Mαρία Ναυπλιώτου: Δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα σε αυτή τη ζωή από το να κάνεις μια ισότιμη συντροφική σχέση

Κρύο απόγευμα, ώρα για απεριτίφ. Τη βρίσκω καθισμένη στη γιορτινή μπάρα του «Μπλε παπαγάλου» μ’ ένα δροσερό κοκτέιλ σε απόσταση αναπνοής από την άκρη των δαχτύλων της. Τι κι αν η πρόβα του «Τραμ, με το όνομα πόθος» – η “μαρμαρινική” εκδοχή του «Λεωφορείον, ο πόθος» του Τένεσι Γουίλιαμς που ανεβαίνει σύντομα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – έχει μόλις τελειώσει; Η Μαρία Ναυπλιώτου σκύβει πάνω από το κείμενο του έργου και το μελετά· ξανά.

Ομολογεί πως τις τελευταίες μέρες έχει αγαπήσει αυτή τη συνήθεια: Να διαβάζει, ανάμεσα σε αγνώστους, για τα πάθη του «έκπτωτου αγγέλου» με το θρυλικό όνομα Μπλανς Ντιμπουά. «Ξέρεις ποια λόγια της θεωρώ ότι εκπροσωπούν απόλυτα το έργο; Όχι το περίφημο, “δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία” αλλά κάτι ακόμα πιο ιερό: “Υπάρχει θεός στη στιγμή” λέει κάπου. Και νομίζω πως είναι μια αριστουργηματική διαπίστωση γιατί στη ζωή αυτό συμβαίνει· τα πράγματα αποκαλύπτονται στο λεπτό. Μια στιγμή μπορεί να πυροδοτήσει μια τεράστια ευτυχία. Η Μπλανς δηλαδή πιστεύει στο θαύμα».

Η Μαρία Ναυπλιώτου που δεν περίμενε ποτέ πως θα παίξει τη Μπλανς έχει αρχίσει να την καταλαβαίνει και πολύ περισσότερο να τη συμπονά. Κι αν φαινομενικά δεν έχει τίποτα προφανές να μοιραστεί μαζί της – πέραν από το ποτήρι αλκοόλ που τη συντροφεύει γι’ απόψε – η Μπλανς γίνεται το όχημα για μια βαθιά ψυχαναλυτική συζήτηση μαζί της. Τόσο ψυχαναλυτική όσο και το θέατρο του Γουίλιαμς.

Η Μαρία Ναυπλιώτου ήταν εύθραυστη μα δεν είναι πια, θέλει να αγαπηθεί πραγματικά μα δεν πιστεύει πως είναι εφικτό και θέλει ν’ ανήκει πρώτα στον εαυτό της, στο σπίτι μέσα της. Μια γουλιά κοκτέιλ κατεβαίνει αργά στο λαιμό της.

Δεύτερη συνεργασία με το Μιχαήλ Μαρμαρινό μετά το μνημειώδες «Insenso». Είσαι ηθοποιός που βάζει μπροστά αυτόν τον παράγοντα, των συνεργασιών; 
Ναι. Στο θέατρο αναζητώ, κάθε φορά, την ψυχική μετακίνηση, αλλά για να συμβεί αυτή πρέπει να έχω συνεργάτες τους οποίους θέλω να θαυμάζω και να εκτιμώ προκειμένου να τροφοδοτείται το κουράγιο μου για τη δουλειά.

Αναζητάς λοιπόν τις συνεργασίες. Θα επιδίωκες να ηγηθείς σε μια όμως;
Το έχω σκεφτεί μα δεν έχει ευοδωθεί μέχρι στιγμής. Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να “μεγαλώνουν” κάποια πράγματα μέσα μου γιατί πριν τις συνεργασίες πρέπει να υπάρχουν και οι αντίστοιχες προτάσεις. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου ως επικεφαλής ενός θιάσου – κυρίως γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να συμβεί στις μέρες μας. Εξάλλου, νομίζω ότι το θέατρο το απασχολεί περισσότερο η συνάντηση· να βρεθούν πολλοί άνθρωποι μαζί σε μια κοινή πορεία προς κάτι.

Η Μπλανς Ντιμπουά ήταν μια δική σου πρόταση ή του σκηνοθέτη σου;
Ήταν πρόταση του Μιχαήλ. Εγώ δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα την υποδυθώ γιατί ως ηρωίδα έχει πάνω της ταμπέλες, στερεότυπα και πριν φτάσει σε μένα “φοράει” ήδη διάφορα. Ετσι, όταν ο Μιχαήλ μου πρότεινε το ρόλο χάρηκα πολύ μεν – αν και εξεπλάγην. Βεβαίως, στην πορεία διαπίστωσα ότι τα στερεότυπα που αφορούν στην Μπλανς δεν είναι, από γραφής, στοιχεία του ρόλου αλλά βαρίδια που της έχουν μείνει εξαιτίας των εκάστοτε προσεγγίσεων.

Επιδιώκεις να υπερβείς τα στερεότυπα;
Θα ήταν προκλητικό να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Αυτό που θα ήθελα να κάνω είναι εκείνο που επιθυμώ κάθε φορά: Να βρεθώ πάνω στη σκηνή χωρίς ψυχικά εμπόδια.

Η πρωταγωνίστρια της δικής μου ταινίας είμαι εγώ – όχι οι άλλοι

Τι σου αφήνει κάθε φορά το φορτίο ενός μεγάλου ρόλου;
Οι συνεργασίες αφήνουν ίχνη – όχι οι ρόλοι. Κι όταν οι συνεργασίες δεν είναι παραγωγικές άρα και οι ρόλοι μένουν σε εκκρεμότητα αφήνουν μια περίεργη γεύση. Κατά τα άλλα οι ρόλοι – επειδή το θέατρο δεν είναι ψυχοθεραπεία – δεν αφήνουν κάτι. Από την άλλη, αν δημιουργηθεί το σωστό πλαίσιο σε προχωρούν, αισθάνεσαι καλλιτέχνης κι όχι απλώς ότι κάνεις μια δουλειά για να βιοποριστείς.

Αν καταλαβαίνω καλά έχουν προκύψει σημαντικοί ρόλοι οι οποίοι δεν σε προχώρησαν.
Εννοείται. Είτε αυτό οφειλόταν σε μένα είτε επειδή δεν δημιουργήθηκε το πλαίσιο. Δεν υπάρχει ηθοποιός που να απέφυγε αυτή την παγίδα.

Η Μπλανς ακολουθεί την ερμηνεία σου στη Μήδεια – και οι δύο ρόλοι φορείς του Ξένου που ταράζουν μια παγιωμένη κοινωνική κατάσταση. Βλέπεις με τρυφερότητα αυτά τα πρόσωπα;
Πράγματι, με μεγάλη τρυφερότητα. Η Μπλανς είναι ένα εξωτικό λουλούδι, είναι φορέας ενός κόσμου ευαίσθητου, βαθύτατα καλλιεργημένου σε μια κοινωνία που παρακμάζει και η πτώση της είναι εκκωφαντική. Η Μπλανς είναι το απομεινάρι ενός κόσμου που είναι γραμμένο να μην επιβιώσει. Κι εκεί έγκειται η τραγικότητα της· όχι μόνο στην ανάρμοστη συμπεριφορά και στα πετάγματα του μυαλού της αλλά στο ότι εκπροσωπεί κάτι ετοιμοθάνατο. Είναι ένας έκπτωτος άγγελος η Μπλανς. Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να αντισταθεί κανείς στις τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες. Πολλοί το θέλουμε αλλά ελάχιστοι το τολμάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να επιτεθούν, αναζητούν την προστασία γιατί δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους.

Η σημερινή κοινωνία γεννά εύθραυστους ανθρώπους;
Όλες οι κοινωνίες, σε κάθε εποχή παράγουν ανθρώπους που θα κατασπαραχθούν. Κοίτα γύρω μας πόσο σκληροί είναι οι άνθρωποι… Βεβαίως, ανάλογα με την ποιότητα της αγάπης που έχει λάβει κανείς μπορεί να δημιουργήσει ασπίδες. Από την άλλη, όταν η αγάπη έχει λείψει σε κάποιον, κινδυνεύει να διαλυθεί πολύ εύκολα.

Η αγάπη δεν μπορεί να μας απομακρύνει από τη βάση μας. Απεναντίας, μας βοηθά να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Ο έρωτας είναι αυτός που καταλύει τα όρια

Έχεις αισθανθεί ξένη στον κόσμο που σε περιβάλλει;
Πολλές φορές. Δεν είναι εύκολο να ανήκεις, να κοινωνικοποιείσαι και να δημιουργείς πραγματικές σχέσεις. Ίσως, μάλιστα, είναι το πιο δύσκολο πράγμα που καλείται να κάνει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Το να είναι κανείς λειτουργικός δεν σημαίνει ότι είναι απόλυτα ενταγμένος στην κοινωνία. Κατά τον ίδιο τρόπο έχω κι εγώ αισθανθεί ξένη στην πραγματικότητα που μου δίνεται και έχω προσπαθήσει να δημιουργήσω διόδους απλώς για να υπάρξω.

Ποιες είναι αυτές;
Να επιστρέφω στον εαυτό μου και να προσπαθώ να μου θυμίσω ότι ο πρωταγωνιστής μου είμαι εγώ. Η πρωταγωνίστρια της δικής μου ταινίας είμαι εγώ – όχι οι άλλοι. Οι άλλοι μπορεί να κάνουν προβολές πάνω μου κι εγώ να τσιμπήσω· να πιστέψω ότι είμαι ή θέλω όσα εκείνοι νομίζουν ότι είμαι. Είναι δύσκολο να μείνεις συγκεντρωμένος στον εαυτό σου, χρειάζεται δουλειά.

Σε ποιες περιπτώσεις παρασύρθηκες από το βλέμμα των άλλων και διέγραψες τη διαδρομή που οι άλλοι ήθελαν;
Μου έχει τύχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου στον επαγγελματικό τομέα και στον προσωπικό, τον φιλικό και φυσικά στον ερωτικό. Φυσικά, η ένταση και η δυναμική είναι διαφορετική κάθε φορά – πάντως έχω επιτρέψει να μου συμβεί πολλές φορές. Ούσα περίεργη και ανήσυχη, με ενδιαφέρει η αναζήτηση, αυτό που μπορεί κάποιος να μου προσφέρει, ο διάλογος μαζί του. Όμως, στο πλαίσιο ενός διαλόγου διαμείβονται πολλά κι αν βρεθείς με επικίνδυνους ανθρώπους δεν είναι δύσκολο να παρεκκλίνεις.

Πόσο μπορεί να σε αποπροσανατολίσει η αγάπη από τον εαυτό σου;
Η αγάπη δεν μπορεί να μας απομακρύνει από τη βάση μας. Απεναντίας, μας βοηθά να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Ο έρωτας είναι αυτός που καταλύει τα όρια.

Πόθος και έρωτας είναι ταυτόσημες έννοιες στα αυτιά σου;
Ναι, πολύ κοντινές. Ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα. Είναι ένα υπέροχο παιχνίδι της φύσης, μια έλξη για να βρισκόμαστε κοντά. Συναίσθημα είναι η αγάπη, γι’ αυτό και είναι τόσο σπάνια και εμείς είμαστε τόσο ανίκανοι γι’ αυτήν. Στ’ αλήθεια πόσοι άνθρωποι μπορούν να ισχυριστούν ότι αγαπούν πραγματικά, ότι νοιάζονται και αποδέχονται τον εαυτό τους και τους άλλους;

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το πένθος για να προχωρήσεις. Συνεχώς αφήνουμε κάτι πίσω

Έχεις τιθασεύσει τα πάθη και τους πόθους σου;
Έχω κάνει δουλειά με τον εαυτό μου, βρίσκομαι σε σύνδεση με τα αισθήματα μου. Ωστόσο μέσα στα χρόνια έχω διαπιστώσει ότι κατά καιρούς, χάνοντας κάτι ή κάποιον, πρέπει να πληρώνεις κάποια… διόδια. Κι όταν ξεχνάς να τα πληρώσεις, τα “χρέη” εμφανίζονται διπλά και τρίδιπλα. Τότε λοιπόν, όταν έρχεται η ώρα γι’ αυτές τις πληρωμές, κλονίζομαι και με καταλαμβάνουν τα πάθη μου.

Θρηνείς για όσα αφήνεις πίσω σου;
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το πένθος για να προχωρήσεις. Συνεχώς αφήνουμε κάτι πίσω: Τον εαυτό μας, τις προσδοκίες και τα όνειρα μας, ανθρώπους που αγαπήσαμε, έρωτες μου προδόθηκαν. Τώρα, αισθάνομαι πολύ διαφορετικά απ’ ότι αισθανόμουν πριν από 20 χρόνια.

Τι είδους αποχαιρετισμός σε τάραξε τελευταία;
Το καλοκαίρι που μας πέρασε ξήλωσα κάποιες τελευταίες… φόδρες κι αυτό το “ξήλωμα” πόνεσε πολύ. Ήταν μια περίοδος μεγάλης έντασης και αναγνώρισης πολλών πραγμάτων.

Από την οποία βγήκες πιο δυνατή;
Αυτό μπορώ να το πω σήμερα: Είμαι πιο δυνατή και με μεγαλύτερο σεβασμό για τον εαυτό μου. Όταν, όμως, το βίωνα τα πράγματα ήταν ζόρικα. Το ζήτημα είναι πως αυτή η διαδικασία δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα θα βρίσκεται κάτι για να αποχαιρετήσεις και όσο μεγαλώνεις η οδύνη του αποχαιρετισμού θα είναι μεγαλύτερη.

Θα ήθελα κάπως να καταφέρω να δημιουργήσω ένα σπίτι μέσα μου για να επιστρέφω σε αυτό

Κάθε φορά που βιώνεις ένα μεγάλο ζόρι εύχεσαι να μην είχες ζήσει ποτέ αυτή την εμπειρία προκειμένου να μην πληγωθείς τόσο;
Το έχω νιώσει και αυτό, ναι. Αλλά κάπου μέσα μου ξέρω ότι θα έκανα ξανά την ίδια «λάθος» επιλογή. Γιατί αν δεν την έκανα δεν θα ήμουν η Μαρία Ναυπλιώτου· σήμερα θα μιλούσες με κάποιον άλλο. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να σημειώσω ότι πετυχαίνω και κάποιες κατακτήσεις.

Ποιες είναι αυτές;
Κάποιες σχέσεις που έχω δημιουργήσει και είναι τόσο στέρεες από βαθιά επιθυμία να υπάρξουν. Κι αυτό είναι ένα τεράστιο λιμάνι.

Αν ο πόθος είναι ο προορισμός της ηρωίδας σου, το δικό σου ταξίδι που θέλεις να σε οδηγήσει;
Νομίζω στην αποδοχή των συστατικών που με καθορίζουν. Στην αναγνώριση τους και στην αποδοχή τους. Θα ήθελα κάπως να καταφέρω να δημιουργήσω ένα σπίτι μέσα μου για να επιστρέφω σε αυτό.

Μέχρι στιγμής όσα αναφέρεις προδίδουν μια μοναξιά. Είναι έτσι;
Μοναξιά ναι, μοναχικότητα όχι. Τη μοναξιά τη φοβούνται οι περισσότεροι, εγώ όχι. Θεωρώ τη μοναξιά δάσκαλο σ’ αυτή τη ζωή. Το πρόβλημα αρχίζει όταν κανείς αποφασίσει να γίνει μοναχικός. Κι εγώ δεν είμαι μοναχική, μου αρέσει να βρίσκομαι με ανθρώπους, καλλιεργώ τις σχέσεις μου. Εκείνες οι σχέσεις στις οποίες πιστεύω – και είναι λίγες – δεν τις εγκαταλείπω ποτέ. Όμως τη μοναξιά μου την αγαπώ και τη χρειάζομαι.

Τη μοναξιά μου την αγαπώ και τη χρειάζομαι

Σε ποιες περιπτώσεις την επιζητάς; 
Όταν αισθάνομαι να χάνομαι μέσα στη βουή, στον κόσμο και στη φασαρία. Όταν οι σκέψεις μου είναι πολλές ή καμία. Όταν χάνω την ικανότητα μου να απολαμβάνω και να χαίρομαι.

Από τη θέση αυτή τι συναισθήματα σου προκαλεί η μοναξιά της Μπλανς;
Στη Μπλανς αναγνωρίζω μια κακή χρήση της μοναξιάς. Γίνεται βορά, επιτρέπει στον καθένα να πάρει ένα κομματάκι της μέχρι που δεν μένει τίποτα για την ίδια. Όμως, αυτό δεν με τρομάζει στη Μπλανς αντίθετα με διεγείρει. Εξάλλου, εγώ δεν είμαι η Μπλανς.

Σου συμβαίνουν μικροταυτίσεις με τους ρόλους σου; 
Όλοι οι ρόλοι έχουν κομμάτια μου και είναι αναγκαίο να τα ανακαλύπτω στη διαδικασία μελέτης τους. Δεν θα έλεγα ότι ταυτίζομαι με τους ρόλους αλλά σίγουρα – όταν βρίσκομαι σε δημιουργική περίοδο – υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι κουβαλάω κάποιον μαζί μου. Συνεχίζει ο ρόλος να μου κάνει παρέα και μετά το τέλος της πρόβας.

Εχω βλάψει επανειλημμένως τον εαυτό μου, συνεπώς η αρνητική μου πλευρά μου έχει δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα

Η Μπλανς έχει ως ιδανικό της την καλοσύνη των ανθρώπων. Εσύ που πιστεύεις; 
Δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι πιστεύω στο καλό της ανθρώπινης φύσης. Δεν έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους αν και με εκπλήσσουν πολύ συχνά. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να υπερασπιστείς μια θέση ζωής χωρίς να μετακινηθείς από αυτή. Ποιος δεν έχει αθετήσει τις υποσχέσεις απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό – πόσω μάλλον στους άλλους; Δεν ξέρω αν γεννιόμαστε καλοί και καταλήγουμε κακοί αλλά νομίζω πως χρειάζεται πολλή μεγάλη αντίσταση για να μπορέσεις να τηρήσεις μια υπόσχεση. Επιμένω όμως να έχω ένα χώρο για να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι θετικά – γιατί αρνητικά δεν εκπλήσσομαι πια. Μεγάλωσα πια.

Που σημαίνει πως συνήθισες το… δηλητήριο;
Θα έλεγα πως αποδεχθεί ότι είναι πιο εύκολο να πάμε σε μια κακή, παρά σε μια καλή εκδοχή του εαυτού μας.

Ο καλός ή ο κακός εαυτός σου επικρατεί συχνότερα;
Ποτέ δεν είχα την πρόθεση να βλάψω κανέναν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είμαι ο πιο καλοσυνάτος άνθρωπος του κόσμου. Ωστόσο έχω βλάψει επανειλημμένως τον εαυτό μου, συνεπώς η αρνητική μου πλευρά μου έχει δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα. Είναι πολύ εύκολο να γλιστράς προς τον κακό εαυτό σου και να κάνεις κακό σε σένα τον ίδιο.

Έχεις αισθανθεί μη αποδεκτή; 
Ναι και είναι από τα πιο βάναυσα πράγματα που μου έχουν συμβεί.. Και ως συνέπεια αυτού έρχεται μια ακόμα δυσκολία: Να μην αποδέχομαι εγώ τον εαυτό μου.

Κουράστηκες για να γίνεις αποδεκτή στη δουλειά σου;
Δεν ξέρω αν έχω γίνει αποδεκτή από το χώρο αλλά το σίγουρο είναι πως βρίσκομαι στη σκηνή από τα 15 μου χρόνια. Η ζωή μου εκεί πάνω μου δίδαξε πολλά πράγματα. Στάθηκα όρθια σε συμβάντα και καταστάσεις που ήταν ικανά να με διαλύσουν. Κι αυτό με βοήθησε να κοιτάξω με αγάπη και αποδοχή τον εαυτό μου, γιατί καταλάβαινα ότι κέρδιζα κάθε φορά έναν αγώνα. Τώρα, αν οι άλλοι με αποδέχονταν ή όχι… Ναι, παλαιότερα με απασχολούσε μα όχι πια. Κι όχι επειδή είμαι υπεράνω της κριτικής – σε καμία περίπτωση – αλλά γιατί, κάποια στιγμή, κατάλαβα ότι αυτή είναι μια προσωπική, πολύ βαθιά πορεία και οποιοδήποτε σχόλιο – όσο αρνητικό κι αν είναι – δεν μπορεί να με εκτροχιάσει. Όσα κέρδισα ήταν πιο μεγάλα από την κοινή αποδοχή, ήταν η εσωτερική αποδοχή. Και πιστεύω πως αν το πάρεις αλλιώς θα χαθείς στη μετάφραση.

Δηλαδή; 
Ας υποθέσουμε ότι βγαίνουν κριτικές για μια παράσταση και ο ένας λέει «ναι» ενώ ο άλλος «όχι». Που θα σταθείς; Ποιο είναι το μέτρο για να νιώσεις αποδεκτή; Οι άλλοι ή ο εαυτός σου; Νομίζω ότι πρέπει να προηγείται ο εαυτός σου.

Εννοείται πως και τώρα μια αρνητική κριτική δεν με ευχαριστεί αλλά τουλάχιστον δεν με καταρρακώνει

Πέρασες από τη φάση που μια αρνητική κριτική σε αναστάτωνε;
Ναι, όταν ήμουν μικρότερη. Θυμάμαι στιγμές να ζω μεγάλη στενοχώρια. Εννοείται πως και τώρα μια αρνητική κριτική δεν με ευχαριστεί αλλά τουλάχιστον δεν με καταρρακώνει. Και τέλος πάντων, έχω μια συνείδηση του τι έχω κάνει κάθε φορά. Αν, για παράδειγμα, μια συνθήκη εργασίας είναι άθλια και δεν μπορεί να παράξει τίποτα αλλά εγώ μπορώ να σταθώ αξιοπρεπώς, να κουβαλήσω το σαρκίο μου πάνω στη σκηνή χωρίς φόβο είναι, κατά τη γνώμη μου, μια μεγαλύτερη νίκη από το να καταφέρω κάτι σε ευνοϊκές συνθήκες εργασίας.

Έχεις βρεθεί σε καλές συνθήκες όπου η δική σου απόδοση ήταν χαμηλή;
Ναι. Θυμάμαι να παίζω σε μια παράσταση όπου οι προϋποθέσεις ήταν καλές αλλά εγώ δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να αξιοποιήσω όλες τις ευκαιρίες.

Ξέρεις τι και πότε καταφέρνεις κάτι;
Έχω καλό αισθητήριο. Αν και ο ηθοποιός παρατηρεί μια κατάσταση και την ίδια στιγμή συμμετέχει σε αυτήν. Συνολικά ξέρω πότε κατέκτησα κάτι, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι αναγνωρίσιμο από άλλους.

Τι είσαι έτοιμη να κατακτήσεις;
Σίγουρα δεν είμαι διατεθειμένη να επιτρέψω σε κανέναν να μου στερήσει την απόλαυση σε ό,τι κάνω. Την απόλαυση να ζω μέσα στη δουλειά μου, να ζω τον έρωτα μου ή τις φιλίες μου. Δεν νιώθω ότι έχω κανένα περιθώριο για να χαρίσω οτιδήποτε σε κάποιον που δεν το αξίζει.

Προγραμμάτισες στο ελάχιστο την καριέρα σου;
Όχι. Πάντως συνέβη, εκείνο που οραματίστηκα όταν ξεκινούσα ως χορεύτρια: Ηξερα που ήθελα να είμαι. Ωστόσο δεν έθεσα στόχους ρόλων· με απασχολούσε να συνεργαστώ με συγκεκριμένους ανθρώπους, να μου επιτραπεί να εξερευνήσω συγκεκριμένες περιοχές.

Δεν είμαι διατεθειμένη να επιτρέψω σε κανέναν να μου στερήσει την απόλαυση σε ό,τι κάνω

Σε αυτή τη φάση τι εκπληρώνει το θέατρο στη ζωή σου;
Όλα όσα προσδοκούσα να ζήσω μέσα στο θέατρο τα έχω ζήσει. Από εκεί και πέρα είναι η δουλειά μου – και δεν είναι εύκολη ζωή του ηθοποιού ειδικά στην Ελλάδα. Δεν μπορείς να κυοφορείς με τέτοια ταχύτητα και ευκολία ρόλους και καταστάσεις. Ζορίζεσαι ψυχικά για να συμβούν τα πράγματα πριν την ώρα τους. Από την άλλη, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς το θέατρο.

Διαλέγεις να ζεις περισσότερο ή λιγότερο μέσα στο θέατρο;
Για κάποιο λόγο δεν αισθάνομαι ότι ζω μέσα ή έξω από το θέατρο. Δεν ζω σαν την τρελή στην πρόβα ή στην παράσταση. Οπως σου είπα, φέρω ως περιουσία τις σχέσεις που έχω δημιουργήσει.

Είσαι έτοιμη να προσθέσεις σε αυτές κι έναν έρωτα;
Βεβαίως και είμαι. Αν και νομίζω ότι δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα σε αυτή τη ζωή από το να κάνεις μια ισότιμη συντροφική σχέση. Τα θέατρα και οι ρόλοι, τα πάνω και τα κάτω της δουλειάς, οι ανησυχίες, οι αγωνίες… τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από τις ανθρώπινες σχέσεις. Στην κορυφή των οποίων βρίσκονται οι ερωτικές σχέσεις. Επομένως ναι, θα ήθελα πάρα πολύ να ζήσω μέσα σε μια τέτοια σχέση αλλά μου μοιάζει πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Από την άλλη, είμαστε φτιαγμένοι για τα δύσκολα.

Που αναζητάς τη μαγεία;
Κοντεύω να γίνω βαρετή μα βρίσκεται στην αγάπη που μου προσφέρουν αυτές οι σχέσεις. Γιατί είναι άνθρωποι που με αποδέχονται όπως είμαι και τους αποδέχομαι όπως είναι. Εκεί υπάρχει η μαγεία – στις ανθρώπινες σχέσεις. Να παίρνω τον άλλο τηλέφωνο και να του λέω «έκανα αυτό» και να μου απαντά «καλά, δεν ντρέπεσαι; Αλλά έλα από εδώ να πιούμε ένα κρασί». Αισθάνομαι πως η μεγαλύτερη ευχή που μπορώ να κάνω είναι οι σχέσεις αυτές να μείνουν ζωντανές.

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή