Συν & Πλην: Cabaret στο Παλλάς

Αν και το Καμπαρέ ξεκίνησε ως θεατρική παράσταση απογειώθηκε με τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη τo 1972 καθιερώνοντάς το στην ιστορία των μιούζικαλ και χαρίζοντάς στους συντελεστές του 8 χρυσά αγαλματίδια, στον Μπομπ Φόσι για τη σκηνοθεσία και στη Λάιζα Μινέλι για τη σημαδιακή της ερμηνεία, τα σημαντικότερα από αυτά.

Το έργο

Η ιστορία μας μεταφέρει στο Βερολίνο του 1930, σε ένα υπόγειο καμπαρέ και τον περίγυρό του: τον τελετάρχη Κομπέρ, τη χορεύτρια Σάλι Μπόουλς, τον βρετανό φοιτητή Μπράιαν Ρόμπερτς. Όλοι αναζητούν το όνειρό τους που μοιάζει χαμένο στο αβέβαιο κλίμα του μεσοπολέμου, καθώς ο ναζισμός απλώνει τα πλοκάμια του. Ο χορός και το τραγούδι είναι το αντίδοτο στην απειλή.

Η παράσταση

Είναι αλήθεια ότι ο Σωτήρης Χατζάκης δεν μας έχει συνηθίσει σε ανεβάσματα μιούζικαλ και εν προκειμένω υπερπαραγωγών. Και είναι γεγονός ότι στο Παλλάς έχει στηθεί μια ακριβή παραγωγή, χορταστικό θέαμα, που προσβλέπει στη μαζική προσέλευση, στοχεύοντας πιθανώς στη θριαμβευτική διαδοχή της Μαντάμ Σουσούς. Σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης), κοστούμια (Άγγελος Μέντης), χορογραφίες (Δημήτρης Παπάζογλου) συμβάλλουν σε αυτό. Από την άλλη όμως λείπουν εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να κάνουν την έκπληξη -μια μοντέρνα σκηνοθετική γραμμή λόγου χάρη ή πρωτοτυπίες που δεν εξαντλούνται απλώς στο θέαμα εντυπωσιασμού-, να απογειώσουν την παράσταση και να την κάνουν να ξεχωρίσει. Υπάρχουν σημεία μάλιστα στα διαλογικά μέρη που η έλλειψη νεύρου οδηγεί σε πλατειασμούς και ξεχείλωμα των σκηνών, ειδικά στο δεύτερο μέρος.

Από το αποτέλεσμα απουσιάζει το βάθος, ο συναισθηματικός κόσμος, δεν διακρίνεται το γενικό κλίμα ανησυχίας της εποχής αλλά και εκείνο το ξεσηκωτικό του χώρου του καμπαρέ που λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα, κάνοντας τους θαμώνες του να παραμερίζουν έστω προσωρινά τις ανησυχίες τους. Αν σταθούμε στις ερμηνείες, ξεκινώντας από τους δευτερεύοντες ρόλους (Κ. Διδασκάλου, Ευθ. Ζησάκης, Δ. Λημνιού , Β. Μπισμπίκης, Τ. Νούσιας), κινήθηκαν αξιοπρεπώς, χωρίς ωστόσο να δώσουν κάτι το ξεχωριστό, να εξελίσσονται πιο εσωτερικά, ενώ ζητήματα φαίνεται να υπάρχουν και με το συνολικό δέσιμο. Η προσπάθεια της Τάμτας ως Σάλι Μπόουλς είναι φιλότιμη -ξεχωρίζει περισσότερο για τις φωνητικές της ικανότητες συγκριτικά με την πρόζα-, ενώ η λάμψη του Ζαχαράτου θεωρείται δεδομένη πια και απλώς επιβεβαιώνεται και από τον ρόλο του Κομπέρ που είναι διαμορφωμένος και προσαρμοσμένος στην περσόνα του: χλιδάτα κοστούμια, τουαλέτες, στρας, μεταμφιέσεις και μεταμορφώσεις στις οποίες επανειλημμένως τον έχουμε δει και έχουμε αναγνωρίσει το ταλέντο του ως σόουμαν και ως έτσι και εδώ δεν δυσκολεύεται να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Τα συν [+]

• πλούσιο θέαμα, με τα κοστούμια, τα σκηνικά, τις χορογραφίες καλά φροντισμένα, να κερδίζουν τις -μαζικές- εντυπώσεις

• οι καλές γενικά ερμηνείες, επιβεβαίωση της καλλίφωνης Τάμτας και του sui generis σταρ Ζαχαράτου

• η ζωντανή ορχήστρα είναι ένας από τους πιο δυνατούς -ίσως ο δυνατότερος- πρωταγωνιστής της παράστασης, χωρίς να μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τη στιχουργική προσαρμογή των γνωστών τραγουδιών του μιούζικαλ

Τα πλην [-]

• η σκηνοθετική άποψη έμεινε πρωτίστως σε μια πιο εύκολη -επιφανειακή- γραμμή, παραμερίζοντας συναισθήματα και κλίμα

• οι ρόλοι και ιδίως οι πρωταγωνιστικοί δεν διαμορφώνουν χαρακτήρες

• οι εκτενείς σκηνές στο δεύτερο μέρος χαλαρώνουν τους ρυθμούς και εν τέλει κουράζουν

• η αίσθηση της έλλειψης πρωτοτυπίας

Το άθροισμα [=]

Υπερπαραγωγή που απευθύνεται σε ευρύ κοινό περισσότερο ως θέαμα. Οι πρωταγωνιστές της σε γνώριμα για αυτούς μονοπάτια δεν προσδίδουν αλλά και δεν αφαιρούν κάτι ακολουθώντας την ιδέα που έχει να κάνει περισσότερο με την εμπορική παρά την καλλιτεχνική επιτυχία.