρας του μετά το θάνατο της μητέρας του, και κορυφώθηκε με τρεις ταραχώδεις του γάμους και –αντίστοιχα– διαζύγια.
Το έργο αντικατοπτρίζει την άποψη του συγγραφέα ότι η ζωή είναι μια ψευδαίσθηση, παρόμοια με ένα όνειρο. Για τη σύνθεσή του, ο Στρίντμπεργκ επηρεάζεται από τη θεωρία της ψυχανάλυσης του Φρόυντ, μεταφέροντας στο θέατρο τη δομή του ονείρου. «Η Ερμηνεία των Ονείρων», αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τα καλλιτεχνικά ρεύματα στο μεταίχμιο 19ου και 20ού αιώνα και πολλοί θεατρικοί συγγραφείς και δημιουργοί της τότε νέας τέχνης του κινηματογράφου, εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές μεθόδους αφήγησης και αναπαράστασης για να πειραματιστούν εφαρμόζοντας τις αρχές του ονείρου, όπως τις διδάσκει ο Φρόιντ. Το “Ονειρόδραμα” βρίθει συμβολισμών, αλληγοριών και υπερρεαλιστικών γεγονότων. Το πραγματικό και το φανταστικό δεν έχουν σαφή όρια. Είναι το πρώτο έργο γραμμένο σαν όνειρο, φέρνοντας στην επιφάνεια τον μυστικό, καταπιεσμένο και αποσιωπημένο κόσμο του υποσυνείδητου.
