Μισό αιώνα μετά την εποχή των Μπουάτ, η ανάγκη να γίνουμε «μια φωνή» δείχνει μεγαλύτερη από ποτέ. Τότε, σε κείνα τα παραμυθένια καμαράκια της Πλάκας, μαζεύονταν μικρές παρέες καθημερινών ανθρώπων, πάνω σε ψάθινες καρέκλες καφενείου ή κατα γής, πάνω σε στρωμένες βελέτζες, με χαμηλό φωτισμό και κεράκια κι έκαναν όνειρα τραγουδώντας. Άλλαξε κάτι από τότε ή, τελικά, τίποτα;
Την ίδια ιστορία θέλουν να συνεχίσουν. Αυτόν ακριβώς τον τρόπο διασκέδασης. Με ατμόσφαιρα γεμάτη συναισθηματισμό, χωρίς μεγάλες μαρκίζες, χωρίς εκτυφλωτικά φώτα και «μεγάλες πίστες», χωρίς «εγώ» και«εσείς». Με κοινό παρανομαστή την αγάπη για την μουσική, θα θυμηθείτε όλα εκείνα τα τραγούδια που σας ένωσαν τότε, αλλά και όλα τα «διαμάντια» που γράφτηκαν έως και σήμερα, δοσμένα με έναν τρόπο πιο απλό, αντικριστό και ανθρώπινο.
