Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου
Η ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο που προτάθηκε για τέσσερα Οσκαρ (Ταινίας, Διασκευασμένου Σεναρίου για τον Τζέιμς Αϊβορι, Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Τίμοθι Σαλαμέ και Τραγουδιού για το «Mystery of Love» του Σουφγιάν Στίβενς) είναι μια ωδή στον πρώτο έρωτα.
Καλοκαίρι 1983. Βόρεια Ιταλία. Ο Ελιο ένας 17χρονος Ιταλοαμερικανός, περνάει τις μέρες του στην οικογενειακή βίλα του 17ου αιώνα παίζοντας κλασική μουσική και φλερτάροντας με τη φίλη του Μάρσια. Ο Ελιο απολαμβάνει τη στενή σχέση με τον πατέρα του, έναν επιφανή καθηγητή αυθεντία στην ελληνορωμαϊκή κουλτούρα, και τη μεταφράστρια μητέρα που τον έχει αναθρέψει με υψηλή κουλτούρα σε ένα σκηνικό που σφύζει από ομορφιά. Μια μέρα, ο Όλιβερ ένας γοητευτικός Αμερικανός ακαδημαϊκός που κάνει το διδακτορικό του, καταφθάνει στη βίλα για να κάνει την πρακτική του ως βοηθός του πατέρα του Ελιο Μέσα στο ηλιόλουστο εκθαμβωτικό περιβάλλον, οι δύο νεαροί άντρες νιώθουν έντονη την ερωτική έλξη ανάμεσα τους.
Μετά από το αριστουργηματικό «Είμαι ο έρωτας» και το αισθησιακό «A Bigger Splash», ο Λούκα Γκουαντανίνο κλείνει την τριλογία της ερωτικής επιθυμίας με την λιγότερο στυλιζαρισμένη αλλά και πιο μελοδραματική ταινία του.
Με εικόνες ποτισμένες από την καλοκαιρινή κάψα που εγείρει τις αισθήσεις, ο Ιταλός δημιουργός επιστρέφει στην πηγή του πρώτου (αλλά όχι και τόσο αθώου) έρωτα. Ο Έλιο με τον αέρα της υψηλής κουλτούρας και την αυτοπεποίθηση του νέου που ετοιμάζεται να κατακτήσει τον κόσμο και τη ζωή δεν είναι και τόσο συμπαθής χαρακτήρας. Πρόκειται για ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο που κρύβει πίσω από την καλλιέργεια του πνεύματος και τις μουσικές γνώσεις του, το εσωτερικό μπλέξιμο ενός εφήβου (καταπληκτικός στην ερμηνεία του ο Σαλαμέ δικαίως έφτασε στη διάκριση της οσκαρικής υποψηφιότητας) γύρω από την αναζήτηση της σεξουαλικότητας και της ερωτικής του ταυτότητας.
Ο ερχομός του Όλιβερ θα τον ταρακουνήσει και θα του ξυπνήσει πρωτόγνωρα αισθήματα καθώς και την κάψα του ομοφυλοφιλικού έρωτα, διαπίστωση που δεν είχε αντιληφθεί στη μέχρι τότε ζωή του αλλά τώρα δεν μπορεί να αγνοήσει. Το σενάριο του Άιβορι (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αντρέ Ασιμάν) ακολουθεί τη ράθυμη διαδρομή του καλοκαιριού και των διακοπών όπου σπανίως συμβαίνει κάτι. Μια αργή εναλλαγή ασήμαντων φαινομενικά στιγμιοτύπων (τα παιχνίδια στη θάλασσα, οι χοροί στην θερινή ντισκοτέκ, οι ποδηλατάδες) τα όποια όμως προϊδεάζουν για όσα συγκλονιστικά ακολουθήσουν.
Η ταινία δεν πρωτοτυπεί στην περιγραφή αυτού του πρώτου καθοριστικού και τραυματικού έρωτα. Έχει την απεικόνιση του πόθου και τις δραματικές πινελιές που άλλα φιλμ έχουν αγγίξει το τέλειο («Broceback mountain», «Η ζωή με την Αντέλ», «Ωραίο μου πλυντήριο») αλλά σε πολλά σημεία είναι προφανής ή ακόμη και διδακτικός ο προβληματισμός της.
Η σύζευξη της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας (αναφορές σε Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ηράκλειτο κ.α.) με το κάλλος της γλυπτικής τέχνης και η ταύτιση του εβραϊκού ζητήματος με την απόκρυψη της σεξουαλικής ταυτότητας, γίνεται κάπως άγαρμπα και άτεχνα. Ακόμη κι έτσι όμως παραμένει μια αληθινά όμορφη ταινία, με το επιπλέον ατού του συγκινητικού φινάλε (με την σκηνή μεταξύ του Έλιο και του πατέρα του) που πραγματικά σπαράζει την καρδιά.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης