Status Update: Δημήτρης Αγγελόπουλος, ζωγράφος

Η σχέση μου με τη ζωγραφική προέκυψε κάπως περίεργα. Στο γυμνάσιο και το λύκειο δεν είχα καμία επαφή. Δεν υπήρχε καν σαν ιδέα ή σαν σκέψη. Μόνο με το γκράφιτι ασχολιόμουν. Φαντάσου ταγκιές για να βρωμίζουμε τοίχους και κάδους. Μου άρεσε σαν ιδέα ν’ ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Αγόρασα μια κάμερα και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες χωρίς όμως επιτυχία. Έτσι αποφάσισα να βρω ένα κλάδο που εμπεριέχει τη φωτογραφία και λίγο σχέδιο και αυτό ήταν η γραφιστική. Γράφτηκα στο Vellios School of Art και εκεί ήρθε το μάθημα του ελεύθερου σχεδίου. Την πρώτη φορά είχα τρομερό άγχος γιατί πίστευα πως ήμουν τελείως άσχετος και νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρω. Είδα με τον καιρό ότι μου αρέσει, καθόμουν σπίτι σχεδίαζα και ήρθε ένα μάθημα μοντέλου που ήταν μαζί όλοι οι κλάδοι σπουδών ζωγραφική, γραφιστική κ.α. Εκεί ο δάσκαλος Αχιλλέας Πιστώνης είδε το σχέδιο μου, μου είπε τα πράγματα που ήθελα να ακούσω και έτσι ξεκίνησα.

 _{Παραίσθηση, 190×160 cm, λάδι σε καμβά}

Αρχικά η οικογένειά μου δεν είχε δεχτεί την απόφασή μου να ασχοληθώ με τη γραφιστική. Ηθελαν να συνεχίσω το ΤΕΙ λογιστικής στο οποίο είχα περάσει. Γι’ αυτο και για δύο χρόνια μάζευα λεφτά για να γραφτώ στη σχολή. Όταν τελικά διαπίστωσαν ότι μ’ αρέσει η ζωγραφική το δέχτηκαν και έκτοτε με στηρίζουν συνεχώς.

Η ζωγραφική μου είναι βιωματική. Εμπνέομαι από πρόσωπα, από καταστάσεις που έχω βιώσει ή που θέλω να δείξω. Δικές μου αλήθειες και σκέψεις που θέλω να απεικονίσω με μια παράσταση. Θέλω να ζωγραφίζω και αυτό με καίει, το αγαπώ. Πολλές φορές δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν έχω ζωγραφίσει ή αν μου έχει τρυπώσει μια ιδέα στο μυαλό. 

 _{Still life, 100x80cm, λάδι σε καμβά}

Η ανθρωποκεντρική ζωγραφική μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την αρχή. Απολαμβάνω ν’ απεικονίζω ένα πορτραίτο. Ο τρόπος απόδοσής του, η έννοια πίσω από αυτό και το πώς θα το πλάσεις. Αυτός είναι ο λόγος που επιλέγω τους ανθρώπους και επειδή μέσω αυτών μπορώ να δείξω αυτά που θέλω.

Θέλω να ζωγραφίζω αυτό που μου αρέσει και όχι να σκέφτομαι ότι στο κάθε έργο πρέπει να πω κάτι

Με τη ζωγραφική θέλω να βελτιώνομαι και να μαθαίνω έργο με το έργο. Σιγά σιγά να το χτίζω. Προσπαθώ μέσα από υφές, μέσα από χρώματα να δίνω έναν ξεχωριστό τόνο στα έργα μου. Μέσα από γκραφίτι που βλέπω στους δρόμους, ταγκιές που έχω κάνει στο δωμάτιό μου όταν δεν ήμουν καλά, να απεικονίσω ζωγραφικά τα βιώματα μου. Πώς θα δημιουργηθεί μέσα από το χρώμα η αίσθηση του γκράφιτι αλλά όχι πια στον δρόμο αλλά στον καμβά. Τοποθετώντας λοιπόν και τους ανθρωπους μαζί, επιθυμώ να παρουσιαστεί μια ιστοριούλα που άλλες φορές σημαίνει κάτι και άλλες όχι. Κυρίως θέλω να κάνω αυτό που μου αρέσει, να ζωγραφίζω αυτό που μου αρέσει και όχι να σκέφτομαι ότι στο κάθε έργο πρέπει να πω κάτι. Για παράδειγμα στο τελευταίο έργο που έκανα για την έκθεση «Ανασκαφή στην Αθήνα» ήθελα να δείξω το ίχνος που είχε εκείνο το παλιό σπίτι, το ίχνος που αφήνουν τα γκράφιτι. Αυτή τη μείξη του σύγχρονου με το παλιό και πώς δένεται και το δικό μου ίχνος μέσα από τη φιγούρα. Να φανταστείς την φιγούρα την έκανα, επειδή ήθελα να απεικονίσω κάτι μποτάκια και ήθελα να τα δείξω. Μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό και έτσι γεννήθηκε μια ολόκληρη ιδέα. Συνεπώς δεν θέλω απ την αρχή του έργου να πω κάτι, συνήθως συμβαίνει δουλεύοντας το.

 _{Αντανάκλαση, 170x140cm, λάδι σε καμβά}

Κύριος εμπνευστής της ζωγραφικής μου είναι ο δάσκαλος μου, Αχιλλέας Πιστώνης, του οποίου τη δουλειά λατρεύω και είναι ο άνθρωπος που με βοήθησε να ξεκινήσω, με έβαλε μέσα σε όλο αυτό και μου έδειξε πώς να αντιμετωπίζω δυσκολίες στη ζωγραφική. Μπορεί να κοιτάζω ένα έργο του και να παρακινούμαι να ζωγραφίσω και το δικό μου, συνειδητοποιώντας πως αντιμετωπίζει ζωγραφικά και πλαστικά τους χώρους και τα μοντέλα του. Θα αναφερθώ βέβαια και σε επιρροές από μεγάλους ζωγράφους του παρελθόντος όπως ο Ρέμπραντ, ο Ντεγκά, ο Γκόγια νεότερους όπως ο Αντόνιο Λόπεζ, ο Φρόυντ (το πώς έδειχνε τα μοντέλα του είναι συγκλονιστικό) και εννοείται Έλληνες ζωγράφους όπως ο Σακαγιάν, ο Αχιλλέας Παπακώστας και -η μεγάλη λατρεία- ο Στέφανος Δασκαλάκης από τον οποίο στα τελευταία μου έργα έχω πάρει αρκετά πράγματα και επιρροές.

Έχω την αίσθηση ότι το κοινό ανταποκρίνεται θετικά στη ζωγραφική μου. Μπορεί να είναι και τυχαίο. Δηλαδή μπορεί να έχουν συμβεί πράγματα καλά σε έμενα που δεν συμβαίνουν σε όλους. Βλέπω πάντως ανταπόκριση και καλές κριτικές.

Κρίνοντας από τη δική μου εμπειρία, ο κόσμος επισκέπτεται εκθέσεις. Φοβισμένα πολλές φορές. Για παράδειγμα όταν πήγαμε στην Κορώνη για μια έκθεση μαζί με τον Αχιλλέα Πιστώνη, οι τουρίστες έμπαιναν με μεγάλο ενθουσιασμό, φωτογράφιζαν τα έργα, πλησίαζαν σε απόσταση αναπνοής για να τα δουν, ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την ζωγραφική. Οι Έλληνες από την άλλη πλευρά πίστευαν ότι θα τους ζητήσουν εισιτήριο για να μπουν και να δουν την έκθεση. Ενώ υπάρχει συμμετοχή δεν είναι τόσο συνηθισμένοι. Μπαίνουν, κοιτάνε και ίσως φοβούνται μην τους διώξουν, μην θεωρηθεί ότι θέλουν να αγοράσουν και δεν ξέρουν αν επιτρέπεται, σε αντίθεση με τους ξένους που είναι πιο συνηθισμένοι στα εικαστικά.

 _{Self Portrait, 50×30 cm, λάδι σε καμβά}

Ένας άνθρωπος που με στήριξε στα πρώτα μου βήματα είναι η κυρία Νίκη Βλασσιώτου Παπαδάκη από την Kaplanon Galleries. Πίστεψε στη δουλειά μου και με βοήθησε να την παρουσιάσω στον κοσμό. Και στην Κορώνη, αλλά και στη συνέχεια στην Αθήνα, η έκθεση είχε μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό και από συλλέκτες που εμπιστεύτηκαν τη δουλειά μου. Μπορώ λοιπόν να πω πως, προς τα παρόν τα βλέπω αισιόδοξα τα πράγματα.

Παρά την κρίση πιστεύω ότι μπορεί να βιοποριστεί κάποιος σχετικά εύκολα μέσα από τη ζωγραφική. Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι κάθε έργο που θα ζωγραφίζεις θα πωλείται και θα βγάζεις λεφτά μόνο από αυτό, που και αυτό συμβαίνει, απλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι να τα καταφέρεις. Μέσω μαθημάτων και σεμιναρίων αναλόγως και βέβαια όλα εξαρτώνται και από τον τρόπο ζωής που επιλέγει να κάνει ο καθένας.

Είχα κατενθουσιαστεί μόνο στην ιδέα ότι θα συμμετάσχω σε μια φουάρ όπως είναι η Art Thessaloniki. Συμμετείχα σε μια ομαδική έκθεση με 4 έργα στο περίπτερο των Kaplanon Galleries. Για τεσσερις μέρες από το πρωί μέχρι το βράδυ ήμασταν εκεί, να μιλάμε με τον κόσμο. Για μένα που το έζησα πρώτη φορά ήταν πολύ ενδιαφέρον. Να μπορώ να μιλάω κατευθείαν με τον κόσμο για τα έργα μου… Ήταν φανταστική εμπειρία.

 _{Ίχνη, 180×180 cm, λάδι σε καμβά, έργο του Δημήτρη Αγγελόπουλου για την έκθεση “Ανασκαφή στην Αθήνα”}

Συνηθίζω ν’ ανεβάζω έργα μου στα social media. Eίναι ένας ωραίος τόπος, ειδικά το instagram, για να συνδιαλέγεσαι με κόσμο που σχολιάζει, στέλνει μηνύματα, σχολιάζεις και συ και υπάρχει ζωντανή αλληλεπίδραση.

Η έκθεση που παίρνω μέρος αυτήν την περίοδο διοργανώνεται από τις Kaplanon Galleries και τον κύριο Νίκο Βατόπουλο, αρθρογράφο-αθηναιογράφο στην Καθημερινή, και παίρνουν μέρος 32 εικαστικοί. Τα έργα βασίζονται σε άρθρα του κύριου Βατόπουλου για την Αθήνα και κάθε καλλιτέχνης επέλεξε από ένα για να αποτυπώσει. Εγώ συμμετέχω με ένα έργο από το άρθρο «Το πομπηιανό ίχνος της οδού Φυλής» το οποίο είναι ένα παλιό οικόσημο από ένα εγκαταλειμμένο πλέον σπίτι, το οποίο έχει φθαρεί από τον χρόνο και έχει παραμείνει αχνά ένα ίχνος. Το οικόσημο του ήταν ένα κοκκινόχωμα. Με το που διάβασα το άρθρο αφουγκράστηκα πως αποτύπωνε τον χώρο ο κύριος Βατόπουλος και απευθείας σκέφτηκα πως θα μπορούσα να το εντάξω μες τη δουλειά μου και να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα. Προσπάθησα να δημιουργήσω μια εναλλαγή και μια σύνδεση του σύγχρονου με το παλιό και με την ένταξη της νεανικής φιγούρας να συνθέσει όλο μαζί ένα άρτιο εικαστικά αποτέλεσμα.

 _{Expectation, 150×96 cm, λάδι σε καμβά}

Πρώτος μου στόχος  πάντα είναι να βελτιώνομαι όχι ώστε να γίνω ο καλύτερος ζωγράφος, αλλά να γίνομαι καλύτερος από εμένα, έργο με το έργο. Να ξεπερνάω τον εαυτό μου, να μαθαίνω πάνω στη ζωγραφική και να εξελίσσομαι. Ιδανικά θα ήθελα είτε να κάνω σπουδές πχ μεταπτυχιακό, είτε να ταξιδέψω στο εξωτερικό, στα μουσεία και να δω τα έργα «μεγάλων δασκάλων», τον τρόπο που δούλευαν, να τα κοιτάξω, να σημειώσω, να πάρω ερεθίσματα και ιδέες και να έρθω πίσω και να τα εφαρμόσω και στην δική μου ζωγραφική. Να δω την κουλτούρα του κάθε λαού και να δω πως αντιμετωπίζει την εικαστική σκηνή. Αυτοί είναι οι στόχοι μου και οι σκέψεις μου για το μέλλον.