Status Update: Χάρης Μπόσινας, ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος

Συστήνομαι ως ηθοποιός, μάλλον αυτόματα, γιατί είναι η πιο παλιά μου ιδιότητα. Άλλωστε η υποκριτική με οδήγησε και στη συγγραφή. Άλλο αν στην πορεία η συγγραφή με βοήθησε να γίνω καλύτερος ηθοποιός.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ήθελα να ασχοληθώ με το θέαμα και τις τέχνες γενικότερα, παρόλο που δεν είχα καμία ανάλογη επιρροή στο περιβάλλον μου. Σπούδασα Βιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και σχεδόν παράλληλα τέλειωσα και τη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ. Όταν ήρθα στην Αθήνα μπήκα στο Εθνικό και στη συνέχεια στο λεγόμενο εμπορικό θέατρο. Απογοητεύτηκα από τη νοοτροπία και πήγα στρατό για να σκεφτώ αν θέλω να συνεχίσω. Όσο υπηρετούσα στις Οινούσσες έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία σε σχέση με το θέατρο με μια ομάδα ερασιτεχνών. Γυρνώντας ήθελα να φτιάξω μια ομάδα και να κάνουμε δικές μας δουλειές. Άρχισα να γράφω από μια ακατανίκητη ανάγκη και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα καινούριο σύμπαν. Δεν το περίμενα, ήταν σα να έπεσα στην τρύπα της Αλίκης και να βρέθηκα στη Χώρα των Θαυμάτων.

Δούλεψα πάνω σε πολλά είδη θεάτρου και συνεχίζω να το κάνω. Το γράψιμο στην τηλεόραση ήρθε πιο πολύ βιοποριστικά στη ζωή μου, αλλά βρήκα κι εκεί μεγάλο ενδιαφέρον και μια ευκαιρία να εκπαιδευτώ στη συγγραφή.

Έγραφα πάντα, αλλά κρατούσα τα γραπτά μου για μένα. Ακόμα γράφω πράγματα που δεν επιτρέπω σε κανέναν να τα δει, μέχρι και ποίηση. Μελέτησα για χρόνια τις τεχνικές συγγραφής μέσα από το διάβασμα και μετά το στρατό έγραψα το πρώτο μου θεατρικό, που είναι ακόμα στο συρτάρι μου. Έχει να κάνει με την πάλη που γινόταν μέσα μου. Ζωή κανονική ή ζωή δοξασμένη; Εντάξει, ίσως έπαιξε ρόλο και μια ερωτική απογοήτευση σ’ αυτή την πρώτη απόπειρα. Μετά, όμως, δεν μπορούσα να σταματήσω να γράφω.

Βασική πηγή έμπνευσής μου είναι οι άνθρωποι. Οι στιγμές τους, οι αδυναμίες τους, τα πάθη τους, η καθημερινότητά τους. Ανάμεσά τους κι εγώ. Με αυτοπαρατηρώ διαρκώς και τις περισσότερες φορές «δανείζω» στους χαρακτήρες μου δικά μου στοιχεία και τα κρύβω κάτω από τα κουμπιά τους. Μου αρέσει πολύ να ακούω ιστορίες καθημερινής τρέλας και ομορφιάς. Όλοι έχουν κάτι ενδιαφέρον να σου πουν, αν κάνεις τις σωστές ερωτήσεις.

Πάντα κουβαλάω μαζί μου ένα τετράδιο και σημειώνω ό,τι μου φανεί ενδιαφέρον. Έχουν μαζευτεί πολλά με τα χρόνια και πολλές φορές νιώθω σα «ρακοσυλλέκτης» στιγμών.

Γράφω κάθε μέρα, συνήθως τα πρωινά. Τα βράδια πιο πολύ στήνω στο μυαλό μου τις ιστορίες και κρατάω σημειώσεις σε τετράδια και το κινητό. Πάντα κουβαλάω μαζί μου ένα τετράδιο και σημειώνω ό,τι μου φανεί ενδιαφέρον. Μάλλον είναι κι αυτό ένα είδος ημερολογίου. Έχουν μαζευτεί πολλά με τα χρόνια και πολλές φορές νιώθω σα «ρακοσυλλέκτης» στιγμών.

Εάν προσπαθούσα να αναφέρω τους θεατρικούς συγγραφείς που μ΄ έχουν επηρεάσει η λίστα θα ήταν μεγάλη. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως οποιαδήποτε επιρροή γίνεται αυτόματα και άθελά μου. Και δε με έχουν επηρεάσει μόνο θεατρικοί συγγραφείς, αλλά και μυθιστοριογράφοι και σεναριογράφοι του σινεμά. Σίγουρα το αμερικάνικο θέατρο είναι από τις πιο σημαντικές επιρροές μου. Ουίλιαμς, Άλμπυ, Μάμετ, Σέπαρντ, από τον κινηματογράφο ο Γούντυ Άλεν, ο Κάουφμαν… Να, μου έρχονται διαρκώς κι άλλα ονόματα.

Δεν υπάρχει «συνταγή» για το πώς γράφω. Από μια λέξη μπορεί να γεννηθεί μια ιστορία, από μια συνηθισμένη κουβέντα να κάνω άλματα και να βρεθώ σε άλλους κόσμους. Οι πιο πετυχημένες μου απόπειρες ήταν από την αρχή, με κάποιο τρόπο, ολοκληρωμένες στο μυαλό μου και έρχονταν απρόσμενα, όπως συμβαίνει με τον έρωτα. Η μόνη μου σταθερά μέχρι στιγμής είναι πως για ν’ αρχίσω να γράφω πρέπει να βρω την πρώτη φράση. Αυτή καθορίζει τη συνέχεια και σπανίως την αλλάζω στις διορθώσεις.

Με αφορά το ανθρωποκεντρικό θέατρο, αυτό που αναζητά την αλήθεια στις σχέσεις και τα συναισθήματα, τα αίτια των συμπεριφορών μας. Σαν είδος η κωμωδία, γιατί τη θεωρώ πιο «ύπουλη». Και μου αρέσει όταν ο ρεαλισμός κλονίζεται στις ιστορίες μου. Όμως, όλα έχουν να κάνουν και με τη φάση που βρίσκομαι ο ίδιος. Με τη στιγμή.

Το έργο «Δουλειές με φούντες» ήταν παραγγελία, μια ιδέα της Ζωής Λάσκαρη, αλλά με βρήκε σε μια στιγμή που μου ταίριαζε να γράψω κάτι τέτοιο. Η βασική επιρροή μου ήταν διάφορες ταινίες που έχουν γίνει με ανάλογο θέμα και κάποιες αληθινές ιστορίες που άκουσα ή έζησα ο ίδιος. Αλλά το πιο ουσιαστικό, που το έκανε και ενδιαφέρον για μένα, ήταν ότι ήθελα να μιλήσω για ένα θυμωμένο άνθρωπο, που βρίσκει την ισορροπία και τη γαλήνη με ανορθόδοξο τρόπο, μέσα από παραβατική συμπεριφορά. Προσπάθησα σε όλους τους ήρωες να ανατρέψω κι από ένα κλισέ της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Όταν ένα έργο σου ζωντανεύει στη σκηνή νιώθεις χαρά και συγκίνηση αρκεί να γίνεται με τρόπο που σου ταιριάζει ή σε ξαφνιάζει ευχάριστα. Όταν σε ξαφνιάζει δυσάρεστα πονάει πολύ, σε απογοητεύει, νιώθεις ότι είναι δικό σου το λάθος. Μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο και το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσω να γράφω για δύο χρόνια. Ή σε άλλη περίπτωση δεν ήθελα να υπογράψω το έργο.

Ζούμε την εποχή των σκηνοθετών-σταρ που για να δώσουν το στίγμα τους πολλές φορές «κακοποιούν» τα έργα. Είμαστε στη λεγόμενη μεταδραματική περίοδο, που προσωπικά δεν την καταλαβαίνω.

Στο «Δουλειές με φούντες» όλα κούμπωσαν υπέροχα. Η απλότητα και η ανάγκη για καλή συνεργασία έγιναν οδηγοί. Από τη σκηνοθεσία του Αντώνη Λουδάρου μέχρι τους τεχνικούς και την οργάνωση της παραγωγής σεβάστηκε ο ένας τη δουλειά του άλλου. Στην πορεία και οι ηθοποιοί αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης. Είχα την τύχη να γράψω για μια ομάδα πολύ ταλαντούχων ανθρώπων. Ήταν ένας έρωτας με σωστό timing.

Θα θελα πολύ να έχω γνωρίσει προσωπικά τη Ζωή Λάσκαρη αλλά δεν ευτύχησα. Την είχα δει στο θέατρο στις παραστάσεις του Α. Βουτσινά στη Θεσσαλονίκη. Και με είχε δει κι αυτή να παίζω σε κάποιες παραστάσεις. Με συγκίνησε και με έκανε να «ψηλώσω», όταν όσοι τη γνώριζαν καλά μου είπαν ότι θα της άρεσε πολύ να παίξει αυτό το έργο. Και ευχαριστώ όλους όσους συμμετείχαν σε αυτή την προσπάθεια για την ευγένεια και την εμπιστοσύνη τους. Εκτίμησα πολύ τη Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου μέσα από αυτή τη συνεργασία και τη σημασία που έδινε στη λεπτομέρεια. Είναι από τις ελάχιστες φορές που δε με λογόκριναν σε τίποτα.

Την αγαπάω αυτή τη δουλειά, υπήρξε πάντοτε επιλογή μου. Σε σχέση με μένα ανταποκρίνεται στο κινέζικο ρητό «κάνε αυτό που αγαπάς και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μία μέρα στη ζωή σου». Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ ακόμα να την κάνω κι ας μη μου προσφέρει πάντα μια άνετη ζωή.

Αυτό που έχει αλλάξει τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση, όπως και σε όλες τις δουλειές μέσα στην κρίση, είναι ότι εργάζομαι περισσότερο για λιγότερα χρήματα. Αλλά με τα χρόνια συμβιβάζομαι με την ιδέα πως δε θα γίνω πλούσιος. Παίζω βέβαια, τζόκερ, γιατί όπως λένε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλλά αν κερδίσω, πάντα σκέφτομαι ότι θα επενδύσω τα κέρδη μου στο θέατρο. Δεν έχω σωτηρία.

Το ιδανικό σενάριο ζωης: Να είμαι υγιής, να απολαμβάνω τη ζωή, να μαθαίνω καινούρια πράγματα, να δουλεύω με ανθρώπους που θαυμάζω σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, να βρίσκω τα λόγια που θα εκφράζουν την αλήθεια μου, να μπορώ να ταξιδεύω τις δουλειές μου και εκτός συνόρων, να γυρίσω τον κόσμο.

Όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο «εγκρατής» με τα όνειρά μου, αλλά η φαντασία μου συνεχίζει να ξεσαλώνει, δε λέει να ημερέψει.