«Νομίζω οτι καλό θα ήταν να το ξέρετε απ’την αρχή, το έργο που θα δείτε είναι η ιστορία ενός έργου που απέτυχα να διασκευάσω. Κι αν απόψε σας το δείχνω, είναι γιατί εγώ τα λάθη μου τα έχω περί πολλού, πιο περί πολλού απ’ τα σωστά μου, τα οποία, εξάλλου, είναι απελπιστικά λίγα, σχεδόν ανύπαρκτα».
Ένας σκηνοθέτης κάνει πρόβα με τους ηθοποιούς του και προσπαθούν να διασκευάσουν την Ανιούτα, ένα μικρό διήγημα του Α.Τσέχωφ. Αμφισβητούν, παραδέχονται, αντιδρούν, γελούν, εμπνέονται από τους “πυροβολημένους”, ονειρεύονται, τραγουδούν, ξεσκίζουν σενάρια, σκέψεις, υπομονή και φαντασία, τα κάνουν όλα και αποτυγχάνουν. Αποτυγχάνουν ξανά, αποτυγχάνουν καλύτερα. Καλύτερα μαζί κι ας είναι για το τίποτα. «Η αποτυχία δεν είναι κάτι και τόσο φοβερό. Δηλαδή είναι μία ήττα αλλά υπάρχουν και ένδοξες ήττες»…
