«Και ψάχνω τώρα να βρω το μέλλον. Ή τον προορισμό. Τουλάχιστον το όνειρο. Το όνειρο μου φτάνει. Το όνειρο είναι αρκετό. Είναι ώρα να πάω το όνειρο απέναντι. Τι ώρα περνάει το καράβι»;
Η «Ελλαδογραφία» δεν είναι καύχημα, δεν είναι έπος, δεν είναι αποστασιοποιημένη ιστορία. Είναι ένα κείμενο – φόρος τιμής σε όλους εκείνους, γνωστούς και άγνωστους, που έζησαν κάτω από αυτόν τον ήλιο με σεβασμό και με μόνη πρόθεση να βαδίσουν πάνω στην έννοια της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας.
Στην πορεία του ελληνισμού από τη γέννησή του μέχρι σήμερα. Ένας αναδρομικός προβολέας φωτίζει πρόσωπα και καταστάσεις, που ίσως να ξέφυγαν από τους φακέλους της αιωνιότητας. Ο Εύρυτος ήταν ένας από τους τριακόσιους, που έπεσαν στη μάχη των Θερμοπυλών. Ήταν τυφλός. Δεν προφέρθηκε ποτέ το όνομά του δίπλα στον Λεωνίδα. Ωστόσο, ο θάνατός του ήταν μέρος ενός ηρωισμού, που δε θα ξεχαστεί ποτέ.
Κείμενο γραμμένο από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιάννη Βούρο, από το οποίο ξετυλίγεται η μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας, με τις αιμάτινες στιγμές, τις νίκες και τους κατακερματισμούς, το ορθό ανάστημα και τον συλλαβισμό της υπερηφάνειας από όσους, αγαπώντας τη ζωή, στάθηκαν στο ύψος του χρέους. Η ελληνικότητα, η ρωμιοσύνη αλλιώς, είναι ζήτημα αγωγής και δεν εντοπίζεται στα προφανή και τα προβλεπόμενα, αλλά στην αρχέγονη δύναμη όλων των ελεύθερων, όλων των ανυπότακτων, όλων των ποιητών. Το μόνο σαφές και σίγουρο: «Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα».
