Οι ταινίες της εβδομάδας: 1968 – Προσφυγιά, μπάσκετ και Χούντα
Πριν καν βγει στις αίθουσες η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «1968» έχει ανάψει (αδικαιολόγητα) τα οπαδικά πάθη. Η ταινία που είναι ένα docufiction γύρω από τον τελικό του Καλλιμάρμαρου που έχρισε την ΑΕΚ κυπελλούχο Ευρώπης απέναντι στους τσεχοσλοβάκους, τότε, της Σλάβια Πράγας φέρει τη χαρακτηριστική κινηματογραφική σφραγίδα του δημιουργού της «Πολίτικης κουζίνας»: νοσταλγία, ανθρωπιά, ρετρό αισθητική, χαρμολύπη.
Την εβδομάδα που ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των 90ων Όσκαρ, δύο ταινίες που έχουν σχέση με τα βραβεία της Ακαδημίας, βλέπουν το φως – ή το σκοτάδι πιο σωστά- της ελληνικής αίθουσας. Το «Εγώ, η Τόνια» περιγράφει μια αληθινή βιογραφία που προέρχεται κάτω από την λαμπερή επιφάνεια του παγωμένου καλλιτεχνικού πατινάζ και δίνει την ευκαιρία στη Μαργκό Ρόμπι να πείσει και ως ηθοποιός εκτός από όμορφη γυναίκα.
Το άλλο βιογραφικό οσκαρικό χαρτί, «The Disaster Artist», έχει τη σφραγίδα του Τζέιμς Φράνκο ο οποίος σκηνοθετεί την εξωφρενική ιστορία του Τόμι Γουιζό, δημιουργού μιας ταινίας του 2003 με τίτλο «The room» που θεωρείται η χειρότερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Οι αμερικανοί λατρεύουν τις υπερβολές κι αυτή η ταινία είναι μια υπερβολή. Αλλά δεν εκτιμήθηκε από τους εκλέκτορες της Ακαδημίας η μεταμόρφωση του Φράνκο σε ψώνιο του Λ.Α. και δεν του έδωσαν την ευκαιρία μετά από τη Χρυσή Σφαίρα να κερδίσει και το Χρυσό αγαλματίδιο.
Οι σινεφίλ θα προτιμήσουν την ιρανική λύση του «Ακέραιου ανθρώπου» σε σκηνοθεσία Μοχάμαντ Ρασούλοφ που έχει όλα τα γνωρίσματα του φεστιβαλικού φιλμ (η ταινία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο «Ένα κάποιο βλέμμα» των Κανών): εντιμότητα, σθένος, ξεκάθαρες προθέσεις και ανθρωποκεντρική ματιά.
Τέλος, το «κακό Χόλιγουντ» (ναι, υπάρχει και καλό) δίνει το παρόν αυτή τη βδομάδα με το κλείσιμο της τριλογίας «Ο λαβύρινθος». Προσοχή μην χαθείτε…
