Status Update: Ιωάννα Πορτόλου, χορογράφος – χορεύτρια

Είμαι ενεργή στη σκηνή του χορού περίπου 18 χρόνια και έχω την τύχη να απολαμβάνω ένα περιβάλλον συνεργασίας και συν-δημιουργίας προστατευμένο, με ανθρώπους για τους οποίους αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη που είμαστε κοντά και δημιουργούμε παρέα για περίπου δύο δεκαετίες.

Κοιτώντας πίσω, παρατηρώ ότι ξεκινώντας την ενασχόλησή μου με τον χορό ως δημιουργός ήμουν πολύ πιο κοντά στη φόρμα και στην αναπαράσταση και με την πάροδο των χρόνων και της πολύτιμης εμπειρίας που αφήνουν, βλέπω και χαμογελώ ότι είμαι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία του ερμηνευτή. Με ενδιαφέρει πλέον πολύ περισσότερο ο ερμηνευτής ως άνθρωπος και όχι ως κινητικό εργαλείο ή σύμβολο, μορφή κλπ.

Ο χορός αλλά και η τέχνη γενικότερα (γιατί συμβαίνει να έχω ξεκινήσει από τα εικαστικά και να προχωρήσω μετά στον χορό), είναι αλληλένδετα με τον φόβο και τη χαρά. Δεν πάει το ένα χωρίς το άλλο. Δεν μπορείς ποτέ να έχεις μόνο το ένα. Προσωπικά έχω βιώσει αυτή τη διαδρομή ως μια διαρκή εναλλαγή ανάμεσα σε αντιφατικά συναισθήματα. Αλλά είναι γοητευτικό όσο το παρατηρείς εκ των υστερών.

Ως καλλιτέχνης, με τη λέξη «ρίσκο» σκέφτομαι δύο καταστάσεις πολύ έντονα. Η μια είναι το να θέτω τον εαυτό μου σε μια θέση άγνωστη ως δημιουργός. Να μην γνωρίζω δηλαδή που πηγαίνω στο πλαίσιο της δημιουργικής διαδικασίας. Η άλλη έχει να κάνει με την στιγμή που σχηματοποιείται το έργο, να τολμήσω να ακολουθήσω αυτό που δημιουργείται.

Το «Risk» ήρθε ως μια φυσική εξέλιξη της τριλογίας ντουέτων (Δάσος/ 2014, Ταμπού/ 2015, Πορνό/ 2017), που είναι τα πιο πρόσφατα έργα της ομάδας Griffón. Σε αυτό το τρίπτυχο είχαμε ήδη αρχίσει να δουλεύουμε πάνω στην έννοια της έκθεσης στη συνθήκη του ζευγαριού και πιο συγκεκριμένα μέσα από την ψυχική κατάσταση των ερμηνευτών και όχι μέσα από το κινητικό υλικό. Εκτοτε, όλο και περισσότερο η δουλειά της ομάδας εστιάζει στο πως ο ερμηνευτής μπορεί να κινηθεί μέσα σε μια άγνωστη περιοχή του εαυτού του αλλά και η συνειδητοποίηση ότι αυτή η επαφή με το άγνωστο κρύβει μια τρομερή δύναμη.

Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω κινηθεί εκ του ασφαλούς στην τέχνη μου. Κάποιες φορές το κάνω χωρίς να το γνωρίζω καν. Βλέπω, δηλαδή, εκ των υστέρων ότι το έχω κάνει, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις από φόβο ότι θα οδηγηθώ σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση επιλέγω μια πιο ασφαλή διαδρομή. Θέλω, ωστόσο, να πω ότι είναι κάτι που συνειδητά προσπαθώ να συμβαίνει όλο και λιγότερο συχνά.

Στη ζωή μου κυνηγώ την ευτυχία αλλά προσπαθώ διαρκώς να είμαι και ανοιχτή στη ροή των πραγμάτων. Άλλωστε δεν μπορείς να αισθανθείς ευτυχία αν δεν αφεθείς στο ποτάμι της ζωής, στο οποίο βέβαια συναντάς μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων. Και είναι εξίσου πολύτιμα όλα για να εκτιμήσεις εν τέλει την ευτυχία που εμφανίζεται στιγμιαία μόνο.

Ακριβώς επειδή δεν έρχεται ποτέ μόνη της η ευτυχία, αλλά κρατάει από το χέρι και τον πόνο πολλές φορές, χρειάζεται να είσαι οπλισμένος με θάρρος και γενναιότητα για να την συναντήσεις!

Μου προκαλεί φόβο πολλές φορές η ρουτίνα της καθημερινότητας, αλλά κυρίως το αδιέξοδο.