Είκοσι κεράκια για το Θέατρο του Νέου Κόσμου
«Να τα εκατοστήσετε!» Αυτήν την ευχή άκουγες απ’ όλους το βράδυ της Δευτέρας, στην κατάμεστη αυλή και στο φουαγιέ του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, όπου ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος κάλεσε φίλους και συνεργάτες για να γιορτάσουν μαζί τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από τη δημιουργία του θεάτρου.
Αντί για τούρτα, η Κοραλία Σωτηριάδου και η Μαρία Παπαλέξη είχαν ετοιμάσει για τους φίλους του θεάτρου μια όμορφη έκδοση, αφιερωμένη στα εικοσάχρονα: «Θέατρο του Νέου Κόσμου, 1997-2017». Καθώς οι καλεσμένοι πήραν τις θέσεις τους στην κεντρική σκηνή, για την παρουσίαση της έκδοσης, στο κέντρο της στάθηκαν, μαζί με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τον Μίλτο Σωτηριάδη και την Μαρία Παπαλέξη, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και η Κόρα Καρβούνη.
Πρωταγωνιστής του πρώτου έργου που παρουσιάστηκε στη σκηνή όπου βρισκόμασταν (ήταν η «Βρωμιά» του Ρόμπερτ Σνάιντερ, το 1997) ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, πήρε μετά τον δικό του δρόμο, θύμισε όμως ότι στο λογότυπο του θεάτρου εικονίζεται ο ίδιος, σε μια φιγούρα χορευτική, μαζί με τον Κώστα Καζανά (από τη «Φιλονικία» του Μαριβώ, σε σκηνοθεσία Θεοδωρόπουλου, το 1995). «Από αυτή τη συνεργασία πήρα δύο πράγματα: την ελευθερία να μπορώ να δοκιμάσω τα πάντα χωρίς τον φόβο της αποτυχίας και την απλότητα της θεατρικής κατασκευής», είπε.
Μαρία Παπαλέξη, Κόρα Καρβούνη, Μίλτος Σωτηριάδης, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Από τη μεριά της, η Κόρα Καρβούνη εξομολογήθηκε πως «ήρθα σαν φοιτήτρια το 2000 χωρίς να μπορώ να φανταστώ τι θα επακολουθούσε. Έκτοτε έμεινα και το Θέατρο του Νέου Κόσμου έγινε το σπίτι μου, η οικογένειά μου».
Αυτόν τον χαρακτηρισμό, «σπίτι», «οικογένεια», χρησιμοποίησαν οι περισσότεροι από τους είκοσι παλιότερους ή και μόνιμους συνεργάτες του θεάτρου, που μίλησαν (χωρίς να είναι προσυνεννοημένοι, όπως τονίστηκε) βιντεοσκοπημένα. Τον «Κοινό λόγο» της Έλλης Παπαδημητρίου μνημόνευσαν οι περισσότεροι από τους «παλιούς», το έργο με το οποίο η παλιά Ζυθαποθήκη Φιξ μετατράπηκε σε έναν ζωντανό νεανικό θεατρικό πυρήνα («τα τούβλα αυτά που βλέπετε στο φουαγιέ, τα έχω ξύσει με τα χεράκια μου», είπε ο ηθοποιός Γιώργος Γάλλος).
Για ένα χώρο που «δημιουργήθηκε ως προσωπική ανάγκη για έκφραση θεατρική, αλλά όχι μοναχική», έκανε λόγο μιλώντας ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. «Είναι το θεατρικό μου σπίτι, όπου μπορώ να επιστρέφω όποτε θέλω να ανεβάσω τα έργα που επιθυμώ και να βρίσκομαι ανάμεσα στους ανθρώπους χάρη στους οποίους διατηρείται αυτή η τόσο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα», τόνισε. «Όλος αυτός ο κόσμος έχει αφήσει το αποτύπωμά του σ’ αυτόν το χώρο, που θέλουμε να έχει μνήμη και χαρακτήρα ανθρώπινο και φιλικό», συμπλήρωσε. Κάπου εκεί χτύπησε το τηλέφωνό του. Κοιτάζοντάς το, είπε: «Είναι ο Μάκης Παπαδημητρίου. Ξέρει ότι ξεχνάω να το κλείσω και παίρνει να μου κάνει πλάκα»…
Για το βιβλίο, μια «συλλογή από μνήμες» που καταγράφει την εικοσαετή πορεία του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, με όλες τις παραστάσεις και τους συντελεστές τους, κριτικές και φωτογραφίες, καθώς και τις δράσεις του Θεάτρου αλληλεγγύης για παιδιά και τις παραστάσεις εφηβικού θεάτρου, μίλησε η Μαρία Παπαλέξη, κάνοντας πρόποση «στα παραμύθια του μέλλοντος». «Καλά σαράντα…» είπε κλείνοντας, για να συμπληρώσει αμέσως, διαισθανόμενη την αμηχανία του κοινού: «…χρόνια!»
Ραντεβού σε είκοσι χρόνια, λοιπόν. Την ίδια μέρα και ώρα!
